Ἐκ βαθέων
Ἦταν, Πέμπτη 5 Ἰουνίου τοῦ 1986, ὅταν μέ τό Διοριστήριο Γράμμα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἀττικῆς στά χέρια μου κατέφθανα μέσα στό ἀπογευματικό λιοπύρι στήν ὄμορφη Ἐκάλη, μέ προορισμό νά ἀναλάβω ἐφημεριακή ὑπηρεσία στήν Ἐνορία τῆς Κοιμήσεως Θεοτόκου, ἤ ὅπως ἀλλοιῶς τή λέμε στήν Ἁγίας Μαρίνας.
Ἡ Ἐκάλη ἦταν μιά περιοχή γιά μένα ἄγνωστη. Μιά περιοχή πού κατοικεῖται ὡς ἐπί τό πλεῖστον ἀπό ἐπωνύμους καί ἐν πολλοῖς πετυχεμένους ἀνθρώπους.
Ἡ τοποθέτησή μου στήν συγκεκριμένη ἐνορία ἦταν μιά ποιμαντική ἀπόφαση τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Ἀττικῆς κυροῦ Δωροθέου (+1993). Καί ἐξομολογοῦμαι μέ εἰλικρίνεια, ὅτι ποτέ δέν εἶχα φανταστεῖ τό χῶρο αὐτό, μιά καί ποτέ δέν ἐπεδίωξα τέτοιο διορισμό στή συγκεκριμένη αὐτή θέση, οὔτε κἄν εἶχα διανοηθεῖ ποτέ μου μιά τέτοια ἐπιλογή τοῦ πολιοῦ Μητροπολίτου γιά τό ἄτομό μου. Διορίστηκα κυριολεκτικά πιεζόμενος ἀπό τόν Ἐπίσκοπο μας στήν Ἐνορία αὐτή. Μέχρι στίς 29 Μαρτίου 1986 πού μοῦ ἔγινε ἡ ὑπόδειξη γιά μετάθεση στήν Ἐκάλη, ἐφημέρευα στόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Βλασίου στό Μενίδι, ἱερατικά προϊστάμενος, καί παράλληλα λειτουργοῦσα καί τήν ἕδρα τοῦ καθηγητῆ τῶν Θρησκευτικῶν στό 1ο Λύκειο τῶν Νέων Λιοσίων (Ἰλίου σήμερα).
Ἡ τοποθέτηση αὐτή μέ ἔφερνε πολύ μακριά καί ἀπό τήν κατοικία μου καί τό σχολεῖο στό ὁποῖο ὑπηρετοῦσα. Ἔβλεπα τή χρονοβόρα διαδικασία τῆς διαδρομῆς καί τρόμαζα, ἀφοῦ καί τό Θυσιαστήριο καί ἡ Καθηγητική ἕδρα χρειάζονταν χρόνο καί ἡρεμία, προπάντων ἡρεμία, γιά νά τελεσιουργηθοῦν τά λειτουργήματα πού εἶχα ἐπωμισθεῖ. Ὅμως παρά τούς πολλούς ἀρχικούς ἐνδοιασμούς καί ἀναβολές μου, τρίμηνη ἄρνηση γιά τή συγκεκριμένη τοποθέτηση, τελικά ὑπέκυψα στήν πίεση, κάνοντας ὑπακοή στήν ἐπισκοπική ἐπιμονή.
Καί νά μαι τώρα 28 Μαῒου 1986 μέ τό Διοριστήριο στό χέρι ἕτοιμος γιά τήν καινούργια ἐφημεριακή ἔπαλξη.
Ὁμολογῶ, πώς συναισθήματα πολλά καί ποικιλόμορφα γεννήθηκαν στό βάθος τῆς καρδιᾶς μου, ὅταν πῆρα ἀπό τά ἀρχιερατικά χέρια τοῦ γέροντος ἐπισκόπου τό διοριστήριο γράμμα γιά τήν Ἐνορία τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Ἐκάλης, καί ἀκόμη περισσότερα, ὅταν δρασκέλιζα τό κατῶφλι τοῦ Ναοῦ. Λές καί ἦταν ἡ πρώτη φορά πού ἀναλάμβανα ἐφημέριος, καί ἄς εἶχα 18 χρόνια στήν ἱερατική διακονία καί ἀρκετές ἐμπειρίες ἀπό τίς Ἐνορίες, πού εἶχα μέχρι τότε θητεύσει ὡς Ἐφημέριος. Βέβαια πάντοτε ἡ καινούργια θέση, σ’ ὁποιον-δήποτε χῶρο κι ἄν εἶναι δημιουργεῖ φόβους, ἀλλά καί ἀπαρχή πολλῶν σκέψεων. Ἡ ὁποισδήποτε μετάθεση εἶναι σχεδόν σάν τόν ἀρχικό διορισμό. Ὅπως τήν πρώτη φορά πού πατοῦμε στό σκαλοπάτι τῆς πρώτης μας θέσης.
Ἀνέβηκα, λοιπόν μέ κάποιο φόβο τά σκαλοπάτια τῆς αὐλῆς πού περιβάλλει τόν Ναό. Ὁ ἀπογευματινός ἥλιος τοῦ καλοκαιριοῦ ἐκτυφλωτικός σκόρπιζε τίς καυτερές ἀκτῖνες του στήν εἴσοδο τοῦ Ναοῦ. Ἡ ἔντονη εξωτερική φωτεινότητα ἐρχόταν σέ πλήρη ἀντίθεση μέ τό λίγο φυσικό φῶς πού εἶχε ὁ Ναός. Ἡ ἀντίθεση αὐτή ἔχει μιά ξεχωριστή ὑποβλητικότητα, πού πάντοτε δημιουργεῖ τό ἱερό δέος στόν εἰσερχόμενο ἄνθρωπο. Μπαίνοντας στόν ἱερό χῶρο αἰσθάνθηκα κι ἐγώ τό ἱερό ρῖγος νά διαπερνᾶ τήν ραχοκοκαλιά μου. Ἤμουν σ’ ἕνα καινούργιο περιβάλλον. Σέ μιά περιοχή ἄγνωστη μέ ὄνομα ἠχηρό, μέ τή δική της ἰδιοπροσωπία. Μέ ἀνθρώπους πού ἀποτελοῦν τούς πρώτους στήν οἰκονομική καί κοινωνική ζωή τῆς πατρίδος μας. Περιοχή μέ ἀπαιτήσεις. Περιβάλλον τελείως ἄγνωστο. Σιωπηλά ἄναψα ἕνα κερί καί προσκύνησα τίς ἅγιες Εἰκόνες καί στάθηκα μέ ἰδιαίτερη προσοχή στήν Ἐφέστια εἰκόνα τῆς πολιούχου Ἐκάλης Ἁγίας Μαρίνας.
Στόν κῆπο τοῦ Ναοῦ ὁ τότε ἐφημέριος πατήρ Παναγιώτης, προσπαθοῦσε νά ξεδιψάσει τά πολλά φυτά τοῦ κήπου. Πάσχιζε αὐτός, πάσχιζαν κι αὐτά νά πιοῦν νερό καί νά ξεδιψάσουν τήν μαραμένη, ἀπ’ τή λαύρα τοῦ καλοκαιριοῦ θωριά τους. Συμβολισμός βαθύς καί ἀξιοπρόσεκτος καί σέ μένα τήν στιγμή αὐτή, πού καινουργιοφερμένος βημάτιζα τόν ἱερό χῶρο. Μετά τόν χαιρετισμό καί τήν αὐτο-σύστασή μου κατέθεσα στά χέρια τοῦ παπα-Παναγιώτη, ἦταν ὁ Πρόεδρος τοῦ τότε Ἐκκλησιαστικοῦ Συμβουλίου, τό Μητροπολιτικό Γράμμα.
Σέ λίγο ἔξω στή σκιά πού ἔκαναν τά πεῦκα, ἦρθε τό καλοσώρισμα, ὁ καφές καί τό πρῶτο ἐκαλιώτικο νερό νά μοῦ δώσουν μιά δροσερή ἀνάσα. Ρουφώντας τίς γουλιές τοῦ καφέ ἄκουγα τίς διάφορες πληροφορίες, ἐμπειρίες, καί ὅσα ἄλλα μοῦ ἔλεγε ὁ νέος μου συλλειτουργός καί πιό παλαιότερος στήν Ἐνορία παπα-Πᾶνος.
Ἔτσι ἄρχισε σιγά, σιγά ἡ ἐφημεριακή μου διακονία στόν ἱερό χῶρο τῆς Ἐνορίας.
Πέρασαν ἀπό τότε 20 χρόνια. Πολλά τά εὐχάριστα καί δυσάρεστα γεγονότα πού ἔγιναν στό κύλισμα αὐτῶν τῶν χρόνων αὐτῶν καί ζυμώθηκαν μέ τό εἶναι μου. Πολλά μέ σημάδεψαν καί μοῦ σμίλευσαν τήν προσωπικότητα. Γνώρισα πολλούς ἐπωνύμους καί μή, ἁπλοϊκούς ἀνθρώπους καί μορφωμένους, πού καθένας μέ τό βίωμά του καί τήν προσωπική του ἀκτινοβολία ἔρχεται στό χῶρο τοῦ Ναοῦ.
Ἔρχονται πολλοί στήν Ἁγία Μαρίνα γιά πολλούς καί διαφόρους λόγους. Ἄλλοι γιά νά ἀποθέσουν τήν ἱκεσία τους, τό παράπονό τους, τήν εὐχαριστία τους, τήν ἐξομολόγηση στό πετραχήλι τοῦ πνευματικοῦ, νά κοινωνήσουν καί νά μεθέξουν τῆς ζωοδότρας τροφῆς τοῦ Δεσποτικοῦ Σώματος καί Αἵματος. Ἄλλοι ἔρχονται γιά νά τελέσουν τό γάμο τους ἤ νά βαπτίσουν τό παδί τους. Πλῆθος κόσμου στό πανηγύρι στίς 17 Ἰουλίου. Εἶναι πολύ συγκλονιστικό τό γεγονός νά βλέπει κανείς μέσα στήν καλοκαιριάτικη ζέστη τοῦ Ἰουλίου ἑκατοντάδες ἀνθρώ-πων νά στέκονται στή σειρά τους ὑπομονετικά γιά νά ἀνάψουν τό κερί ἤ τή λαμπάδα τους καί νά ἀσπασθοῦν τήν εἰκόνα τῆς Ἁγίας Μαρίνας.
Εἶδα σημαντικά γεγονότα. Μπῆκα σέ σπίτια πού ποτέ δέν φανταζόμουν. Ἄκουσα χαρές, ἀφουγκράστηκα ἀγωνίες καί πίκρες τῶν ἀνθρώπων πού ζήτησαν τήν δική μου ταπεινή βοήθεια, ὕψωσα ἀμέτρητες φορές τά ἁμαρτωλά χέρια μου σέ ἱκεσία ἀπό τό ἐπίγειο πρός τό ὑπερουράνιο Θυσιαστήριο τελώντας τήν λειτουργία τῆς Εὐχαριστίας τοῦ Θεοῦ “ὑπέρ τῶν ἰδίων ἁμαρτημάτων καί τῶν τοῦ λαοῦ ἀγνοημάτων“, ἔτσι ζυμώθηκα μέ τόν ἱερό της χῶρο αὐτό πού τόν θεωρῶ πολύ οἰκεῖο μου καί πάντοτε θεωρῶ ἀνεξόφλητο τό χρέος μου πρός τήν Ἁγία Μαρίνα, ἀλλά καί πρός ὅλους τούς πιστούς χριστιανούς τῆς Ἐκάλης…
