Ἕνας ὕμνος τῆς περασμένης Παρασκευῆς, σημειώσε τό τέλος τῆς πνευματικῆς περιόδου τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς: «Τήν ψυχωφελῆ πληρώσαντες Τεσσαρακοστήν καί τήν ἁγίαν καί τήν ἁγίαν ἑβδομάδα τοῦ πάθους σου αἰτούμεθα κατιδεῖν φιλάνθρωπε…», καί μαζί δίνει καί τό στίγμα τῆς ἐνάρξεως τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος. Σήμερα Κυριακή τῶν Βαῒων πατοῦμε, λοιπόν τό κατώφλι τῆς εἰσόδου μας σ’ αὐτήν. Ὅσοι πᾶμε σήμερα στή θεία Λειτουργία παίρνουμε στά χέρια τρυφερά κλαδιά δάφνης ἤ φοινίκια πού εἶναι σταυρωτά πλεγμένα, σύμβολα τοῦ θριαμβευτῆ Χριστοῦ καί τοῦ ἐρχομοῦ τῆς βασιλείας του.

    Λέγεται, ὅτι ἡ ἱστορία τοῦ παλαιοῦ Ἰσραήλ ὁλοκληρώθηκε μέ τή θριαμβευτική εἴσοδο τοῦ Χριστοῦ στά Ἱεροσόλυμα, καί ὅτι ἔφθασε στήν πλήρωσή του τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ. Ὁ προφητικός λόγος βρῆκε τήν ἐκπλήρωση του, καί σήμερα εἰσέρχεται στά Ἱεροσόλυμα «πραῢς», ἐπιβαίνων «ἐπί πώλου ὄνου», ἐγκαθιστώντας μιά κυριαρχία τῆς ὁποίας ἡ ἰσχύς θεμελιώνεται ὄχι στήν ἐξωτερικότητα καί τή δύναμη, ἀλλά στήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου. Ὅσα σήμερα γίνονται, δείχνουν τό ἀσύμπτωτο τῆς κοσμικῆς ἀντιλήψεως περί κυριαρχίας, καί τῆς βουλήσεως τοῦ Θεοῦ γιά μιά καινούργια, «καινή», πραγματικότητα, «ὁ Θεός τῆς εἰρήνης ἔσται μεθ’ ἡμῶν», ὅπως σημειώνεται στό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα.

    Τήν Κυριακή τῶν Βαΐων τιμοῦμε αὐτή τήν ἐγκαθίδρυση τῆς «Καινῆς Βασιλείας» καί κρατοῦντες τά κλαδιά τῶν δένδρων ταυτιζόμαστε μέ τά παιδιά τῶν Ἑβραίων, πού μέσα ἀπό τήν ἁπλότητά τους, ξεπέρασαν τούς τύπους τῶν πατεράδων τους, καί δέχονται, «ἐν ἀφελότητι καρδίας» τόν «εὐλογημένον ἐν ὀνόματι Κυρίου».

    Στή σημερινή ἡμέρα σηματοδοτοῦνται κάποια μηνύματα. Πρῶτα ἀπ’ ὅλα, ἡ ὁμολογία μας ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ Βασιλιάς καί Κύριός μας. Ὅτι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἔχει ἤδη ἐγκατασταθεῖ στή γῆ.  «Ἐνεργεῖται». Καί ὅτι ἀπό τή στιγμή πού βαπτισθήκαμε ἔχουμε ὑποσχεθεῖ ἀφοσίωση καί ἀκολουθία της. Μιά ἄλλη φανέρωση εἶναι, ὅτι ὁ Χριστός γιά λίγες στιγμές στή συγκεκριμένη πόλη δέχθηκε τό φανέρωμα αὐτῆς τῆς πραγματικότητος μέσα στά ὅρια ἑνός κοσμικοῦ θριάμβου. Τά Ἱεροσόλυμα ἔγιναν τό μυστηριακό κέντρο ὅλου τοῦ κόσμου. Τό ἑστιακό σημεῖο ὅλης τῆς ἱστορίας γιά τή σωτηρία τοῦ «σύμπαντος κόσμου».

    «Ἡ βασιλεία σου Χριστέ βασιλεία πάντων τῶν αἰώνων καί ἡ δεσποτεία σου ἐν πάσῃ γενεᾷ καί γενεᾷ» διακηρύσσει ἡ Ἐκκλησία κάθε στιγμή, καί σήμερα Κυριακή τῶν Βαῒων εἰσοδεύουμε σέ μιά σημαντική γεγονότων, πού ἐπιβεβαιώνουν αὐτή τήν πίστη. Ἡ βασιλεία πού ἐγκαινιάζεται στά Ἱεροσόλυμα, εἶναι μιά καινούργια ἀρχή, πού ἀγκαλιάζει κάθε ἄνθρωπο. Λίγες μόνο ὧρες κράτησαν τά γεγονότα τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως. Στάθηκαν ὅμως οἱ ὧρες αὐτές, ἀποφασιστικός χρόνος μιά καί φανερώθηκε ἐπί τῆς γῆς ἡ «ὥρα τοῦ Ἰησοῦ», ἡ ὥρα τῆς ἐκπληρώσεως ἀπό μέρους τοῦ Θεοῦ ὅλων τῶν ὑποσχέσεών του. Τό «τέλος» ὅλων ὅσων ὁ Θεός ὑποσχέθηκε γιά τόν ἄνθρωπο. Οἱ λιγοστές στιγμές πού ἀφήνει ὁ Χριστός νά φανεῖ ὁ θρίαμβος ἀποκτοῦν αἰώνιο νόημα καί εἰσαγάγουν τήν πραγματικότητα τῆς βασιλείας στό δικό μας πεπερασμένο χρόνο. Αὐτή ἡ φανέρωση τῆς βασιλείας κρίνει καί μεταμορφώνει τήν ἀνθρώπινη Ἱστορία.

    Ὅταν λοιπόν στή σημερινή λειτουργία θά πάρουμε ἀπό τόν ἱερέα τό κλαδί δάφνης φανερώνουμε, ἀλλά καί ἀνανεώνουμε τό δεσμό μας μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό. Ὁμολογοῦμε ὅτι ἡ παρουσία της ἀνάμεσά μας δίνει οὐσιαστικό νόημα στή ζωή μας, μιά  καί ὅ,τι ὑπάρχει στόν κόσμο ἀνήκει στό Χριστό καί τίποτε δέν μπορεῖ νά ἀφαιρεθεῖ ἀπό τό μοναδικό κτήτορά τους. Ἐμεῖς ἁπλά «λειτουργοῦμε» σ’ αὐτή τήν κτίση. Ἡ κίνηση μας αὐτή ἐπιβεβαιώνει τήν παγκόσμια, τήν καθολική εὐθύνη τῆς Ἐκκλησίας στήν ἀνθρώπινη Ἱστορία. Οἱ Ἰουδαῖοι ζητωκραύγασαν τότε τόν Χριστό, πού ὅμως πορευόταν ὄχι γιά νά καθίσει σέ θρόνο ἐξουσίας, ἀλλά γιά νά δώσει τή ζωή του θυσία «ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καί σωτηρίας». 

    Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ δέν ἔρχεται «μετά παρατηρήσεως», εἶναι κρυμμένη καί χρειάζονται καθαρά αἰσθητήρια μας γιά νά τή δοῦμε, «ψυχαῖς καθαραῖς καί ἀρυπώτοις χείλεσιν». Ὅτι ὁ κόσμος ζεῖ καί κινεῖται γύρω ἀπό τήν παχυλότητα ὅσων οἱ αἰσθήσεις μας ἀντιλαμβάνονται, εἶναι μιά τραγικότητα. Ἡ ἀμεριμνησία μας σάν νά μή θυσιάστηκε ὁ Χριστός στό Σταυρό, σάν νά μήν ἀναστήθηκε, εἶναι τραγωδία.  Ὅμως αὐτά τά  «ὑπέρ αἴσθησιν» ὑπῆρξαν καί πραγματοποιοῦνται ἀνεξάρτητα ἀπό τό δικό μας θέλω, αὐτά πού τελικά οὐσιώνουν τή ζωή, τά «ὅσα ἀληθῆ, τά σεμνά, τά δίκαια, τά ἁγνά, τά προσφιλῆ, τά εὔφημα» (Φιλ. 4, 8-9), ἄς τά ξυπνήσουμε στήν καρδιά μας καί εἰσοδεύοντες στήν Ἁγία Ἑβδομάδα, νά γευθοῦμε τήν ἀνυπέρβλητη δύναμή τους. 

(πΚΦ )

(επιστροφή στις Αποστολικές Περικοπές του 2008)