Θά μπορούσαμε νά ποῦμε, πώς τό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα, στό ὁποῖο δεσπόζει ἡ πολύ οὐσιαστική διατύπωση: «τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ… καθαριεῖ τήν συνείδησιν ἡμῶν ἀπό νεκρῶν ἔργων», ὅτι ἔρχεται σάν ἡ συνέχεια τοῦ ἀποστολικοῦ ἀναγνώσματος τῆς περασμένης Κυριακῆς.

   Οἱ αἱματηρές θυσίες, πίστευαν ὅλοι οἱ λαοί, ὅτι καθάριζαν τόν ἄνθρωπο καί αὐτό στηριζόταν στήν πεποίθηση, ὅτι τό αἷμα εἶχε μιά ἱερότητα. Τό θεωροῦσαν, ὅτι ἀποτελοῦσε τήν ἕδρα τῆς ζωῆς, καί ἀκόμη τό αἷμα ἀποτελεῖ θεῖο στοιχεῖο πού κατοικεῖ στόν ἄνθρωπο. Πολλές ἀπ’ αὐτές τίς ἀντιλήψεις, παρά τίς ἐξελίξεις στή βιολογία καί τήν ἰατρική, πού ἔχουν διατυπώσει ξεκάθαρα, ὅτι τό αἷμα εἶναι ἕνας ἱστός ἀνάμεσα στούς τόσους ἄλλους, πού συγκροτοῦν τό σῶμα, ἐξακολουθοῦν οἱ παγανιστικές αὐτές θεωρήσεις νά ἐπηρεάζουν μέχρι καί σήμερα πολλούς ἀνθρώπους.

    Οἱ ἄνθρωποι στά παλαιά χρόνια πίστευαν, ὅπως διασώζει ὁ Παῦλος, πώς «χωρίς αἱματοχυσίας οὐ γίνεται ἄφεσις» (Ἑβρ. 9, 22). Ἡ ἀντίληψη αὐτή εἶχε περάσει καί στούς Ἑβραίους, γι’ αὐτό ἔχουμε καί ἐκεῖ προσφορές θυσιῶν ζώων γιά λατρευτικούς, καί καθαρτικούς σκοπούς. Εἶναι γνωστή ἡ ἑορτή τοῦ Ἐξιλασμοῦ, κατά τήν ὁποία μόνος ὁ ἑβραῖος Ἀρχιερεύς «εἰσήρχετο ἅπαξ τοῦ ἐνιαυτοῦ» στά Ἅγια τῶν Ἁγίων, ραντίζοντας μέ αἷμα ἀπό τά θυσιαζόμενα ζῶα «ὑπέρ ἑαυτοῦ καί τῶν τοῦ λαοῦ ἀγνοημάτων» (Ἑβρ. 9, 7).

    Τό αἷμα ὅμως τῶν ζώων, ἀκόμη καί τό ἀνθρώπινο, δέν ἦταν δυνατό νά γίνει ὁ καταλύτης, πού θά μποροῦσε νά ξεπλύνει τήν ἁμαρτία τοῦ ἀνθρωπίνου. Τό γένος χρειαζόταν τό αἷμα κάποιου, πού δέν θά ἦταν φορέας τῆς ἀρρώστειας ἀπό τήν ὁποία ἔπασχε. Καί αὐτό ἦταν τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, πού σαρκωμένος «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί τῆς Μαρίας τῆς Ἁγίας Θεοτόκου», θά γινόταν ὁ μοναδικός ἐξιλασμός μας, ἡ ὀντολογική θεραπεία μας

    Μόνο τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ μπορεῖ νά καθαρίζει οὐσιαστικά καί αἰώνια τήν πανανθρώπινη κατάρα. Ἡ Σταυρική Θυσία τοῦ Γολγοθᾶ καταργεῖ ὅλες τίς παλαιές θυσίες, πού τελικά ἦταν «τύπος» καί «σκιά τῶν μελλόντων ἀγαθῶν», καί κομίζει τή λύτρωση κάθε ἀνθρώπου.

    Τό αἷμα τῶν προσφερομένων ζώων δημιουργοῦσε μόνο πρόσκαιρη ἡρεμία στήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου, «ἡγίαζε πρός τήν τῆς σαρκός καθαρότητα» καί τίποτε περισσότερο. Τό πολυτιμότερο αἷμα εἶναι αὐτό τοῦ Χριστοῦ, πού δέν δημιουργεῖ μιά πρόσκαιρη εὐεξία, ἀλλά προβαίνει στή ριζική μεταστοιχείωση τοῦ εἶναι τοῦ ἀνθρώπου.

    Τό πανανθρώπινο πρόβλημα δέν εἶναι ἡ μόνο ἡ βιολογική ἐπιβίωση, οὔτε κάποια παράταση τοῦ χρόνου αὐτῆς, εἶναι ἡ ὑπέρβαση τοῦ προβλήματος τοῦ θανάτου. Ὁ θάνατος εἶναι ἀπόρροια τῆς ἁμαρτίας. Μέσα στήν πορεία τῆς ζωῆς του συνεχῶς ἁμαρτάνει. Ἡ ὑπέρβαση αὐτή μόνο μέσα ἀπό τή συνεχή ἄσκηση, πού ὑποβοηθεῖται ἀπό τό Σῶμα καί Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, μπορεῖ νά μειώσει τό ἄγος τῆς ἁμαρτίας. Γι’ αὐτό καί πολυτίμητο Αἷμα τοῦ Χριστοῦ ὄχι μόνο δημιουργεῖ τήν καθαρότητα τῆς συνειδήσεως, ἀλλά παρέχει καί τή ζωοποίηση τοῦ ὅλου ἀνθρώπου. Μιά ζωοποίηση πού ἔρχεται μέ τήν κοινωνία αὐτοῦ τοῦ Σώματος καί Αἵματος, μέσα ἀπό τά ἁπλά εἴδη τοῦ Ἄρτου καί τοῦ Οἴνου.

   Εἶναι χαρακτηριστικό, ὅτι ὁλόκληρη ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας στηρίζεται πάνω σ’ αὐτή τήν ἀλήθεια. Ἡ θεολογία τῆς Ἐκκλησίας πλέκεται γύρω ἀπό τή μαρτυρία τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Γι’ αὐτό καί τό μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας ἀποτελεῖ τό κομβικό σημεῖο τῆς ζωῆς της. Χωρίς τή θεία Εὐχαριστία ὅλη ἡ Θεολογία μετατρέπεται σ’ ἕνα σύστημα λόγων, χωρίς δυνατότητα ὑπερβάσεως τοῦ ζωτικοῦ μας προβλήματος. Ὁ ἀποστολικός πατέρας, ἅγιος Ἰγνάτιος, ἐπισημαίνοντας τήν πραγματικότητα αὐτή διακήρυσσε, ὅτι μέσα ἀπό τή λήψη, τή μετάγγιση, τοῦ εὐχαριστιακοῦ γεγονότος παίρνουμε τό «ἀντίδοτον τοῦ μή ἀποθανεῖν».

    Φάρμακο ἀθανασίας, φάρκακο γιά νά ζήσουμε εἶναι τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ.

    Ἤδη ἡ πορεία μας μέσα στήν Ἁγία Τεσσαρακοστή μᾶς φέρνει στά κοσμοσωτήρια γεγονότα τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως καί πολλοί χριστιανοί ἑτοιμάζονται νά κοινωνήσουν, νά γευθοῦν τῆς ἀθανάτου βρώσεως καί πόσεως. Κάποιοι ἔχουν βαθειά ἐπίγνωση τοῦ μυστηρίου καί τό προσεγγίζουν μέ ἐπίγνωση τῆς ἀλήθειας πού ἔχει. Καί κάνουν οὐσιαστική συμμετοχή. Πολλοί πάλι κάνουν μιά κίνηση τυπικότητος, σάν νά τούς παρακινεῖ τό ἔθιμο, καί μιά φορά τό χρόνο κοινωνοῦν ἔτσι γιά τό καλό.

    Ὅλα αὐτά γράφονται γιά νά δείξουν στούς χριστιανούς τά δωρήματα ἀπό τή θεία Μετάληψη. Σημειώνονται, γιά νά δείξουν τήν τραγικότητα ὅσων ἀδιαφοροῦν, πού τελικά ἐπισημειώνουν τήν ἀδιαφορία γιά τή σωτηρία μας. Ὁ Χριστός διαρκῶς μᾶς προσκαλεῖ. Τήν πρόσκληση αὐτή μή τήν ἀποποιούμαστε καί μή τήν ἀφήνουμε νά περνᾶ ἀνενέργητη ἀπό δίπλα μας.

    Ἄς κάνουμε τό σωτήριο βῆμα, κι ἄν κάτι πιό περισσότερο χρειαστοῦμε γιά τήν ἐπάξια συμμετοχή μας, ἄς συμβουλευθοῦμε τόν πνευματικό μας.         

(πΚΦ )

(επιστροφή στις Αποστολικές Περικοπές του 2008)