Στή γλώσσα τῆς πολιτικῆς καί διπλωματίας ἡ λέξη εἰρήνη εἶναι σέ ἡμερήσια διάταξη. Στούς χώρους βέβαια αὐτούς ἡ εἰρήνη θεωρεῖται μέσα ἀπό τήν ἀρνητική της πλευρά καί αὐτό  γιατί ἡ εἰρήνη σάν προσπάθεια περιορισμοῦ τῶν μικρῶν ἤ μεγάλων συγκρούσεων ἀνάμεσα σέ λαούς καί ἔθνη. Καί εἶναι ἀκόμη κοινή διαπίστωση, ὅτι τά διάφορά κράτη δαπανοῦν τό μισό σχεδόν προϋπολογισμό τους σέ ὅπλα καί ἐξοπλισμούς. Καί παρ’ ὅλα αὐτά ἡ πολυπόθητη εἰρήνη παραμένει τόση εὔθραστη ὑπόθεση.

    Στό κατάντημα αὐτό τοῦ ἀνθρώπου γιά ἐξοπλισμούς καί ἀμυντικές δαπάνες, ἔχει δώσει ὁ Θεός ἕνα ὅπλο πολύ ἁπλό, ἀλλά περισσότερο ἀποτελεσματικό, πού ὅμως ὁ ἄνθρωπος τό ἀποφεύγει. Τό ὅπλο αὐτό εἶναι ὁ Τίμιος Σταυρός καί ἡ εἰρήνη πού χορηγεῖ. Γιά τό λόγο αὐτό τή σημερινή ἡμέρα πού γιορτάζεται ἡ «Σταυροπροσκύνηση» ἀπ’ ὅλη τήν Ἐκκλησία, τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα προτρέπει νά πηγαίνουμε ὅλοι μέ «παρρησία» μέ ἐλευθερία δηλαδή βουλήσεως καί ἐκφράσεως στό «θρόνο τῆς χάριτος». Ὁ θρόνος τῆς χάριτος λεκτικά μόνο θυμίζει θρόνο. Γιατί ἐδῶ δέν ἔχουμε νά κάθεται κάποια ἐπίγεια δύναμη πού ἐξουσιάζει, ἀλλά τό Σταυρό τοῦ Χριστοῦ, πού ὅσο ἀντιφατικά κι ἄν ἀκούγεται βάφτικε μέ τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ γιά νά μποροῦμε, μέ «παρρησία» νά τόν πλησιάζουμε, ἀντλώντας ζωή καί ἀθανασία. 

    Θρόνος καί ὅπλο ὁ Σταυρός. Θρόνος τοῦ Χριστοῦ, ὅπλο τοῦ κάθε πιστοῦ, πού ὅμως δέν θανατώνει, ἀλλά ζωοποιεῖ. Ἕνας θανατώθηκε πάνω σ’ αὐτόν, καί ἔδωσε στόν ἄνθρωπο πού τόν ἀποδέχεται τό δικαίωμα στήν «ὄντως ζωή». «Ὁ θάνατος σου, Κύριε, ἀθανασίας γέγονεν πρόξενος…».

    Ὁ θάνατος αὐτός ἦταν ἄδικος, ὅμως μέσα ἀπό τό θεληματικό «πάθος τοῦ ἀπαθοῦς…, ὁ ἰός τοῦ ὄφεως ἀποπλύνεται· καί κατάρα λέλυται καταδίκης δικαίας». Λυπούμαστε σάν χριστιανοί γιατί ἐξαιτίας τῆς παρακοῆς τοῦ προπάτορος Ἀδάμ, ὁ Θεάνθρωπος Κύριος γεύεται τό φρικτό πάθος.

    Εἶναι μεγάλο σέ μέγεθος τό σταυρικό μυστήριο καί ὁ μοναδικός δρόμος προσπελάσεώς του εἶναι ἡ πίστη μας στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, πού προσφέρει τό μονογενή Του Υἱό στό διά σταυροῦ θάνατο, προκειμένου νά ἀποκτήσουμε ὅλοι ἐμεῖς τή δυνατότητα τῆς ζωῆς. Ὁ Χριστός πεθαίνει, ὅμως ἡ ἱστορία δέν σταμάτησε στό σταυρό καί τό θάνατο. Ἀκολούθησε ὁ θρίαμβος τῆς Ἀναστάσεως, πού εἶναι ἡ νίκη κατά τοῦ διαβόλου καί τῶν ἀντιθέων δυνάμεών του, καί μάλιστα τοῦ θανάτου. Τό θανατερό κεντρί ἔχασε τήν πικρία του, ὁ θάνατος ἔκτοτε  ἔχει γίνει ὕπνος καί ἀναμονή ἀναστάσεως. 

    Πάντοτε ὁ Τίμιος Σταυρός εἶναι ἕνα μάθημα. Σήμερα ὅμως, πού ἡ Ἐκκλησία τόν ἐμφανίζει στή λατρευτική σύναξη γιά προσκύνηση, στό «μεσοσαράκοστο» θέλει νά διδάξει. Ἐπιδιώκει νά μᾶς πεῖ, ὅτι ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ εἶναι σημεῖο κρίσεως γιά ὅλους μας.

   Κάτω ἀπό τίς τετραπέρατες διαστάσεις του «κρινόμαστε». Ἤ  καταλήγουμε στήν ἀλήθεια τῆς ζωῆς ἤ μπαίνουμε στήν περιπέτεια τοῦ πνευματικοῦ θανάτου. Γι’ αὐτό ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ ἔχει νόημα καί περιεχόμενο ὑπαρξιακό. Διδάσκει καί φρονιματίζει.

    Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἕνα γεγονός συνεχῶς παρόν μέσα στόν κόσμο. Παραμένει ἡ μεγαλειώδης φανέρωση τῆς θείας στοργῆς καί τό ἀποκορύφωμα τῶν ἀκτίστων ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ γιά τή λύτρωση μας.

    Μπροστά στό σταυρικό μυστήριο πού δείχνουν οἱ δυό κεραῖες του καλούμαστε ὅλοι νά πάρουμε τήν ἀνάλογη στάση. Ἀδιάφορος δέν μπορεῖ νά μείνει κανείς. Ἡ ἄρνηση τῆς λυτρωτικῆς προσφορᾶς τοῦ Χριστοῦ, σημαίνει ἀσύγνωστη ἄγνοια γιά τήν τραγική κατάσταση στήν ὁποία μᾶς ὁδηγεῖ ἡ ἁμαρτία, κατάσταση φθορᾶς καί θανάτου. Σημαίνει τέλος τήν ἀχάριστη διάθεση μας, καί αὐτό νομίζω, πώς εἶναι καί τό πιό σημαντικό ἀπέναντι στή θυσιαζομένη θεία ἀγάπη.

    Μέσα ἀπό τήν ἐλευθερία τῆς ἐπιλογῆς μας ἤ κερδίζουμε, ὅτι ὁ μετανοημένος ληστής, ἤ χάνουμε ὅσα ἔχασε ὁ λοίδορος καί ἀμετανόητος ληστής.

(πΚΦ )

(επιστροφή στις Αποστολικές Περικοπές του 2008)