Τήν Κυριακή τῆς Τυρινῆς, πού ἀποτελεῖ τό κατώφλι στήν εἴσοδό μας στόν πνευματικό στίβο τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, διαβάζεται, ὅπως ὁρίζει τό Τυπικό τῆς Ἐκκλησίας ἡ περικοπή ἀπό τήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολή, καί στήν ὁποία δίνονται κάποιες κατευθύνσεις ἤ καλύτερα προτροπές πρός τούς πνευματικούς ἀγωνιστές τῆς περιόδου, ὥστε νά πετάξουν ἀπό πάνω τους τά σκοτεινά ἔργα, πού κυριολεκτικά πλημμυρίζουν τήν κάθε ψυχή.

    Σήμερα ὅμως 9 Μαρτίου, κατά καλή συγκυρία, ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ καί τή μνήμη τῶν ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων. Τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα πού εἶναι καθιερωμένο γιά τή σημερινή Κυριακή, δέν θά διαβασθεῖ, ἀντ’ αὐτοῦ διαβάζεται ἐκεῖνο, πού ἔχει ὁρισθεῖ γιά τή μνήμη τῶν ἁγίων, καί πού εἶναι ἀπόσπασμα ἀπό τήν πρός Ἑβραίους Ἐπιστολή.

    Τόσο ἡ μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων, ὅσο καί ἡ ἀποστολική περικοπή, δείχνουν μέ τρόπο μοναδικό τόν ξεχασμένο ἀπ’ ὅλους μας θυσιαστικό τρόπο ζωῆς. Οἱ ἅγιοι Μάρτυρες κινούμενοι ἀπό πόθο ἔνθεο δέν δείλιασαν μπροστά στά φρικτά μαρτύρια, πού τούς ὑπέβαλε ὁ τύραννος. Ἀψήφησαν τόν ἴδιο τό θάνατο, καί ὅλα αὐτά γιατί στήν καρδιά τους ἦταν ριζωμένη  ἀκλόνητη ἡ πίστη στό Χριστό. Πίστευαν σ’ αὐτό, πού ἕνας ἄλλος ἀθλητής τοῦ Χριστοῦ, ὁ Παῦλος, εἶχε σημειώσει αὐτό πού βίωνε συνεχῶς, «τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; θλῖψις ἤ στενοχωρία ἤ διωγμός ἤ λιμός ἤ γυμνότης ἤ κίνδυνος ἤ μάχαιρα… πέπεισμαι γάρ οὔτε θάνατος οὔτε ζωή… δυνήσεται χωρῆσαι ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν» (Ρωμ. 8, 35-39).   

    Ἡ θέση καί ζωή τοῦ Παύλου, ἀλλά καί ἡ στάση τῶν ἁγίων μαρτύρων τῆς πίστεώς μας φαίνεται ἀκατανόητη στόν ἄνθρωπο τῆς ἐποχῆς μας, πού βυθισμένος στό πνεῦμα τῆς καλοπέρασης καί τοῦ καταναλωτισμοῦ, δέν κατανοεῖ τό νόημα τῆς θυσίας, καί θεωρεῖ κάθε θυσιαζόμενο «κορόϊδο». Δές τε τούς σαράντα νέους ἀνθρώπους, πού σήμερα ὁμολογοῦν ἀπερίφραστα τήν βαθειά τους πίστη στό Χριστό. Δέν ἐπαινοῦνται. Τιμωροῦνται.

    Δέν ἀποτελεῖ δικαίωμα κάθε ἀνθρώπου ἡ θρησκευτική πίστη;

    Κι ὅμως οἱ κρατοῦντες, καί τότε καί σήμερα, ἀρνοῦνται νά τό δεχθοῦν. Καί ἄς διακηρύσσονται ἀτομικά δικαιώματα καί προσωπικά δεδομένα. Ἡ σκοπιμότητα τά παραθεωρεῖ. Ἀναρίθμητοι χριστιανοί ἔχουν ὁδηγηθεῖ στό μαρτυρικό θάνατο. Θάνατος καί γιά τούς σαράντα νέους, πού ὁλόγυμνοι ὁδηγήθηκαν στήν παγωμένη λίμνη τῆς Σεβαστείας.

    Ἡ ἐξουσία θεωρεῖ τήν πίστη στό Χριστό ἀντιδραστική καί ἀντικοινωνική, καί τιμωρεῖ ἀνελέητα. Μέσα ἀπό τά μαρτυρολόγια, παλαιά καί σύγχρονα διαβάζουμε τά ἀπάνθρωπα μαρτύρια πού ἔχουν ὑποβληθεῖ οἱ χριστιανοί μάρτυρες. Κανείς θεσμός ἤ νόμος δέν μπορεῖ νά γλυτώσει τόν ἀδύναμο ἄνθρωπο ἀπό τόν ἰσχυρό, πού θέλει νά ἐπιβληθεῖ δυναμικά. Ἀνθρώπινα δικαιώματα στά παλαιά χρόνια δέν ὑπῆρχαν, μά καί στό σήμερα, πού σάν καραμέλα πιπιλίζουμε μεγαλόστομες διακήρυξεις περί προστασίας τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι πάμπολλες οἱ περιπτώσεις, πού γίνεται καταπάτησή τους, καί μάλιστα ἀπό τούς ἴδιους τούς «κράχτες» αὐτῶν τῶν διακηρύξεων.

    Στό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ ὁ κόσμος ἀντιδρᾶ. Ὁ Χριστός εἶναι «σημεῖον ἀντιλεγόμενον» καί διώκεται ἤ θεωρεῖται ξεπερασμένος. Ἡ ἴδια ἡ διαβεβαίωση τοῦ Χριστοῦ, «εἰ ἐμέ ἐδίωξαν καί ὑμᾶς διώξουσιν» (Ἰωάν. 15, 20), φανερώνει τήν πραγματικότητα. Ὁ κόσμος ἀντιδρᾶ, γιατί τό πνεῦμα τοῦ «νέου» πού κομίζει ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ, δέν μπορεῖ νά τό κατανοήσει ἡ ἁπλή ἀνθρώπινη λογική, πού εἶναι βουτηγμένη στό συμφέρον καί στό δίκαιο τῆς ὑπεροχῆς. Τό Εὐαγγέλιο ζητάει τήν ὑπέρβαση τῆς ἀπό κάθε συμβιβασμό. Κάθε ξεπέρασμα τῶν ἀδυναμιῶν. Αὐτό ὅμως ἀπαιτεῖ θυσία. Ἐμεῖς ὅμως, οἱ πιό πολλοί, δέν εἴμαστε διατεθειμένοι νά μποῦμε σέ τέτοιου εἴδους περιπέτειες. Καί μένουμε ἀποτελματωμένοι στό πρόσκαιρο, στό κίβδηλο, καί στρουθοκαμηλίζοντες τό θεωροῦμε σίγουρο.

    Τίς ἡμέρες αὐτές πού ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία σαλπίζει πνευματική ἑτοιμότητα, γύρω μας γίνεται ξεφάντωμα, φωνές, μέθη, κραιπάλη ἁμαρτωλά ξενύχτια, πνευματικό δηλητήριο κρυμμένο σέ χρυσωμένα χάπια, ὅλα αὐτά σάν μιά ἁλυσίδα μᾶς τραβοῦν ξεγελώντας μας. Ὅλα αὐτά ὁδηγοῦν στήν ἀδρανοποίηση τῶν πνευματικῶν μας ἀντιστάσεων. Ὅμως ὅσοι ζοῦμε τήν πίστη στό Χριστό, τή βεβαιότητα πού εἶναι ἀποτυπωμένη στό Θεανδρικό του πρόσωπο, ἀντιστέκονται στή λαίλαπα αὐτή. Καί μπαίνουν μέ θάρρος στό στάδιο τοῦ πνευματικοῦ ἀγώνα. Στούς ἀγωνιστές, ἀλλά καί σ’ ὅσους ἀκόμη διστάζουν ἡ Ἐκκλησία, «νῦν καιρός εὐπρόσδεκτος, νῦν καιρός σωτηρίας».

    Ὁ πνευματικός στίβος ἄνοιξε. Οἱ ἅγιοι Τεσσαράκοντα, ἀλλά καί ὅλοι οἱ πιστοί τόν διατρέχουν μέ σπουδή καί παρρησία.

    Ἄς τολμήσουμε καί ἐμεῖς μέσα στό πέρασμα στήν πνευματική παλαίστρα τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς νά ἀντιληφθοῦμε τήν ὀμορφιά του.

    «Ἰδού καιρός εὐπρόσδεκτος…».   

(πΚΦ )

(επιστροφή στις Αποστολικές Περικοπές του 2008)