Ἡ Κόρινθος κατά τή δεύτερη ἀποστολική του περιοδεία ἀποτέλεσε κομβικό σημεῖο στήν ὅλη ἱεραποστολική δραστηριότητα τοῦ μεγάλου ἀποστόλου. Παρά τήν εἰδωλολατρική της χροιά, ἀλλά καί τή μεγάλη διαφθορά πού ὑπῆρχε στίς τάξεις τῶν κατοίκων της, ὁ Παῦλος κατόρθωσε νά φυτεύσει μιά σημαντική Ἐκκλησία.

    Μιά νεότευκτη ἐκκλησιαστική κοινότητα εἶχε πολλές ἀπαιτήσεις καί ἔπρεπε συνεχῶς νά ὑπάρχει ἐπαγρύπνηση. Ἡ ἐμπέδωση τῆς λειτουργίας της χρειαζόταν σημαντικό σθένος. Πέρα ὅμως ἀπό τά ζητήματα αὐτά χρειαζόταν πολύ προσοχή ἀπό ἐπιδράσεις τῶν εἰδωλολατρικῶν ἐπιρροῶν, καί ἀπό τά ὅσα καθημερινά διαδρα-ματίζονταν στήν πόλη αὐτή, μέ πρῶτο καί σημαντικότερο τήν προφύλαξη τῶν νέων πιστῶν ἀπό τή διαφθορά.

    Ἡ πορνεία ἦταν μιά μάστιγα πού κυριαρχοῦσε στήν πλειοψηφία τῶν κατοίκων. Πολλές οἰκογένειες εἶχαν διαλυθεῖ. Ἀλλά καί τά ἀφροδίσια νοσήματα θέριζαν στήν κυριολεξία. Ἔχοντας ὅλα αὐτά στό μυαλό του, ὁ Παῦλος, δίνει μέσα ἀπό τήν ἐπιστολή του αὐτή  τίς κατάλληλες νουθεσίες στή νεόφυτη Ἐκκλησία τῆς Κορίνθου. Βέβαια ὅλες οἱ ἐπιστολές τοῦ Παύλου εἶχαν καί ἔχουν μιά εὐρύτερη σημασία, ἀφοῦ τά θέματα πού θίγονται σέ κάθε μιά ἀπ’ αὐτές ἀφοροῦν ὅλους τούς χριστιανούς.

    Ὁ Ἀπόστολος εἶχε πληροφορηθεῖ ἀπό ἀνθρώπους τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κορίνθου, γιά τά σχίσματα πού παρουσιάστηκαν, ἀλλά καί τίς ἐπιδράσεις κάποιων χριστιανῶν ἀπό τή μάστιγα τῆς πορνείας, μέ δυσάρεστα ἀποτέλεσμα. Ἤδη σέ κάποια νεότευκτα μέλη ἄρχισε νά ἐκλείπει ἡ προσωπική ἁγνότητα καί  ἁγιότητα.

    Μάλιστα κάποιοι ἄρχιζαν νά δικαιολογοῦν τήν ἐλευθερία στίς γενετήσιες σχέσεις μέ τήν ἑξῆς ἀρχή, «πάντα μοι ἔξεστι», δηλαδή τά πάντα βρίσκονται στήν ἐξουσία μου καί κατά συνέπεια μπορῶ νά κάνω, ὅτι θέλω. Ἔτσι ἡ πορνεία, οἱ ἐπιδράσεις ἀπό κάποια εἰδωλολατρικά κατάλοιπα μέσα ἀπό τό πρῖσμα τῶν προσωπικῶν ἐπιλογῶν ὁδηγοῦσε πολλές καταστάσεις, ξένες πρός τό πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ. Δέν ἄργησε νά κάνει τήν ἐμφάνισή της ἡ ἀσέβεια.

    Ἐν πάσῃ περιπτώσει γιά νά μή ξεφεύγουμε σέ γενικότητες, στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα, πού εἶναι παρμένο ἀπό τή μεγάλη αὐτή ἐπιστολή, θίγει τήν κεφαλαιώδη σημασία τοῦ  διαρκοῦς ἀγώνα, πού πρέπει νά κάνει ὁ πιστός, προκειμένου νά κυριαρχεῖ στίς κακές ροπές πού κυριαρχοῦν τήν μεταπτωτική μας ἀνθρώπινη ὕπαρξη. Βασική προτροπή εἶναι ἡ ἀνάγκη νά δοθεῖ ἡ σωστή διάσταση τοῦ σώματός μας, πού κατά τόν Παῦλο εἶναι ὁ ναός τοῦ ἐν ἡμῖν κατοικοῦντος Ἁγίου Πνεύματος.

    Δέν πλάστηκε τό σῶμά μας γιά ἐντρυφᾶ στίς διάφορες πρόσκαιρες ἀπολαύσεις πού τοῦ στεροῦν τή δυνατότητα νά δεῖ τά οὐσιώδη, τήν προοπτική του δηλαδή, νά ἑνωθεῖ μέ τό Θεανθρώπινο Σῶμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Γι’ αὐτό θίγοντας τό θέμα τῆς νηστείας, θεωρεῖ ὅτι ἡ δυνατότητα ἀποχῆς ἀπό τίς τροφές, δίνει τή δυνατότητα χαλιναγωγήσεως καί τῶν κακῶν μας ροπῶν. Ἡ ὀρθόδοξη ἀσκητική παράδοση ἔχει αὐτό ἀκριβῶς τό στόχο. Νά βοηθιέται ἄνθρωπος νά κάνει τήν ὑπέρβαση ὅλων ἐκείνων τῶν καταστάσεων πού βρίσκονται στήν περιοχή τοῦ «πάντα μοι ἔξεστι», καί νά βρίσκει ἐκεῖνα, πού ἀπαιτεῖ τό τελικό μας συμφέρον.

    Εἶναι πασίδηλο ὅτι ἀποτέλεσμα τῶν κακῶν μας ροπῶν εἶναι καί τά σαρκικά πάθη, πού δέν θά πρέπει ὁ ἄνθρωπος καί μάλιστα «ὁ κατά Χριστόν ἄνθρωπος» νά τά ὑποθάλπει, ἐπειδή μᾶς ὁδηγοῦν μόνο στήν προσκαιρότητα τῆς εὐζωίας μέ τελικά κατάληξη τήν κτηνωδία τῶν σαρκικῶν ἀπολαύσεων. Ὁ Παῦλος ζητᾶ τή  μεταποίηση τοῦ σώματος ἀπό σκεῦος ἡδονῆς, φέρνει καί τήν ὑποδούλωσή μας στά πάθη.

    Αὐτός εἶναι ὁ λόγος, πού ὁ Παῦλος καί ὅλη γενικά ἡ ἐκκλησιαστική μας παράδοση, βλέπει τό σῶμα πιό ὑψηλότερο, ἀπό μιά μόνο σαρκική μείξη. Τό σῶμα πλαστούργημα τοῦ Θεοῦ.     

(πΚΦ )

(επιστροφή στις Αποστολικές Περικοπές του 2008)