Ὁ ἱερός Χρυσόστομος εἶναι ἀσφαλῶς μιά ἀπό τίς μεγαλύτερες πατερικές φυσογνωμίες τῆς Ἐκκλησίας μας, πού ἐδῶ καί 1600 τόσα χρόνια ἐξακολουθεῖ νά ἀκτινοβολεῖ μέσα στό πνευματικό της στερέωμα.

    Ὁ μεγάλος αὐτός Οἰκουμενικός Πατέρας καί Διδάσκαλος ζεῖ καί ἐξακολουθεῖ νά εἶναι ἀνάμεσά μας καί μέ τά ἀπαράμιλλα, σέ κάλλος καί δύναμη λόγιά του, καί μέ τό ὑπέροχο παράδειγμά του νά διδάσκει, καί νά παιδαγωγεῖ τό λαό τοῦ Θεοῦ.

    Σημειώσαμε, πιό πάνω ὅτι ζεῖ, ὅλοι οἱ ἅγιοι εἶναι ζῶντες. Καί αὐτό εἶναι αὐτονόητο. Γιατί λέμε πώς εἴμαστε Σῶμα Χριστοῦ. Τό Σῶμα αὐτό δέν ζεῖ μόνο μέσα στό χρόνο. Ὁ χρόνος βιώνεται στό σχῆμα, τό τωρινό, τό πρόσκαιρο. Ὁ καιρός τῆς ἐπίγειας ζωῆς εἶναι μέ ἡμερομηνία λήξεως. Ὅμως ὁ θάνατος δέν καταργεῖ τή ζωή «οὐκέτι θάνατος κυριεύει». Ἡ ζωή μέ τό θάνατό της πατεῖ τό θάνατο καί ἐξακολουθεῖ τήν πορεία της πλέον στό ἀδιάστατο τοῦ Θεοῦ. Καί ὁ ἱερός Χρυσόστομος, ὅπως ὅλοι οἱ μετατεθέντες, ζεῖ ἐν Χριστῷ καί εἶναι ἀνάμεσά μας, ἔστω καί ἄν οἱ χοϊκοί ὀφθαλμοί μας δέν ἀντιλαμβάνονται αὐτή τήν παρουσία.

    Γι’ αὐτό λοιπόν σήμερα, ἡμέρα τῆς ἀνακομιδῆς τοῦ ἁγίου λειψάνου, στόν πατριαρχικό θρόνο τῆς Βασιλεύουσας, δέν ἀνεβαίνει ὁ Πατριάρχης γιά νά χοροστατήσει, ἀλλά ὁ προκάτοχος Ἰωάννης. Τοποθετεῖται, ὅπως θέλει ἡ παράδοση, ἡ εἰκόνα τοῦ Ἁγίου, στό φυσικό της μέγεθος, καί μέσα ἀπ’ αὐτή τήν εἰκονολογική ἔκφραση, ἀναλαμβάνει ξανά νά  προεξάρχει τῆς πανηγύρεως τῆς λειτουργίας τῆς εὐχαριστίας τοῦ Θεοῦ.

    Στό κείμενο τοῦ ἀποστόλου, πού διαβάζεται σήμερα, ἀκούγεται, «τοιοῦτος ἡμῖν ἔπρεπεν ἀρχιερεύς». Βέβαια ἐδῶ ὁ Παῦλος ἀναφέρεται στόν Μέγα καί αἰώνιο Ἀρχιερέα Ἰησοῦ Χριστό, γιά νά κάνει τή σύγκριση μέ τούς ἀρχιερεῖς τῆς Νομικῆς λατρείας. Καί θά πεῖ: «Ἀδελφοί, στούς αἰῶνες πού πέρασαν ἄνθρωποι ἀρχιερεῖς πού τούς ὅρισε ὁ Νόμος δέ στάθηκαν ἱκανοί νά γεφυρώσουν τό χάσμα, πού εἶχε ἀνοίξει ἡ ἁμαρτία τῶν πρωτοπλάστων. Ἡ εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπο ἔφερε στόν κόσμο τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ γιά νά γίνει Ἀρχιερεύς μέσα ἀπό τήν ἄφθαστο θυσία Του, ὥστε νά γεφυρώσει τά χάσμα ἀνάμεσα στό πλᾶσμα καί τόν πλάστη. Μόνο τέτοιος Ἀρχιερέας μποροῦσε νά ἀναλάβει αὐτό τό βάρος, μιά καί ἦταν Ἀρχιερέας ἅγιος, ἄκακος, ἁγνός…». Αὐτά τά λόγια κυριαρχοῦν στό μικρό αὐτό ἀνάγνωσμα, τονίζοντας τή μοναδικότητα τῆς θυσιαστικῆς προσφορᾶς τοῦ πρώτου καί μεγάλου  Ἀρχιερέως Χριστοῦ.

    Καί ἡ θυσία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ πάνω στό ξύλο τοῦ Σταυροῦ θά χαρίζει αἰώνια τήν πανανθρώπινη καί κατ’ ἐπέκταση τήν παγκόσμια λύτρωση, «ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν, μή ἀπόλληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον».   

    Τά λόγια αὐτά τοῦ ἀναγνώσματος δέν λέγονται τυχαία σήμερα, πού τιμᾶται ὁ ἱερός Χρυσόστομος, μιά καί ταιριάζουν ἀπόλυτα στήν περίπτωσή του. Ὁ Ἰωάννης στό διάβα τῆς πορείας του ἔγινε ἕνας μιμητής τῆς σταυρικῆς ἱερωσύνης τοῦ Χριστοῦ. Ὅπως φαίνεται μέσα ἀπό τό συναξάριο, ἀγάπησε πολύ τό Χριστό καί γι’ αὐτό ἔγινε καί φίλος τοῦ ἀνθρώπου. Πρόσφερε τή ζωή του στό Χριστό. Ὁ κόσμος μέ τίς πρόσκαιρες χαρές τους δέν τόν ἄγγιξε. Πίστεψε καί ἀφιερώθηκε στή διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου, Ἤθελε, σάν τόν Παῦλο, νά σωθοῦν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι καί γι’ αὐτό νύχτα μέρα δίδασκε. Εἶναι ἀναρίθμητες οἱ ὧρες πού οἱ ἄμβωνες τῆς Ἀντιόχειας καί τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἠχοῦσαν ἀπό τό μελίρρυτο κήρυγμά του. Ἡ ἀσυμβίβαστη προσωπικότητα του δέν ἀνεχόταν τήν ἁμαρτία καί τή διαφθορά. Τά δυό αὐτά στό τέλος συμβιβάστηκαν καί τόν ἔδιωξαν μακρυά ἀπό τό ποίμνιό του.

    Καί τοῦ Ἰωάννη τό τέλος ἦταν μαρτυρικό. Ἦταν καί σ’ αὐτό μιμητής τοῦ πάθους τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ.

     Ἡ θυσιαστική του Ἀρχιερωσύνη τοῦ χάρισε ἄφθαρτη μνήμη. Ἐνῶ οἱ διδαχές του ἔγιναν, ἀλλά καί ἐξακολουθοῦν εἶναι ἀνεξάντλητες πηγές δροσιᾶς πνευματικῆς.

    Ἡ προσωπικότητα τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου ἀναζητάει σέ κάθε ἐποχή μιμητές. Καί ἀποτελεῖ μεγάλη τιμή γιά ἐκεῖνον ἡ ἀκολουθία τοῦ παραδείγματος τῆς ζωῆς του. Νά γίνεται πράξη αὐτό πού ὁ ἴδιος δίδασκε «τιμή μάρτυρος, μίμησις μάρτυρος» Τιμή τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου μίμηση τῆς ἁγίας βιοτῆς του. Ἀμήν.

(πΚΦ )

(επιστροφή στις Αποστολικές Περικοπές του 2003)