" Ἐπί τη ἑορτή της Κοιμήσεως "
Ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία προσφέρει μοναδική τιμή σέ μέγεθος, ἀλλά καί μέ περισσή εὐλάβεια στέκεται μπροστά στή μορφή τῆς Παναγίας μας. Μέσα ἀπό αὐτή τήν τιμή ἐμφανίζεται καί ἡ στενή σχέση τῆς Παναγίας πρός τόν ἄνθρωπο. Καί αὐτό γιατί ἡ Παναγία ἀποτελεῖ τό λαμπρότερο καί ἀξιότερο δῶρο, πού μπόρεσε ποτέ νά προσφέρει ὁλόκληρη ἡ ἀνθρωπότητα πρός τόν Θεό.
Πράγματι ἡ ὕπαρξή της εἶναι ὁ καλύτερος καί καθαρότερος, ὁ πιό ὑπέροχος, ἀλλά καί ἁπλός καρπός τῆς ἀνθρωπίνης ἱστορίας. Μέ τή δική της καθαρότητα ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ γίνεται “σαρκοφόρος“. Ἐμφανίζεται στήν ταλαίπωρη ἀνθρωπότητα γιά νά προσφέρει τή λύτρωση καί σωτηρία.
Ἡ ἴδια γέννησε στόν κόσμο τόν Υἱό καί Λόγο τοῦ Θεοῦ, πού ἔκτοτε εἶναι ὄχι μόνο Υἱός τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί υἱός ἀνθρώπου. Ἔγινε ὁ Χριστός ὁ δικός μας, ἡ παραμυθία μας.
Ὁ Χριστός εἶναι τέλειος, ἀληθινός, ἄνθρωπος καί ὄχι κάποια φανταστική ὕπαρξη ἤ κάποιο ἀσώματο φαινόμενο. Φανερώθηκε μέσα ἀπό τήν σάρκωση Του ὅμοιος μέ ἐμᾶς, ἐκτός ἁμαρτίας, κατά τίς διατυπώσεις τῶν ἁγίων Πατέρων τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί ἔκτοτε παραμένει αἰωνίως ἑνωμένος μαζί μας μέσα ἀπό τήν ἀνθρώπινη φύση Του, πού προσέλαβε ἀπό τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο.
Αὐτές εἶναι σκέψεις, ἀλλά καί διαπιστώσεις, πού ἀναπόφευκτα γεννιοῦνται στήν καρδιά μας, σήμερα πού ἡ Ἐκκλησία μας γιορτάζει τήν Κοίμησή της, καί κυριαρχεῖ ἡ θεσπέσια μορφή Της.
Ἡ Κοίμηση εἶναι τό ἐπίγειο τέλος τῆς ζωῆς τῆς Παναγίας, ἀλλά καί ἡ ἀνατολή τῆς καινῆς, τῆς καινούργιας ζωῆς της κοντά στόν Υἱό καί Θεό της.
Βέβαια ὁ θάνατος κάποιου ἀνθρώπου προξενεῖ θλίψη καί αἰσθήματα πόνου. Στήν περίπτωση τοῦ θανάτου τῆς Μητέρας τῆς Ζωῆς συμβαίνει τό ἀντίθετο. Ἡ Κοίμησή της προξενεῖ χαρά, γι’ αὐτό καί κυριαρχεῖ τήν ἡμέρα αὐτή ἡ χαρά καί ὄχι ἡ λύπη, τό πανηγύρι κι ὄχι τά δάκρυα. Ἔτσι ἄν δοῦμε τή σχετική ὑμνογραφία τῆς Ἐκκλησίας πού ψάλλεται τή σημερινή ἡμέρα εὔκολα διαπιστώνουμε τόν εὐφρόσυνό της χαρακτήρα. Πανηγυρισμός ἐπικρατεῖ ἀπ’ ἄκρου σ’ ἄκρο. Πράγματι οἱ ὕμνοι μιλοῦν γιά ἔνδοξη κοίμηση, πού χαίρεται οὐρανός καί γῆ· “Τῇ ἐνδόξῳ κοιμήσει σου οὐρανοί ἐπαγάλλονται καί ἀγγέλων γέγηθε τά στρατεύματα· πᾶσα ἡ γῆ δέ εὐφραίνεται…”. Ὁ τάφος της γίνεται δρόμος γιά τόν οὐρανό: “ἡ πηγή τῆς ζωῆς ἐν μνημείῳ τίθεται καί κλῖμαξ πρός οὐρανόν ὁ τάφος γίνεται…”. Δέν ὑπάρχει ἡ θανατερή δυσοσμία, ἀλλά ἡ εὐωδία τῆς ζωῆς, ἀφοῦ τό σῶμα πού βάστασε τόν “βαστάζοντα πάντα” δέν μπορεῖ νά καταβληθεῖ ἀπό τή φθορά: ” Ἐν τῇ γεννήσει σου σύλληψις ἄσπορος, ἐν τῇ κοιμήσει σου νέκρωσις ἄφθορος, θαῦμα ἐν θαύματι διπλοῦν συνέδραμε Θεοτόκε, πῶς γάρ ἀπείρανδρος βρεφοτρόφος ἁγνεύουσα, πῶς γάρ ἡ μητρόθεος νεκροφόρος μυρίζουσα;” ψάλλουμε τή σημερινή ἡμέρα.
Στή γιορτή τῆς Κοιμήσεως δέν ὑπάρχουν μοιρολόγια, οὔτε κραυγές ἀπελπισίας, ὑπάρχει μιά ἄνοδος, μιά κίνηση, ἀπό τόν κόσμο τῆς φθορᾶς στόν κόσμο τῆς ἀφθαρσίας. Τό βλέπουμε νά αὐτό ἐμφανίζεται μέσα ἀπό μιά μοναδική ἔκφραση στήν εἰκόνα τῆς Κοιμήσεώς της, ὅπου πάνω ἀπό τή νεκρική κλίνη τῆς Παναγίας, καί μέσα στό ὑπερκόσμιο φῶς τυλιγμένος ὁ ἴδιος ὁ Χριστός κρατεῖ στά χέρια Του τή Μητέρα του ζωντανή, καί αἰώνια δεμένη μαζί Του: “ταῖς ἁγίαις χερσί Αὐτοῦ τήν ψυχήν της παραθεμένην” κατά τήν ὑμνογραφική διατύπωση.
Ὁ Νικητής τοῦ θανάτου, δέν ἀφήνει τή Μητέρα του στά ζοφερά βασίλεια τοῦ ἅδη, πού ἄλλωστε ἔχουν συλληθεῖ. Σάν θυγατέρα τῆς προμήτορος Εὔας γεύεται καί ἡ ἴδια τό θάνατο. Ὅμως ὁ θάνατος δέν μπορεῖ νά κρατήσει τή μοναδική ἐκείνη γυναίκα, πού πρόσφερε σάρκα στόν ἄσαρκο γιά νά σαρκωθεῖ καί νά λυτρώσει “τούς ἐξ Ἀδάμ“. Ὁ Νέος Ἀδάμ μέ τή λυτρωτική Του κένωση ἔκανε ἀνίσχυρο τόν ἐχθρό τοῦ γένους καί ἔκτοτε ὁ θάνατος ἔγινε ἐπισόδειο ζωῆς. Τά σκεύη τοῦ ἰσχυροῦ ἔχουν διασπασθεῖ καί διασκορπισθεῖ. Τό πανάγιον σκεῦος τῆς Θεομήτορος “τό χωρῆσαν τόν ἡμῖν ἀθεώρητον Κύριον” ὁδεύει πρός τά οὐράνια σκηνώματα.
Ἀπό τόν Οὐρανό ἡ Μητέρα τοῦ Κυρίου μας, ἡ Μητέρα τοῦ κάθε ἀνθρώπου, εἶναι ἡ ἀρραγής προστασία μας· “πρεσβεία θερμή καί τεῖχος ἀπροσμάχητον...”. Βρίσκεται συνεχῶς κοντά μας καί εἶναι ἄπειρες οἱ ἐμφανίσεις καί ἐπεμβάσεις της σέ δύσκολες στιγμές τῆς ζωῆς μας.
Ὅλοι μας ἔχουμε κάποια προσωπική πεῖρα γι’ αὐτό. Σ’ ὁποιαδήποτε εἰκόνα τῆς Παναγίας κι ἄν κοιτάξουμε θά διαπιστώσουμε αὐτή τήν πραγματικότητα, μέ τά πολλά καί ποικίλα ἀφιερώματα πού ἡ εὐχαριστία τοῦ κάθε εὐεργετηθέντος ἀφιερώνει σ’ αὐτήν. Πολλές εἶναι καί οἱ θαυματουργικές ἐπεμβάσεις της γιά τή διάσωση πόλεων καί χωριῶν πού κινδύνευσαν. Ἡ περίπτωση τῆς θαυματουργικῆς διάσωσης τοῦ Ὀρχομενοῦ Βοιωτίας ἀπό τή χιτλερική θηριωδία εἶναι πολύ χαρακτηριστική. Ἀλλά καί πόσες φορές δέν διέσωσε καράβια πού βρίσκονταν στόν κίνδυνο νά βυθισθοῦν αὔτανδρα; Τό κανδήλι μέ τό χρυσό καραβάκι στήν Μεγαλόχαρη τῆς Τήνου εἶναι ἀκόμη μιά ἀδιάψευστη μαρτυρία.
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Ὅσα ἀναφέρθηκαν ἐδῶ εἶναι μιά σταγόνα στό πρόσωπο τῆς Παναγίας. Στό Πρόσωπο ἐκεῖνο πού λειτούργησε τό μυστήριο τῆς σωτηρίας μας. Ἕνα μυστήριο πού βρίσκεται σέ ἐξέλιξη. Πράγματι ἡ Παναγία μητέρα μας ἔρχεται ἀρωγός κάθε στιγμή στή ζωή μας, ὄχι μόνο γιά τά καθημερινά μας προβλήματα, ἀλλά καί γιά τή σωτηρίας μας. Ποτέ δέν ἐγκαταλείπει κανένα. Τό Ἀπολυτίκιο πού ἡ Ἐκκλησία μας ψάλλει τήν ἡμέρα τῆς Κοιμήσεως ἀπηχεῖ τήν πίστη αὐτή, ὅτι δηλαδή καί μετά τήν κοίμησή της ἡ Παναγία Μητέρα μας ποτέ δέν ἐγκαταλείπει τόν κόσμον καί τόν ἄνθρωπο · “Ἐν τῇ γεννήσει τήν παρθενίαν ἐφύλαξας· ἐν τῇ κοιμήσει τόν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε. Μετέστης πρός τήν ζωήν , μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς ζωῆς· καί ταῖς πρεσβείαις ταῖς σαῖς λυτρουμένη ἐκ θανάτου τάς ψυχάς ἡμῶν“.
(πΚΦ )
