Κυριακή Ι' ΜΑΤΘΑΙΟΥ
(Ματθ. 17, 14 - 23).
Ὁ μεγαλύτερος ἐχθρός τῆς σωτηρίας μας εἶναι ὁ διάβολος. Αὐτό εἶναι μιά βασική ἀλήθεια πού διδάσκεται ἀπό τήν Ἐκκλησία μας. Ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ ἔγινε ἄνθρωπος γιά νά καταργήσει τή δύναμη καί τά ἔργα τοῦ διαβόλου. “Εἰς τοῦτο ἐφανερώθη ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ἵνα λύσῃ τά ἔργα τοῦ διαβόλου” (Α’ Ἰωάν. 3,8).
Ὑπάρχουν ὅμως ἄνθρωποι στήν ἐποχή μας πού ἀντιδροῦν σ’ αὐτήν τή σαφή θέση καί λένε, ὅτι δέν ὑπάρχει ὁ διάβολος σάν προσωπική ὕπαρξη, καί μιλᾶνε γιά παρουσία τοῦ κακοῦ μέ μιά γενικότητα. Ἄλλοι πάλι πιστεύουν στό Σατανᾶ καί τό ἔχουν κάνει θεό τους. Κάνουν μάγια, τελετές στίς ὁποῖες τόν ἐπικαλοῦνται καί ζητοῦν τή συνεργεία του. Στίς ἡμέρες μας ἔρχονται κατά καιρούς φρικτές ἀποκαλύψεις γιά σατανιστικές τελετές, γιά μαύρη μαγεία μέ θυσίες ἀκόμη καί ἀνθρώπων στό σατανά.
Οἱ ἀληθινοί χριστιανοί, πιστεύουμε στήν προσωπική ὕπαρξη τοῦ σατανά καί προσευχόμαστε στό Θεό νά μᾶς λυτρώσει ἀπό τήν κακία καί τά ἔργα του.
Στή σημερινή περικοπή, ἀλλά καί ἄλλα σημεῖα τῶν ἱερῶν Εὐαγγελίων διαπιστώνουμε τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ἐνεργεῖ ὁ Χριστός, ὅταν βλέπει τή δαιμονική ἐπήρεια πάνω στόν ἄνθρωπο. Ὁ πατέρας ζεῖ μιά συμφορά βλέποντας τό καθημερινό μαρτύριο τοῦ παιδιοῦ του. Δέν εἶναι εἰδικός σέ θέματα ἰατρικῆς, ὅμως δέν χρειάζεται πολύ νά δεῖ τή σοβαρότητα τῆς ἀρρώστειας πού βασανίζει τό παιδί του. Ἔτσι μιλάει γιά σεληνιασμό. Ὅταν τελικά φέρνει τό παδί στόν Χριστό, ἀλλάζουν τά πράγματα, ὁ παντογνώστης Κύριος ὁμιλεῖ γιά δαιμονική κατοχή καί προστάζει τόν δαίμονα νά ἐλευθερώσει τό νεαρό βλαστάρι ἀπό τήν κυριαρχία του. Ὁ λόγος γίνεται ἔργο εὐθύς καί τό παιδί ἀποδίδεται ὑγιέστατο στόν πατέρα του.
Ἡ περί διαβόλου διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι βασική καί θεμελιώδης καί ἀξίζει τόν κόπο νά κάνουμε ἐδῶ κάποιες ἁπλές νύξεις αὐτῆς. Δίχως τήν ὕπαρξη τοῦ διαβόλου εἶναι ἀκατανόητα καί τελικά ἀπορριπτέα μεγάλα τμήματα τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Ἔτσι θά παρέμενε ἀνεξήγητη ἡ διδασκαλία γιά τήν πτώση τοῦ ἀνθρώπου, ἀδικαιολόγητη ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ, δίχως νόημα ὁ ἀγώνας τῶν Ἁγίων. Ἀκόμη εἶναι ἄχρηστη καί μέ δίχως περιεχόμενο ἡ προσευχή καί ἡ λατρεία τῆς Ἐκκλησίας. Στή λεγόμενη “Κυριακή Προσευχή” ὑπάρχει ἀναφορά “καί μή εἰσενέγκης ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλά ρῦσαι ἡμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ“. Ὁ πειρασμός δέν γεννᾶται μέσα στή φύση τοῦ ἀνθρώπου, ἄν κάτι τέτοιο συνέβαινε θά ἤμασταν ἠθικῶς ἀνεύθυνοι. Ὁ πειρασμός εἶναι ὁ ἀντικείμενος. Εἶναι ὁ Σατανᾶς, πού προσβάλλει τήν ὕπαρξη μας. Καί ὁ Σατανᾶς δέν εἶναι μιά ἁπλή γενικότητα τοῦ κακοῦ. Εἶναι ὁ πονηρός στό πρόσωπο τοῦ ἐκπεσόντος Ἑωσφόρου. Ὁ Ἑωσφόρος πρίν τήν πτώση του ἦταν ἀνάμεσα στά μεγαλύτερα οὐράνια πνεύματα. Ἡ ὀνομασία του θά πεῖ αὐτός πού μεταφέρει τό φῶς καί εἶχε θέση στό ὕψιστο σημεῖο τῆς δημιουργημένης τελειότητος. Πρίν ἀπό τή δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου, εἶχε συμβεῖ ἕνας χωρισμός στούς δρόμους τοῦ νοητικοῦ χώρου. Ὁ Ἑωσφόρος μαζί μέ τό ἀγγελικό τάγμα στό ὁποῖο ἦταν ἐπικεφαλής θέλησε νά στήσει δικό του θρόνο πάνω ἀπό τόν θρόνο τοῦ Θεοῦ. Ἡ κίνηση αὐτή ἔφερε τήν ἔκπτωσή του ἀπό φωτεινό ἄγγελο σέ σκοτεινό δαίμονα καί τό ἀγγελικό τάγμα σέ δαιμονικό.
Νά σημειώσουμε, ὅτι μιλᾶμε μέ μιά εἰκονολογική γλώσσα προκειμένου νά καταδειχθεῖ ἡ ἀλαζονεία τῶν πνευματικῶν αὐτῶν ὑπάρξεων σ’ αὐτή τήν ἐλεύθερη τους ἐπιλογή. Ὁ Σατανᾶς, ὅπως καί ὅλες οἱ στρατιές τῶν ἁγίων Ἀγγέλων, εἶναι πνευματική ὕπαρξη, βρίσκεται πέρα ἀπό τή φθορά τοῦ χρόνου, εἶναι ἀνεξάρτητος, ἄϋλος, αὐτάρκης· ἐξαρτᾶται μόνο ἀπό τόν Θεό καί ἀπό τίποτε ἄλλο. Πῶς λοιπόν, καί γιατί ἔνα τέλειο, δυνατό καί λαμπρό ὄν διάλεξε νά γίνει ὁ ἄρχοντας τῆς καταδίκης καί τῆς καταστροφῆς, ἀκόμη καί τό ἴδιο νά καταστραφεῖ τελείως; Ὁ Τριαδικός Θεός ὄντας τέλειος ἔδωσε ἐλευθερία σέ ὅλα τά δημιουργήματά του. Ἤθελε νά τόν ἀγαποῦν τά κτίσματά Του ἐλεύθερα, χωρίς καμμιά πίεση καί ὑποχρέωση. Ἔδωσε σέ ὅλα τά νοήμονα δημιουργήματα, τό δικαίωμα νά κατευθύνουν πρός τά πάνω ἤ πρός τά κάτω τήν ἀγάπη τους. Ὁ Ἑωσφόρος εἶχε πλήρη ἐπίγνωση αὐτῆς τῆς πραγματικότητος καί ἀγάπησε αὐτό πού ἦταν. Ἡ ἀγάπη αὐτή τόν ἔκανε νά ἀρνηθεῖ ὅ,τι βρίσκονταν πιό πάνω ἀπό τή δική του ἀγγελική φύση καί παρέμεινε γαντζωμένος στήν ὀμορφιά τῆς δικῆς του φύσεως. Ἀναπαυμένος σ’ αὐτή εὕρισκε μιά αὐτοϊκανοποίηση. Ὅμως τό αἴσθημα αὐτό ἄνοιγε τό δρόμο τῆς ὑπερηφάνειας. Ὁ Ἑωσφόρος ἀπομόνωσε τόν ἑαυτό του τελείως ἀπ’ ὅλα καί ἀπ’ αὐτόν τόν Θεό. Ἡ ἁμαρτία του δηλαδή ὁριοθετεῖται, μέσα σ’ αὐτήν τήν ὑπερβολική ἀγάπη πρός τόν ἑαυτό του, ἡ ὁποία τόν ἔκανε νά φθάσει στό σημεῖο νά ἀποκλείσει τούς πάντες. Καί ὄχι μόνο αὐτό ἀλλά εἶπε καί τό πιό φρικτό. Τό διασώζει ὁ προφήτης Ἡσαΐας: “σύ δέ εἶπας ἐν τῇ διανοίᾳ σου, εἰς οὐρανούς ἀναβήσομαι, ἐπάνω τῶν ἄστρων τοῦ οὐρανοῦ θήσω τόν θρόνον μου, καθιῶ ἐν ὄρει ὑψηλῷ ἐπί τά ὄρη τά ὑψηλά τά πρός βορρᾶν, ἀναβήσομαι ἐπάνω τῶν νεφελῶν, ἔσομαι ὅμοιος τῷ ὑψίστῳ. νῦν δέ εἰς ᾅδου καταβήσῃ καί εἰς τά θεμέλια τῆς γῆς” (14, 13-15).
Αὐτή εἶναι ἡ ὑπερήφανη στάση, ἀλλά καί ἡ καταδίκη του, καθώς καί ὅλων ἐκείνων πού τόν ἀκολούθησαν, εἴτε ἀπό τά ἀγγελικά τάγματα, εἴτε ἀπό τό ἀνθρώπινο γένος.
Ὁ πεσών Ἑωσφόρος ἔγινε ὁ Σατανᾶς, δηλαδή ὁ ἐναντιούμενος στό ἔργο τοῦ Θεοῦ. Μετά τήν πτώση του, ἔχει μιά ἀδηφάγα μανία, μιά ἀγριότητα, ἐπειδή ἡ μόνη δύναμη πού τοῦ ἀπέμεινε εἶναι περιορισμένη ἐπί τῆς γῆς. Καί γνωρίζει καλά, πώς ὅταν ὁ κόσμος αὐτός ἤ καλύτερα τό σχῆμα τοῦ κόσμου αὐτοῦ, πού βρίσκεται σέ ἐκπτώση, ἔχει τέλος. Τό τέλος αὐτό θά σημάνει καί δική του ἐξουσία.
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Ὁ Ἑωσφόρος εἶναι ὁ ἀρχηγός τῶν ἐκπεσόντων ἀγγέλων, πού ἔγιναν δαίμονες. Κατά τή διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας ἡ πτώση τῶν ἀγγέλων δέν εἶναι ἕνα ἁπλό παραμύθι, ἀλλά μιά πνευματική ἀλήθεια, πού δυστυχῶς ἐξαπατᾶ κάθε ἀνθρώπινο πλᾶσμα πού μαγεύεται ἀπό τήν πλάνη του γλώσσα.
Τό παιδί πού ἀναφέρεται στό σημερινό Εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα, ἦταν ὑπό τήν ἐπήρεια τοῦ δαίμονα καί εἶναι ἕνα ἀληθινό περιστατικό.
Ὁ μόνος πού μπορεῖ νά ἀπαλλάξει τόν ἄνθρωπο ἀπό τή δαιμονική κυριαρχία, ὅπως τό ταλαίπωρο βλαστάρι εἶναι ὁ Χριστός. Ἡ καταφυγή μας στόν “δυνάμενον συμπαθῆσαι ταῖς ἀσθενείας” μας ἀποτελεῖ τή μοναδική μας ἐλπίδα νά ξεφύγουμε τῶν πολυπλόκων παγίδων του.
(πΚΦ )
