ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΠΑΣΧΑ
(Ἰωάν. 1, 1- 17).
Ἡ Ἐκκλησία μας γιορτάζει σήμερα τό θρίαμβο τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας. Ἡμέρα μοναδική σέ φανερώσεις, ἡμέρα λαμπρῆς, πού τήν κάνει “ὄντως ἱερά καί πανέορτον” τό χαρμόσυνο μήνυμα “Χριστός Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας“.
Στή μεγαλώνυμη αὐτή ἡμέρα καί στό εὐχαριαστικό της μυστήριο, σάν εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα ἔχουν τοποθετήσει “οἱ τά πάντα καλῶς διαταξάμενοι θεῖοι πατέρες“, τόν πρόλογο τοῦ κατά Ἰωάννην Εὐαγγελίου, πού ἀναφέρεται στόν Μονογενή Υἱό καί Λόγο τοῦ Θεοῦ. Δέν θά μποροῦσε σέ καμμιά ἄλλη Κυριακή νά διαβασθεῖ, σάν εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα, ὁ περίφημος αὐτός λόγος, παρά μόνο τήν Κυριακή τῶν Κυριακῶν, δηλαδή στό Ἅγιον Πάσχα. Καί αὐτό γιατί ἡ ἡμέρα ἡ σημερινή, λουσμένη στήν ἀναστάσιμη φωτοχυσία, πρέπει νά τιμηθεῖ ὁ πρωταγωνιστής της, πού δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τόν προαιώνιο Λόγο τοῦ Θεοῦ Πατέρα, πού ἦρθε καί “ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν” χαρίζοντάς μας τήν ἀνεκλάλητη χαρά τῆς Ἀναστάσεως.
Ὁ Ἰωάννης κινώντας τή θεοκίνητη πέννα του γράφει τό Εὐαγγέλιό του, ἀρχίζοντας μέ τήν ἀναφορά στό Λόγο. “Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος καί ὁ Λόγος ἦν πρός τόν Θεόν καί Θεός ἦν ὁ Λόγος“.
“Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος καί ὁ Λόγος ἦν πρός τόν Θεόν καί Θεός ἦν ὁ Λόγος“.
Εἶναι γνωστή ἡ μεγάλη προσπάθεια πού καταβλήθηκε ἀπό τούς σοφούς ὅλων τῶν ἐποχῶν νά πλησιάσουν μέ τό λόγο τους, τό λόγο τῶν ὄντων. Νά δώσουν ἀπάντηση στά καίρια ἐρωτήματα τῆς ὑπαρκτικῆς μας καταβολῆς. Πολλές οἱ θεωρητικές ἀπόπειρες πού ἐπεχείρησαν “οἱ πρό Λόγου ὡς μετά λόγου βιώσαντες“, κατά τήν εὔστοχη ἐπισήμανση τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου τοῦ φιλοσόφου καί μάρτυρος, γιά νά δώσουν προσανατολισμό στήν ἀπέλπιδα προσπάθεια τοῦ μεταπτωτικοῦ ἀνθρώπου νά βρεῖ ἀπάντηση στό ὑπαρξιακό του πρόβλημα. Ὅμως παρά τίς προσπάθειες καί τίς θεωρητικές τους διατυπώσεις ἔμενε ἀπλησίαστη ἡ ἀλήθεια τοῦ Λόγου. Ὁ Λόγος γίνονταν ἀπρόσιτος, μέχρι τή στιγμή πού ὁ Ἴδιος “σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν“.
Ὁ Λόγος μέ τήν κενωτική του αὐτοαποκάλυψη ἔρχεται νά δώσει ὁ Ἴδιος τή μαρτυρία τῆς ἀλήθειας γιά τήν φύσιν ὅλων τῶν ὄντων. Ἦταν ὁ μόνος ἁρμόδιος. “Πάντα δι’ αὐτοῦ ἐγένετο, καί χωρίς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδέ ἕν, ὅ γέγονεν“. Ἔτσι μπορέσαμε ἐπιτέλους νά προσψαύσουμε τήν ἀπλησίαστη Ἀλήθεια, καί νά γευθοῦμε τή δόξα Του, “καί ἐθεασάμεθα τήν δόξαν αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρά πατρός, πλήρης χάριτος καί ἀληθείας“.
Ὁ Λόγος γιά τόν ὁποῖο σημειώνει ὁ ἱερός εὐαγγελιστής εἶναι τό δεύτερο ὑποστατικό Πρόσωπο τῆς Παναγίας Τριάδος. Εἶναι Αὐτός, πού σέ συγκεκριμένη χρονική στιγμή ἔρχεται στόν κόσμο καί προσλαμβάνει ὁλόκληρη τήν ἀνθρώπινη μας φύση. Γίνεται τέλειος ἄνθρωπος γιά τήν δική μας σωτηρία. Αὐτή ἡ ἐνέργεια κάνει τόν Ἰωάννη νά σημειώνει: “ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν“. Ἡ κατασκήνωσή του ἀνάμεσά μας “ἐν ἡμῖν” ἐλαχιστοποιεῖ τήν ἀπόσταση ἀνάμεσα στό Θεό καί τόν ἄνθρωπο.
Τό χάσμα πού ἄνοιξε ἡ παράβαση τοῦ προπάτορα Ἀδάμ μεγιστοποίησε ἀπροσμέτρητα τήν ἀπόσταση σέ ἄνθρωπο καί Θεό, καί ἄλλαξε ποιοτικά τήν ἀνθρώπινη φύση κάνοντάς την φθαρτή καί θνητή. Τό χάσμα δέν μποροῦσε νά κλείσει μαγικά, μιά καί μαγική σωτηρία εἶναι ἀπάτη. Χρειάζονταν πραγματική, ἁπτή, προσέγγιση μέ τό τραῦμα, ἄνθρωπο, προκειμένου ἡ θεραπεία νά εἶναι ριζική. Αὐτή ἡ πρωτοβουλία ἀνῆκε στόν Θεό, τήν ὁποία πῆρε καί τήν πραγμάτωσε μέ τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ Λόγου, πού “κατέμιξεν ἑαυτόν τῇ ἐπικύρῳ τῶν ἀνθρώπων φύσει, ἵνα τῇ τῆς θεότητος κοινωνίᾳ συναποθεωθῇ τό ἀνθρώπινον“, κατά τόν ἅγιο Γρηγόριο Νύσσης.
Ἀποκορύφωση τοῦ ἔργου αὐτοῦ εἶναι ὁ θρίαμβος τῆς Ἀναστάσεως μέ τήν ὁποία χαρίζεται “ πᾶσι σαρκί” ἡ δυνατότητα τῆς ἀναστάσεως . Ἡ νίκη κατά τοῦ θανάτου εἶναι καθολική γι’ αὐτό κατά τόν ψαλμωδό “τά πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καί γῆ καί τά καταχθόνια“. Ἐνῶ κατά τόν Χρυσορρήμονα: “Ἀνέστη Χριστός καί ζωή πολιτεύεται“.
Ἀπόψε στήν ἀναστάσιμη βραδυά χαρίζεται ἀπό τόν Χριστό μας σ’ ὅλους ἐμᾶς, τούς ταλαιπώρους διαβάτες τῆς ζωῆς, ἡ χαρά τῆς ἀπαντήσεως στό καίριο πρόβλημα, πού ἀναπάντητο ταλαιπωροῦσε κάθε ἀνθρώπινη ὕπαρξη. Ἀπάντηση στό θάνατο. Ὁ θάνατος γίνεται Ἀνάσταση καί μάλιστα αἰτία τῆς “κοινῆς ἀναστάσεως“.
“Ὁ ᾍδης, Λόγε, συναντήσας σοι ἐπικράνθη, βροτόν ὁρῶν τεθεωμένον“.
Ἡ σάρκωση τοῦ Λόγου πρόσφερε στόν ἄνθρωπο τή χάρη, τήν ἀλήθεια, τή ζωή. Θεοφανεία ἡ σάρκωσή Του. Ἀνάσταση ἡ κένωση Του. Ἀπαλλαγή ἀπό τά δεσμά τῆς καταδίκης μας. “Ὁ ᾍδης, Λόγε, συναντήσας σοι ἐπικράνθη, βροτόν ὁρῶν τεθεωμένον“.
Ὁ Θεός Λόγος λογοποιεῖ τήν ὕπαρξή μας καί ἡ Ἀνάσταση Του γίνεται δική μας ἀνάσταση, πανηγύρι χαρᾶς καί θριάμβου. “Χαρᾶς τά πάντα πεπλήρωται τῆς Ἀναστάσεως τήν πεῖραν εἰληφότα“.
Τούτη τήν πάμφωτη βραδυά μιά δοξολογική φωνή ἄς βγεῖ ἀπ’ τήν καρδιά μας: “Δόξα Λόγε τῇ Ἀναστάσει Σου“.
(πΚΦ)
