Κυριακή Των ΒΑΪΩΝ
(Μάρκ. 9, 17-31).
Ἡ Μεσσιανική εἴσοδος τοῦ Χριστοῦ στήν ἁγία πόλη τῶν Ἱεροσολύμων γιορτάζεται μέ κάθε μεγαλοπρέπεια ἀπό τήν Ἐκκλησία μας σήμερα Κυριακή τῶν Βαΐων. Ἡ εἴσοδος αὐτή τοῦ Χριστοῦ μας, φέρνει στό νοῦ μας τούς θριάμβους τῶν νικητῶν αὐτοκρατόρων, πού ὕστερα ἀπό κάποια νίκη τους κατά ἐχθρῶν, ἐπιστρέφοντας νικητές καί τροπαιοῦχοι, ἀνέβαιναν πάνω σέ καταστόλιστο βασιλικό ἅρμα καί ἔκαναν εἴσοδο θριάμβου στήν πόλη καί δέχονταν τίς ἐπευφημίες τοῦ λαοῦ. Ἡ εἴσοδος, θρίαμβος τοῦ Χριστοῦ στήν ἁγία πόλη μπορεῖ νά μήν εἶχε τή μεγαλοπρέπεια αὐτῶν τῶν θριάμβων, εἶχε ὅμως ἕνα αὐθορμητισμό, στόν ὁποῖο πρωτοστατοῦσε ἡ ἄδολη καρδιά τῶν παιδιῶν. Ἐδῶ νομίζω πώς ἑρμηνεύεται καί ὁ λόγος, πού κάποτε εἶχε πεῖ: «ἐάν μή στραφῆτε καί γένησθε ὡς τά παιδία, οὐ μή εἰσέλθητε εἰς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. 18, 3).
Ὁ θρίαμβος καί ἡ εἴσοδος τῶν κοσμικῶν ἡγητόρων γίνονταν γιά νά τονισθεῖ ἡ ἐφήμερη δόξα τους. Ὅμως ὅλη αὐτή ὁ ὀχλοβοή ἐμφάνιζε καί τήν τραγικότητα ἑνός συστήματος, πού εἰδωλοποιοῦσε τούς νικητές οἱ ὁποῖοι φάνταζαν ὡς θεϊκές μορφές. Καί ὁ κόσμος ξεσποῦσε σέ παραλλήρημα ξεχνώντας γιά λίγο τήν πεζή του καθημερινότητα. Ἀλλά μόλις ὁ θόρυβος τῆς γιορτῆς σταματοῦσε, πάλι ἡ ἀβεβαιότητα καί ἡ ταλαιπωρία κυριαρχοῦσε στήν καθημερινότητα τῶν πολιτῶν.
Νά ὑπάρχει ἄραγε κάποια ἀντιστοιχία στή μεσσιανική εἴσοδο τοῦ Χριστοῦ μας στά Ἱεροσόλυμα μέ τίς θριαμβευτικές ὑποδοχές τῶν νικητῶν βασιλέων; Φαινομενικά, ἐξωτερικά, ἴσως. Ὑπάρχουν κάποιες ὁμοιότητες. Ἡ ὑποδοχή μέ τά βαΐα τῶν φοινίκων καί τούς κλάδους τῶν δένδρων. Τό “ὡσαννά” πού κραυγάζει ὁ λαός. Ἡ χαρά τῶν νηπίων πού ἀπό τό ἄδολο στόμα τους καταρτίζεται ὁ ἐξαίσιος αὐτός ὕμνος, δημιουργοῦν αὐτή τήν ἐντύπωση. Ὅμως ἄν δοῦμε τά πράγματα στό βάθος τους, διαπιστώνουμε τήν τεράστια διαφορά ἀνάμεσα στήν πρόσκαιρη λαμπρότητα τῶν ἱστορικῶν θριάμβων, μέ τούτη τή θριαμβική εἴσοδο πού ἐκτυλίσσεται σήμερα στά σοκάκια τῆς Ἱερουσαλήμ.
….”ἄρχων τῆς εἰρήνης“…
Ὁ Χριστός, ὁ “ἄρχων τῆς εἰρήνης“, ὁ Χριστός, νικητής τοῦ θανάτου, δείχνει νά εἶναι ἀμέτοχος στίς φωνασκίες τοῦ κόσμου. Ἁπλά εἰσοδεύει στήν πόλη τῆς εἰρήνης. Βλέπει τά πάντα μέ ἄλλο κριτήριο. Ὁ κόσμος διαισθητικά ἀποζητοῦσε Ἐκεῖνον, πού θά ἔφερνε τήν πολυπόθητη εἰρήνη στίς καρδιές, πού θά εἶχε διάρκεια καί πού κανείς δέν μπορεῖ νά τήν ἀφαιρέσει. Ὁ ἄνθρωπος εἶχε βαρεθεῖ τήν προσκαιρότητα, πού λίγο ἀνακούφιζε, γιά νά ξανάρθει πάλι ἡ μεταβλητότητα, καί τελικά ἡ δυστυχία τῆς καρδιᾶς.
Τό γεγονός τῆς ἀναστάσεως τοῦ τετραημέρου Λαζάρου ἔρχεται νά πυροδοτήσει τή μεσσιακή ἰαχή στόν εἰσερχόμενο στήν ἁγία Πόλη, Κύριο Χριστό. “Ὡσαννά” καί “Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου” ἀποτελοῦν ἐνθουσιαστικά συνθήματα μιᾶς ὑποδοχῆς ἀντάξιας ἑνός θριαμβευτή. Καί ὁ Χριστός εἶναι ὁ θριαμβευτής τοῦ θανάτου τοῦ ὁποίου: “ τό βασίλειον λύει καί ἐκ τάφου τούς νεκρούς ἐξανιστᾶ”. Τό “ὡσαννά” πού ἐκφέρεται τόσο αὐθόρμητα ἀπό τόν ἁπλό κόσμο καί ἀπό τά ἄδολα χείλη τῶν νηπίων, ἐκφράζει τή μεγάλη ἀλήθεια, τῆς παρουσίας τοῦ Μεσσία στόν κόσμο. Ὁ ἴδιος προχωρεῖ, ἀκούει, φανερώνει τήν μεσσιανικότητά του. Σήμερα δέν ζητάει ἀπό κανένα νά σιωπήσε. Τό ” μηδενί εἴπῃς” δέν τό προφέρουν τά ἅγια χείλη Του.
Νά σημειώσουμε ἐδῶ ὅτι, ἡ θριαμβευτική εἴσοδος στά Ἱεροσόλυμα ἀποτελεῖ μιά ἀπό τίς τρεῖς φορές, πού ὁ ἐνανθρωπήσας Υἱός καί Λόγος ἀποκάλυψε δημόσια τή μεσσιανική του ἰδιότητα. Γι’ αὐτό καί ἡ λατρεύουσα Ἐκκλησία χαρακτηρίζει τή σημερινή Κυριακή, ὄχι μόνο τῶν Κυριακή τῶν Βαΐων, ἀλλά καί ὡς “τήν Μεσσιανικήν εἴσοδον τοῦ Χριστοῦ εἰς Ἱεροσόλυμα.
Ἡ ἄλλη ἀποκάλυψη αὐτῆς τῆς μεσσιανικῆς ἀλήθειας ἔγινε στή Σαμαρείτιδα. Ὅταν “παρά τό φρέαρ τοῦ Ἰακώβ” τῆς ζήτησε νερό γιά νά ξεδιψάσει τήν δίψα του. Στόν διάλογο πού ἀκολούθησε μαζί της, ἀποκάλυψε καί τότε τή μεγάλη ἀλήθεια, ὅτι αὐτός εἶναι ὁ Μεσσίας: “ἐγώ εἰμί ὁ λαλῶν σοι“.
Καί ἡ τρίτη φορά, ὅταν ρώτησε τούς μαθητές του: “ὑμεῖς δέ τίνα με λέγετε εἶναι“; Ὁ Πέτρος ἐκφράζοντας τήν πίστη του, ἀλλά καί τῶν ἄλλων μαθητῶν, ὁμολογεῖ τήν μεγάλη ἀλήθεια: “σύ εἶ ὁ Χριστός ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος“. Αὐτή τήν ὁμολογία τή δέχθηκε θεωρώντας την φωτισμόν ἐκ Θεοῦ
Ἡ μεσσιανικότητα τοῦ Κυρίου εἶναι ὁ θρίαμβος τῆς θείας ἀγάπης πού θεμελιώνει μιά νέα πραγματικότητα, πού ξεπερνᾶ τίς συμβατικότητες τοῦ κόσμου τούτου, καί γίνεται ἕνα διαρκές παρόν, γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου καί τοῦ ἀνθρώπου.
Ἀγαπητοί ἀδελφοί,
Ὁ θρίαμβος τοῦ Κυρίου μας πρός τά Ἱεροσόλυμα γίνεται μετά τήν ἀνάσταση τοῦ τετραημέρου Λαζάρου. Ὁ νικητής τοῦ θανάτου, “τήν κοινήν ἀνάστασιν πρό τοῦ ἑκουσίου του πάθους πιστούμενος” βεβαιώνει γιά μιά ἀκόμη φορά τήν ἧττα “τοῦ τό κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου, τοῡτ’ ἔστι τοῦ διαβόλου“. Ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά ἐλπίζει. Ὁ θάνατος αὐτή ἡ τραγικότητα τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου νικήθηκε. Ὁ νικητής Χριστός ἔχει τήν ἐξουσία κατά τοῦ διαβόλου καί τοῦ θανάτου καί δωρίζει ἔκτοτε αὐτή τήν ἀνείπωτη χαρά σ’ ὅλους ἐμᾶς πού εἴχαμε πέσει τραγικά θύματα τῶν ἀντιθέων δυνάμεων. Ἡ δική Του Ἀνάσταση χαρίζει τελεσίδικα αὐτή τήν πραγματικότητα, μ’ ἕνα μόνο ἀντάλλαγμα, τήν ἐλεύθερη συγκατάθεσή μας στό γιορτασμό καί στή γεύση τῆς ὄντως χαρᾶς, τῆς ὄντως εἰρήνης, τῆς ὄντως ζωῆς.
(πΚΦ)
