E΄των Νηστειών
(Μάρκ. 9, 17-31).
Ἡ πορεία τοῦ Χριστοῦ πρός τά Ἱεροσόλυμα πού ἐξιστορεῖται στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα, ἀποτελεῖ τήν ἀρχή τῆς τελικῆς φάσεως τοῦ σωτηριώδους ἔργου τοῦ Χριστοῦ, πού ἡ ἀποκορύφωσή του εἶναι ὁ Σταυρός καί ἡ Ἀνάσταση.
Ἡ τελευταία πορεία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ πρός τήν ἁγία Πόλη ἦταν δύσκολη, ὄχι γιά τόν ἴδιο μόνο, ἀλλά γιά ἐκείνους πού τόν ἀκολουθοῦσαν. Μέ πρώτους τούς μαθητές του, ἀλλά καί μαζί μἀ αὐτούς καί ὅσα πρόσωπα εἶχαν πιστέψει στό ἔργο καί τήν ἀποστολή του. Τό ἱερό κείμενο σημειώνει χαρακτηριστικά “ἦσαν ἀναβαίνοντες εἰς Ἱεροσόλυμα καί ἦν προάγων αὐτούς ὁ Ἰησοῦς καί ἐθαμβοῦντο καί ἀκολουθοῦντες ἐφοβοῦντο“. Προπορεύεται ὁ ἴδιος καί μιλάει μέ τούς μαθητές του, πού τόν ἀκολουθοῦν σιωπηλοί, ἐνῶ ἀόριστοι φόβοι ἐμφωλεύουν στίς καρδιές τους. Στήν πορεία αὐτή τούς φανερώνει τά γεγονότα πού πλησιάζουν καί τῶν ὁποίων τή δραματικότητα ἔπρεπε νά βιώσουν. Τό σταυρικό πάθος, πού τόσες φορές ἦταν θέμα συζητήσεως, βρίσκεται ἤδη μπροστά τους. Ὁ Γολγοθᾶς δέν εἶναι πιά ἕνα μελλούμενο, ἀλλά “ἐπί θύραις” γεγονός.
“Ἰδού ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα…” ὁ Χριστός προπορεύεται. Ἡ πορεία αὐτή τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι μόνο ἕνα γεγονός, πού πραγματοποιήθηκε στό χρόνο, εἶναι ἕνα διαρκές γεγονός, μιά καί ἀποτελεῖ τελικά τήν πορεία τῆς Ἐκκλησίας, τήν πορεία ὅλων μας, πού μέσα ἀπό τούς αἰῶνες ὁδηγούμαστε στό φῶς τῆς Ἀναστάσεως. Ὁ Χριστός πορεύεται καί τόν ἀκολουθοῦν, οἱ ἀπόστολοι, οἱ μαθητές, ὁ λαός τοῦ Θεοῦ. Στήν πορεία αὐτή πολλές φορές μένει ὁλομόναχος ὁ Χριστός. Ὁ κόσμος μένει πίσω, βραδυπορεῖ ἀπό τήν πνευματική καί ἠθική του ὀκνηρία.
Πολλές φορές οἱ ἐπιλογές μας βρίσκονται σέ ἀντίφαση. Θέλουμε τό Χριστό, ὅμως ἡ ἄνοδος, ἡ φορά πρός τά ὕψη μᾶς κουράζει. Ἐπιθυμοῦμε τήν ἄνω Ἱερουσαλήμ, τό ὕψος τῆς ἀναβάσεως μᾶς προκαλεῖ πνευματικό ἴλιγγο. Καί ἐνῶ ξεκινοῦμε τήν πνευματική μας πορεία μέ στόχους καί προοπτικές, γρήγορα ἀποκάμνουμε καί προσκολούμαστε στά ἐπίγεια. Ἀκόμη καί τά λογια τοῦ Χριστοῦ τά περερμηνεύουμε. Γιά δέστε, ὅταν ὁ Χριστός στίς στιγμές αὐτές μίλησε γιά “θρόνον δόξης“.
Ὅμως τά Ἱεροσόλυμα παραμένουν καί ἡ κατάληξη τῆς δικῆς μας πνευματικῆς πορείας, πού ἄρχισε πρίν μερικές ἑβδομάδες μέ τήν εἴσοδό μας στήν πνευματική παλαίστρα τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Ἤδη ἀρχίζουν οἱ πνευματικοί ὁδοιπόροι νά διακρίνουν στό βάθος τοῦ νοητοῦ ὁρίζοντα τήν ἁγία Πόλη μέ τό σταυροναστάσιμο γεγονός πού κυριαρχεῖ σ’ αὐτήν. Ἡ χαρά καί ἡ πνευματική ἀγαλλίαση κάνει νά σκιρτοῦν ἀπό χαρά οἱ καρδιές τῶν συνοδοιπόρων τοῦ Χριστοῦ.
Δυό μαθητές, ἀπό τούς ἐγκρίτους, παρεμηνεύοντας τά λόγια τοῦ Χριστοῦ τόν πλησιάζουν καί ζητοῦν χαριστικά ἡγετικές θέσεις. Ἐνῶ ἡ ὅλη κουβέντα γίνεται γύρω ἀπό τό μαρτύριο, τό ὁποῖο ὁδηγεῖ στή δόξα τοῦ Ἀρχιμάρτυρος Χριστοῦ, ἦρθε ἡ παρερμηνεία. Ὁ θρόνος τῶν ἀξιωμάτων φάνηκε ἑλκυστικός. Νά ἡ εὐκαιρία! γιά γρήγορη κι ἀνώδυνη ἀνάδειξη. Ὁ Χριστός πορεύεται στό μαρτυρικό Σταυρό. Οἱ δικοί του ἄνθρωποι σταμάτησαν στό θάμπωμα τοῦ κοσμικοῦ θρόνου.
Ὁ Ἰάκωβος καί Ἰωάννης ζήτησαν τήν πρωτοκαθεδρία. Φαίνεται νά τούς σχηματίστηκε ἡ ἐντύπωση, ὅτι ἡ ἄνοδος στά Ἱεροσόλυμα τή φορά αὐτή θά ἔφερνε ἐπιτέλους τήν ἐπανεγκαθίδρυση τοῦ δαβυϊδικοῦ θρόνου. Καί ὁ Ἰησοῦς ἀπό τήν Ναζαρέτ, νά γίνεται “ὁ Χριστός Κυρίου” ὁ κοσμικός βασιλιᾶς πού περίμεναν ὅλοι οἱ Ἑβραῖοι.
Νά σημειωθεῖ ὅτι οἱ μαθητές πρίν τό σταυρικό πάθος δέν εἶχαν ξεκαθαρισμένη ἀντίληψη γιά τό ἔργο καί τήν ἀποστολή τοῦ Χριστοῦ. Ὕστερα ἀπό τό Πάθος, τήν Ἀνάσταση καί κυρίως μετά τήν Πεντηκοστή “οἶδαν“, γνώρισαν, τό κοσμοσωτήριό Του ἔργο. Καί ναί μέν οἱ δυό ζήτησαν ἐξουσία, ἀλλά καί οἱ ἄλλοι δέν πήγαιναν πίσω. Ὁ Θωμᾶς τό βράδυ τοῦ μυστικοῦ Δείπνου θά πεῖ ὠμά ” Κύριε, οὐκ οἴδαμεν ποῦ ὑπάγεις;” ἐνῶ ἀμέσως ὁ Ἰούδας θά πάρει τό δρόμο γιά τή προδοσία. Ὅλα αὐτά σημαδεύουν τήν ἄγνοια τῶν μαθητῶν, καί γι’ αὐτό δέν θά πρέπει νά μᾶς παραξενεύει ἡ κίνηση τοῦ Ἰακώβου καί Ἰωάννου.
Στή πρόκληση τῶν δυό μαθητῶν, ἀλλά καί ὅλων τῶν μαθητῶν Του στίς κατοπινές γενεές, ὁ Χριστός ἀπαντᾶ ἁπλά. Ἡ Βασιλεία μου δέν μοιάζει μέ τίς ἀνθρώπινες ἐξουσίες. Οἱ ἄνθρωποι μέσα ἀπό τήν ἰσχύ πού τούς δίνει ἡ ἐξουσία, τυραννοῦν, καταδυναστεύουν, ρουφοῦν τό αἷμα τοῦ ἀνθρώπου καί πάνω στά δάκρυά τῶν ἀνθρώπων κτίζουν τούς θρόνους τους, εἴτε αὐτοί εἶναι ἐξουσιαστικοί, εἴτε οἰκονομικοί. Ἡ οὐράνια Βασιλεία δέν κτίζεται σέ ἐξουσίες. Εἶναι θυσιαστικός δρόμος, πού μόνο μέσα ἀπό τό δικό μας θέλω μποροῦμε νά τόν διαβοῦμε. Ἡ πόρτα τῆς δόξας ἀνοίγεται μέσα ἀπό τή διακονία καί ταπείνωση. “Ὅποιος θέλει νά γίνει μέγας, ἄς ταπεινωθεῖ καί νά γίνει ὁ διακονῶν”.
“Ὁ ἄνθρωπος, κόσμος ἐν σμικρῷ μέγας“, εἶναι ὕπαρξη τήν ὁποία σέβεται πρῶτος ὁ ἴδιος ὁ Πλαστουργός της. Κάθε ἄνθρωπος εἶναι δέκτης τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Ὅμως ὁ ἴδιος χρειάζεται νά γίνεται ὁ πομπός, πού θά ἐξαγγέλλει τή θεία Ἀγάπη μέσα ἀπό τή διακονία τῆς ἀγάπης. Τότε γίνεται ὁ πρῶτος στό χῶρο τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.
Ἀγαπητοί Ἀδελφοί,
Ἡ πορεία τοῦ Χριστοῦ πρός τό πάθος εἶναι πορεία πρός τή δόξα. Μιά δόξα ὅμως πολύ διαφορετική ἀπό ἐκείνη πού ἐμεῖς ἀντιλαμβανόμαστε.
Ἡ δόξα πού ἐπιθυμοῦμε εἶναι ὁ ἔπαινος. Ζητοῦμε νά μᾶς δακτυλοδείχνουν στήν ὁποιαδήποτε ἐπιτυχία, ἤ ἀνάδειξή μας, σέ κάποιο ἀξίωμα καί ἐμεῖς νά ναρκισσευόμαστε ἀπό τήν τιμή. Κι αὐτό δέν εἶναι ὑπερβολή εἶναι καθημερινή διαπίστωση.
Ἡ προσπάθεια, πού καταβάλλουν οἱ ἀδελφοί Ζεβεδαίου γιά νά καθίσουν στά δεξιά καί ἀριστερά τοῦ Χριστοῦ, παρερμηνεύοντας τήν ἔννοια “ἐπί θρόνου δόξης“, δείχνει καθαρά τά μέτρα καί τά κριτήρια μέ τά ὁποῖα προσεγγίζουμε τό ἔργο τοῦ Χριστοῦ. Τό “οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε” ἀποτελεῖ τή φανέρωση τῶν ἀνθρωπίνων κριτηρίων γιά τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, οἱ διαστάσεις τῆς ὁποίας δέν μετριοῦνται μέ τή συμβατικότητα τῶν ἐφήμερων ἐπαίνων, πού ἐμεῖς ἐπιδιώκουμε.
Ἡ δόξα τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὁ Σταυρός. Ἡ ἑκούσια ἄρση τῆς ἁμαρτίας τοῦ κόσμου καί προσήλωσή της στό ξύλο τῆς θυσίας, πού ὅμως σάν ἄμεση συνέπεια ἔχει τή δωρεά τῆς ζωῆς.
Βαδίζουμε γιά τό Πάσχα. Τό Πάσχα ὅμως εἶναι ἀνάβαση, ἤ καλύτερα συνανάβαση μέ τό Χριστό. Ὁ Χριστός ἔχει πετάξει κάθε προσποιητή δόξα καί ἀνεβαίνει πρός τήν ἄνω Ἱερουσαλήμ.
Ἄν μπορέσουμε ἔστω καί γιά λίγο νά ξεχάσουμε τούς τιμητικούς τίτλους μας, τότε μποροῦμε νά γευθοῦμε τήν ὀμορφιά τῆς ἀνόδου. “Οὐκέτι εἰς τήν ἐπίγειον Ἱερουσαλήμ, ἀλλά εἰς τήν ἄνω Ἱερουσαλήμ, ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν“.
(πΚΦ)
