Κυριακή μετά των Φώτων
(Ματθ. 3, 13 -17).
Ἡ ἐπίσημη ἔναρξη τοῦ κηρύγματος ἀπό τόν Κύριο μας ἀρχίζει ἀμέσως μετά τό βάπτισμά Του ἀπό τόν Ἰωάννη στόν Ἰορδάνη ποταμό. Ἡ περιοχή τῆς Καπερναούμ στάθηκε ὁ χῶρος στόν ὁποῖο, ὅπως σημειώνει ὁ εὐαγγελιστής Ματθαῖος, ἀκούστηκε ὁ θεῖός Του λόγος. Τά πρῶτα λόγια πού πρόφερε, ὅταν ἄρχισε τό κηρυκτικό και λυτρωτικό του ἔργο περιστράφηκαν γύρω ἀπό τήν μετάνοια, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τή βασική προϋπόθεση γιά τό πλησίασμα τοῦ ἀνθρώπου στόν Θεό. Κάτι ἀνάλογο κήρυσσε καί ὁ Πρόδρομος σ’ ὅσους τόν πλησίαζαν. Βέβαια ἡ προδρομική μετάνοια δέν εἶχε τό εὖρος, οὔτε τίς προοπτικές, πού εἶχε τό κήρυγμα μετανοίας τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ Λόγου. Στά πλήθη πού τόν πλησίαζαν τούς ἔλεγε, ” Μετανοεῖτε ἤγγικε γάρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν“. Ἡ μετάνοια ἀποτελεῖ τήν ἄμεση καί ἐπιτακτική ἐνέργεια τοῦ ἀνθρώπου γιά γίνει ἐφικτή ἡ θεία υἱοθεσία, ἡ θέωση.
Ὁ ἄνθρωπος πλάστηκε νά εἶναι στό φῶς καί τή ζωή
Ὁ Οὐρανός εἶναι καί παραμένει ἡ μοναδική νοσταλγία τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ κόσμος καί μαζί μέ αὐτόν καί ὁ ἄνθρωπος βρέθηκαν στήν κατάσταση τῆς πτώσεως, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ ἐκτροπή ἀπό τό ἀρχικό σχέδιο τοῦ Θεοῦ. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι μετά τήν ἀπόρριψη τῆς ζωῆς κοντά στο Θεό βρέθηκαν νά εἶναι κάτοικοι τῆς πτωτικῆς φθαρτότητος. Βρέθηκαν στή χώρα πού κυριαρχεῖ τό πνευματικό σκοτάδι καί ὁ θάνατος. Ὁ θάνατος εἶναι μιά παρά φύση κατάσταση ἔξω ἀπό τόν προορισμό τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἄνθρωπος πλάστηκε νά εἶναι στό φῶς καί τή ζωή. Ὁ αὐτοπεριορισμός στήν ἀδιέξοδη περιοχή πού ἐπέλεξε, ὅταν ζήτησε τήν ἀπεξάρτησή του ἀπό τήν πηγή τῆς ὑπαρκτικῆς του καταβολῆς, ἔγινε πρόξενος θανάτου. Ἔκτοτε ζεῖ “δεδουλωμένος” στά στοιχεῖα τῆς φθορᾶς, αἰχμάλωτος “ἐν χώρᾳ καί σκιᾷ θανάτου “.
Ἡ χώρα τῆς σκιᾶς καί τοῦ θανάτου δέν ἔχει γεωγραφικά σύνορα. Ἡ χώρα αὐτή ὁριοθετεῖ τήν πνευματική ἀποξένωση τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν ὑπαρκτικό του χῶρο. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλασμένος γιά τό φῶς. Ἡ ἁμαρτία τόν ὁδήγησε σ’ αὐτή τήν ζοφερή πραγματικότητα, στή σκοτεινιά τοῦ θανάτου. Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ δέν τόν θέλει πεταμένο στά τάρταρα τοῦ θανάτου.
Ἦλθε τό Φῶς τοῦ Θεοῦ “καί φαίνει πᾶσι“. Τό θεϊκό αὐτό φῶς γιά νά τό δοῦμε, χρειάζεται νά προσαρμοσθοῦμε στή συχνότητα πού ἐκπέμπει, ὥστε νά τό συλλάβουν τά πνευματικά μας αἰσθητήρια. Αὐτή ἡ δυνατότητα μᾶς δίνεται μέσα ἀπό τήν “μετάνοια“, πού κηρύσσει σήμερα ὁ Ἐπιφανείς Χριστός καί Θεός μας, δίνοντας στόν καθένα τή δυνατότητα νά βγεῖ ἀπό τήν παχυλότητα τῶν ἐγκοσμίων καί νά ἀγγίξει τήν περιπόθητη Οὐράνια πραγματικότητα.
Ὅμως γιά νά σηκωθοῦμε ἀπό τήν “χώρα τῆς σκιᾶς καί τοῦ θανάτου” εἶναι ἀπαραίτητη ἡ ἐπιλογή τῆς μετανοίας, ἡ ὁποία τελικά εἶναι ἡ ἀπάρνηση τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ μας πού δημιουργεῖ ἀπομάκρυνση καί ἀποξένωση τόσο ἀπό τόν Θεό, ὅσο καί ἀπό τόν συνάνθρωπο. Γιά τήν ἐνεργοποίση τῆς μετανοίας χρειάζεται ὅμως νά τολμήσουμε. Σήκω, ἀδελφέ, “ἔγειραι ὁ καθεύδων καί ἀνάστα ἐκ τῶν νεκρῶν, καί ἐπιφαύσει σοι ὁ Χριστός ” (Ἐφεσ. 5, 14). Ἡ τόλμη ἀποτελεῖ δική μας ἐπιλογή. Γιά νά ζήσουμε τό πνευματικό, τό οὐράνιο περιβάλλον χρειάζεται νά τολμήσουμε νά βιώσουμε τή μετάνοια. Γιά νά ζήσουμε ἀπό ἐδῶ τήν προοπτική τοῦ οὐρανοῦ. χρειάζεται νά κάνουμε κάτι ἀνάλογο πού κάνουν καί οἱ κοσμοναῦτες. Γιά νά κάνουν τό ταξίδι στό διάστημα, μαθαίνουν νά ζοῦν ἐδῶ στή γῆ, στό ἐργαστήριο, τίς συνθῆκες πού ἐπικρατοῦν στό διάστημα.
Ἡ σωτηρία μας δέν μπορεῖ νά εἶναι μόνο μιά μονομερής ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ. Δέν σωζόμαστε μαγικά. Ὁ Θεός ἐνεργεῖ συνεχῶς, καί μᾶς προσκαλεῖ, ἀλλά καί μᾶς παρακαλεῖ. Χρειάζεται ὅμως καί ἡ ἐνεργοποίηση τῆς θελήσεως μας. Χωρίς τό δικό μας θέλω κανένα ἀπό τά ἐνεργούμενα μυστήρια τοῦ Θεοῦ, ὅλα αὐτά πού γιορτάσαμε τίς περασμένες ἡμέρες, δέν θά ἀγγίξει τήν ὑπόστασή μας.
“Μετανοεῖτε· ἤγγικεν γάρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν “
Γι’ αὐτό καί τό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα τῆς σημερινῆς Κυριακῆς κυριαρχεῖται ἀπό τό τί πρέπει νά ἐνεργήσει ὁ ἄνθρωπος γιά τή λύτρωσή του, καί αὐτό δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παράμόνο ἡ μετάνοια. “Μετανοεῖτε· ἤγγικεν γάρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν“. Γιά νά δεχθοῦμε τό Εὐαγγέλιο, τό νέο τρόπο ζωῆς πρέπει νά ἀπαρνηθοῦμε τό λάθος τῆς δίχως Χριστό ζωῆς. Ἡ μετάνοια στρέφεται ἐναντίον τοῦ τραγικοῦ λάθους τοῦ προπάτορος. Δέν γίνεται ἡ εἴσοδος στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ χωρίς τήν ἐνεργοποίηση τῆς ὑπάρξεώς μας γιά νά δεχθεῖ τό “σωτήριον τοῦ Θεοῦ μας“.
Ἡ μετάνοια δέν ἐξαντλεῖται ἁπλά στό ἄκουσμα κάποιων παρηγορητικῶν μηνυμάτων, οὔτε σέ κάποιες κινήσεις αὐτοκριτικῆς καί αὐτοελέγχου, πού μπορεῖ νά δημιουργήσουν μιά ἐπίπλαστη ἀνακούφιση, ἀλλά δέν μποροῦν νά χαράξουν τή σωστική πορεία μας γιά τήν οὐράνια Πατρίδα. Ἡ μετάνοια ἀπαιτεῖ θυσιαστική προσπάθεια. Ἐνεργεῖται μόνο μέσα ἀπό τή διαδικασία τῆς ἀπαρνήσεως τοῦ ἐγώ μας καί ὅλων τῶν μηχανισμῶν, πού μᾶς κρατοῦν δεσμῶτες στήν κουφότητα τῆς καθημερινότητας, καί δέν ἀφήνουν προοπτικές, ὥστε νά λάμψει τελικά τό φῶς τοῦ Θεοῦ, πού περιμένουμε ὅλοι “οἱ καθήμενοι ἐν σκότει καί σκιᾷ θανάτου“.
Στήν πρόσκληση τοῦ Θεοῦ γιά ἀκολουθία ἡ μοναδική ἀπάντηση μας εἶναι ἡ μετάνοια. Μόνο, πού αὐτή χρειάζεται ἀγῶνα πού διαρκεῖ ὅσο καί ἡ ζωή μας. Ἡ μετάνοια ἔχει μιά μόνο φορά ἐπιδή εἶναι πορεία ζωῆς. Πορεία ἐπιστροφῆς στό Θεό. Σ’ ὁλόκληρη τή ζωή μας δέν κάνουμε τίποτε ἄλλο παρά νά περπατοῦμε στό δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς, νά φθάσουμε στή “ μένουσα αἰωνιότητα”. Ὅλοι πορευόμαστε πρός τή φορά τῆς ἐξόδου ἀπό τό χῶρο “τῆς σκιᾶς καί τοῦ θανάτου“. Μόνο πού δέν εἴμαστε πιά χωρίς παρηγοριά καί προσανατολισμό. Ἡ πορεία αὐτή φωτίζεται ἀπό τό εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ. Χρειαζόμαστε ὅμως νά μετανοήσουμε, νά κάνουμε ἀλλαγή πλεύσεως. Ἡ κίνηση αὐτή εἶναι σωτήρια. Καί μαζί μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ πραγματοποιεῖται ἡ εἴσοδό μας στή χώρα, πού φωτίζεται ἀπό τό φῶς Του.
Ἀδελφοί,
Ὅσοι τολμοῦν τήν ἔξοδο ἀπό τήν κίβδηλη στάση τοῦ χειροπιαστοῦ καί τοῦ ἐφήμερου, τοῦ σκότους καί τῆς σκιᾶς τοῦ θανάτου δίνεται σ’ αὐτούς ἡ ” ἐξουσία τέκνα Θεοῦ γενέσθαι” (Ἰωάν. 1, 12), κληρονομοῦν τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ πού εἶναι παροῦσα καί ἐνεργουμένη μέσα ἀπό τό μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.
(πΚΦ)
