Παραβολή της μελλούσης Κρίσεως – ΚΥΡΙΑΚΗ 18 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2001

    Κριτήριο στό ὁποῖο καταθέτονται τά πρακτέα μας ἀνοίγει ἡ παραβολή τῆς μελλούσης κρίσεως. Στό ὄνομα αὐτῆς τῆς τόσο συγκλονιστικῆς περικοπῆς ἔχουν εἰπωθεῖ τόσο πολλά, καί πολλές φορές τόσο φρικιαστικά, πού ἐμφανίζουν μιά ἀγριότητα τοῦ Θεοῦ, πού μέ τρόπο ἐκδικητικό τιμωρεῖ τόν ἄνθρωπο. Κι ὅμως ὁ Θεός τοῦ Ὁποίου τό  Εἶναι εἶναι ἡ Ἀγάπη, ” ὁ Θεός ἀγάπη ἐστι” θέλει καί τό ἀνθρώπινο πλάσμα νά τελειώνεται μέσα στό καμίνι τῆς ἀγάπης.

...” ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἐλαχίστων ἐμοί ἐποιήσατε “…

   Ἄν δοῦμε καλύτερα τά στοιχεῖα, πού συγκροτοῦν τήν δομή τῆς περικοπῆς θά δοῦμε, ὅτι αὐτή κυριαρχεῖται ἀπό τό στοιχεῖο τῆς ἀγάπης. Ὁ ἄνθρωπος σκοπό ὑπάρξεως πρέπει νά ἔχει τήν ἀγάπη, ὄχι σάν θεωρητική διαπραγμάτευση, ἀλλά σάν πρακτική κατάκτηση καί τότε: ” ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἐλαχίστων ἐμοί ἐποιήσατε ” . Ἡ ἀγάπη πάντοτε παραμένει τρόπος ζωῆς ἐπειδή στοχεύει στήν ἀποδοχή τῆς παρουσίας τοῦ ἄλλου δίπλα μας. Πάντοτε μετά τήν μεταπτωτική μας κατάσταση, ὁ ἄλλος ἔχει γίνειι ὁ διαφορετικός ἀπό μᾶς, ὁ ξένος, καί πολύ δύσκολα ἀνεχόμαστε τήν παρουσία του  δίπλα μας.

   Ἡ ἀποδοχή τοῦ ἄλλου, μέσα στό νέο πού ἔφερε ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ,  ἐκδηλώνεται μέ σπλάγχνα οἰκτιρμῶν. Ὁ ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σῦρος μιλάει γιά “καρδία ἐλεήμονα” πού προσεύχεται, ἀγαπᾶ, ὅλα τά ὑπαρκτά, ὅσα ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ ἔφερε ” ἐκ τοῦ μή ὄντος εἰς τό εἶναι“. Ὅλα  ἔχουν τήν θέση τους μέσα μας καί ὅλα μέ μιά θυσιαστική προσπάθεια ἀπό τήν δική μας πλευρά μποροῦν νά καλυφθοῦν μέ τήν ἀγάπη μας.

  Τό πρᾶγμα βέβαια δέν εἶναι τόσο ἁπλό γιατί ἡ ἀγάπη εἶναι μιά  μετουσίωση τῆς θεωρίας σέ πράξη, πού πραγματοποιεῖται μέσα ἀπό τήν θυσιαστική ὑπέρβαση τοῦ ἐγώ μας. Ἀλλά μόνο τότε αὐτή  θά ἀποτελεῖ καί τό κριτήριο γιά νά κερδίσουμε τήν θέση μας κοντά στόν ἀγαπῶντα ὅλα τά ὄντα Θεό μας. Καί ἀπό τό ἐδῶ θά ἀντιληφθοῦμε, ὅτι κρινόμαστε μέ τό μέτρο, πού ἐμεῖς προσφέρουμε τόν ἑαυτό μας στόν ἄλλο.

(πΚΦ )

(επιστροφή στις Αποστολικές Περικοπές του 2001)