Στήν παραβολή τοῦ ἀσώτου εἰκονίζεται μ’ ἕνα τρόπο συγκλονιστικό ἡ ἀνθρώπινη περιπέτεια στήν προσπάθεια της γιά ἀποδέσμευση ἀπό κάθε θεϊκή κηδεμονία.

   Ἡ αὐτονομία εἶναι ὁ μεγάλος μας πόθος. Ὀνειρευόμαστε ὅλοι μας τήν αὐτάρκεια, πού θά μᾶς καταστήσει ἱκανούς νά ἀποφύγουμε ὁποιαδήποτε κηδεμονία, πού ἀναπόφευκτα δημιουργεῖ σέ ἐξάρτηση.

  Ὁ νεαρός τῆς παραβολῆς πόθησε τήν αὐτονομία, ἀφοῦ πρῶτα ζήτησε καί ἔλαβε τήν πατρική περι-ουσία.

   Ἡ πατρική περι-ουσία, πού ὅσο  κι ἄν τήν  κατασπατάλησε, γιά νά ζήσει τήν ψευδαίσθηση τῆς αὐτονομίας του “ζῶν ἀσώτως“, τοῦ πρόσφερε τήν δυνατότητα νά κάνει τίς δικές του ἐπιλογές. Χωρίς αὐτήν δέν εἶχε δυνατότητα νά ζεῖ τήν περιπέτειά του στήν μακρινή γῆ.

  Ὁ γνωστός μῦθος τῆς Ὀδύσσειας μιλάει γιά τόν Ὀδυσσέα. Πολυμήχανος ὅπως ἦταν ταξίδευε καί γνώριζε. Ζοῦσε τήν περιπέτεια τοῦ ἀγνώστου μ’ ὅλες τίς συνέπειες. Ὅμως ἕνας ἦταν ὁ καϋμός του, ἡ Ἰθάκη του. Καί ὅταν  καραβοτσακισμένος θά τήν πλησιάσει, θά βρεθεῖ ὕστερα ἀπό τόση περιπέτεια νοσταλγίας στόν γνώριμο οἰκεῖο χῶρο.

  Ὁ γιός τῆς παραβολῆς πίστεψε σέ μιά αὐτοτέλεια. Ποθεῖ νά χρησιμοποιήσει αὐτό πού εἶχε, ὅπως αὐτός νόμιζε. Ζοῦσε τό πρόσκαιρο,  πού ὅμως δέν τοῦ πρόσφερε τήν ποθούμενη διάρκεια. Συνεχῶς ἔφθινε καί τελικά κατάντησε χοιροβοσκός, ὑπηρέτης τῶν ἀλόγων ὀρέξεων.

   Ἡ πεῖνά του, ὄχι τοῦ φαγητοῦ, ἀλλά τῆς ὑπαρκτικῆς του καταβολῆς, τοῦ ἔφερνε βασανιστικά στό νοῦ τήν ἀνάμνηση τῆς δικῆς του Ἰθάκης, καί τολμᾶ τήν ἐπιστροφή. Ἡ πατρική ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ,  ἔχει ἀπόλυτη πληρότητα οἰκτιρμῶν. Ἡ ἀγαπητική καρδιά τοῦ Μοναδικοῦ  Πατέρα ξανα-ουσιώνει τόν ἀνούσιο γιό. Ἡ εἰλικρινής πάλι μετάνοια τοῦ ἀνόητου γιοῦ, προσφέρει τήν δυνατότητα νά φορέσει ξανά τήν “πρώτην στολήν“.

   Πάντως στήν προσωπική μας περιπέτεια μέσα στούς λαβυρίθους τῶν ἀτοπημάτων μας, ἡ παραβολή τοῦ ἀσώτου ἔχει πάντα νά προσφέρει τό “καινό“, πού ἡ καρδιά μας ἀναζητᾶ.

(πΚΦ )

(επιστροφή στις Αποστολικές Περικοπές του 2001)