Στήν εἴσοδο μας στόν κύκλο τῶν κινητῶν ἑορτῶν τοῦ χρόνου, (ἀρχή τοῦ Τριωδίου), σάν εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα ἔχει καθιερωθεῖ ἀπό τήν Ἁγία μας Ἐκκλησία νά διαβάζεται ἡ γνωστή παραβολή τοῦ Τελώνου καί τοῦ Φαρισαίου. Ἡ περικοπή αὐτή ὀνοματοδοτεῖ καί τήν συγκεκριμένη Κυριακή.

   Ἤδη στό παρελθόν πολλοί ἀπό τούς ἁγίους Πατέρες, ἀλλά καί μέχρι σήμερα δοκιμώτεροι κήρυκες, ἔχουν ἀσχοληθεῖ σχολιάζοντας καί σημειώνοντας ἀξιόλογα στοιχεῖα, πού προσφέρονται στήν ὕπαρξή μας πολύτιμος μαργαρίτης διδαχῆς. Μέσα λοιπόν, ἀπό αὐτό τόν πλοῦτο τῶν ἁγίων διδαχῶν τους  ἐμεῖς ἐπισημειώνουμε ἁπλές ὑπομνήσεις.

    Ἡ ἐποχή μας, πού ὅλοι συγκροτοῦμε ἔχοντες παράλληλα καί τήν ἰδιότητα τοῦ μέλους τῆς Ἐκκλησίας, ἔχει χαρακτηρισθεῖ ἀπό μιά ἀλαζονική ἔπαρση. Εἶναι πληθωρικός ὁ λεγόμενος φαρισαϊσμός, πού πνίγει ὅλες τίς πτυχές τῆς ζωῆς μας. Τά πολλά καί ποικίλα ἐπιτεύγματα πού ἔχουν γίνει μᾶς κάνουν νά κομπορημονοῦμε σάν θεοί  καί μέσα στό παραλήρημα αὐτῆς τῆς ψευτοθεώσεως, εἶναι μιά ἀρρώστεια, πού ἔχει τήν καταβολή της στήν προπατορική κληρονομιά, μᾶς κάνει νά ξεχνοῦμε τήν μεγάλη ἀλήθεια τῆς ρευστότητος ὅλων τῶν ἐγκοσμίων. Λησμονοῦμε τόν καθοριστικό ρόλο τοῦ Θεοῦ, πού κατευθύνει τήν πορεία ὅλων ἀνεξαιρέτως τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων. Ὅλη αὐτή ἡ στάση τῆς ζωῆς μας δείχνει ἐν πολλοῖς τό μέγεθος τῆς ἀσέβειάς μας, μιά καί μέ τόση προκλητικότητα  ἔναντι τοῦ Θεοῦ, στεκόμαστε μπροστά Του καί ἀναμετροῦμε τήν  ἄβυσσο τοῦ θείου ἐλέους Του, μέ τήν ἄβυσσο τῆς δικῆς μας ἀλαζονείας καί ἐπάρσεως.

    Καί μπορεῖ κάποτε, κάποτε, νά πηγαίνουμε στήν Ἐκκλησία, νά μιλοῦμε γιά χριστιανικά πράγματα, ἤ ἀκόμη νά δηλώνουμε ἐνυπόγραφα τήν ἰδιότητά μας, ὅμως ἡ ὅλη στάση τῆς ζωῆς μας φανερώνει, πόσο μακριά βρισκόμαστε, ἀπό τήν πραγματικότητα ἐκείνη πού ἡ Ἐκκλησία μας προβάλλει, μιά καί ὁ τρόπος ζωῆς μας ἐμφανίζει ἕνα ἐγωκεντρισμό ὁλωσδιόλου ξένο πρός τήν τελωνική ἐπίγνωση, πού φανερώνει τά μέτρα τῶν πραγματικῶν δυνατοτήτων  μας.

(πΚΦ )

(επιστροφή στις Αποστολικές Περικοπές του 2001)