«Ζακχαῖε, σπεύσας κατάβηθι, σήμερον γάρ ἐν τῷ οἴκῳ σου δεῖ με μεῖναι».  Εἶναι ἡ φωνή τοῦ Χριστοῦ, πού καλεῖ τόν Ζακχαῑο νά κατεβεῖ ἀπό τήν πρόσκαιρη ἀνάβαση στούς κλώνους τῆς συκομορέας, καί νάρθει κοντά του γιά μιά μονιμότερη ἀνάβαση. Νάρθει καί νά γευθεῖ τήν παρουσία μιᾶς ἄλλης προοπτικῆς τῆς ζωῆς.

    Εἶναι πολύ δύσκολο νά βροῦμε τούς βαθύτερους λόγους, πού ἔκαναν τόν ἀρχιτελώνη, καί ἀρκετά πλούσιο Ζακχαῖο, νά ἀνέβει πάνω στό δένδρο γιά νά δεῖ τόν «διερχόμενον διά τῆς ὁδοῦ ἐκείνης Ἰησοῦν». Ὅμως ὅποιοι κι ἄν εἶναι οἱ λόγοι, ἐκεῖνο πού ἔχει σημασία εἶναι ἡ ἄμεση ἀνταπόκρισή του στήν πρόσκληση τοῦ Χριστοῦ, γιά μιά συνάντηση στό σπίτι του. «Ἐν τῷ οἴκῳ σου δεῖ με μεῖναι ». 

   Τό ξάφνιασμά του τό διαδέχεται μιά ἀνείπωτη χαρά, ἔκφραση τῆς ὁποίας εἶναι ἡ συναίσθηση τῆς ἀναξιότητό του, ἀλλά καί ἡ ταυτόχρονη προσπάθεια νά δημιουργήσει τίς προϋποθέσεις γιά μιά οὐσιαστικότερη προσέγγιση μέ τόν Χριστό. Ἔννοιωσε βαθειά στό εἶναι του τήν ἀνάγκη νά βρεθεῖ κοντά στό Χριστό καί γι’ αὐτό ἀνέβηκε ψηλότερα γιά νά τόν ἀτενίσει. Ὁ Χριστός τόν προσκάλεσε κοντά του. Ὁ Ζακχαῖος θέλει τόν Χριστό καί κάνει μιά πράξη. Ἀπορρίπτει τόν χρυσό. Διεῖδε τό μάταιο τῶν χρυσοφόρων ἐνεργειῶν του καί ἀπέρριψε τά δημιουργήματα γιά νά κερδίσει τό Δημιουργό  τους.

    Ἔτσι ὁ Ζακχαῖος στήν πρόταση τοῦ Χριστοῦ, νά γιά παραμονή κοντά του χωρίς νά προβεῖ σέ κοσμικές προετοιμασίες ὑποδοχῆς καί φιλοξενίας, λέει τό ναί καί κάνει μιά παράδοξη ἑτοιμασία ὑποδοχῆς καί φιλοξενίας. Ἀπορρίπτει ὅλα, πού γιά ἀρκετά χρόνια πίστευε, ὅτι στήριζαν τήν ἀτομικότητά του: «Ἰδού τά ἡμίση τῶν ὑπαρχόντων μου, Κύριε, δίδωμι πτωχοῖς καί εἴ τινός τι ἐσυκοφάντησα ἀποδίδωμι τετραπλοῦν». Ἀπαλλαγμένος ἀπό τά «ὀψώνια» τῆς ἀδικίας ἀνεβαίνει τά σκαλοπάτια μιᾶς κλίμακας, πού ὁδηγεῖ κοντά στόν Χριστό. Ἀκούει τήν φωνή Ἐκείνου, πού τόν προσκαλεῖ γιά «μονήν παρ’ αὐτῷ». 

  Ἡ ἀνάβαση τοῦ Ζακχαίου στό δένδρο ἴσως νά  πρόσφερε μιά πρόσκαιρη χαρά στήν καρδιά του. Ὅμως ὁ Ζακχαῖος ἐπιθυμοῦσε τό “περισσόν“. Αὐτό πού χορηγεῖ ἡ διάρκεια τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ.

    Ὁ Ζακχαῖος, στό κάλεσμα γιά παραμονή τοῦ Χριστοῦ στό σπίτι, στήν ὕπαρξή του, ἀνταποκρίθηκε ἄμεσα.

    Ἡ πρόσκληση τοῦ Χριστοῦ ἐπιδιώκει τήν μόνιμη θέα τῆς θεϊκῆς Του μορφῆς.  Ἡ περίπτωση τοῦ Ζακχαίου μᾶς θυμίζει αὐτά πού ἀναφέρονται στό βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως: «Ἰδού ἔστηκα ἐπί τήν θύραν καί κρούω, ἐάν τις ἀκούσῃ τῆς φωνῆς μου καί ἀνοίξῃ τήν θύραν, εἰσελεύσομαι πρός αὐτόν καί δεπνήσω μετ’ αὐτοῦ καί αὐτός μετ’ ἐμοῦ» (Ἀποκ. 3, 20) καί ἔχουν ἰσχύ σέ κάθε στιγμή τῆς ζωῆς μας.

(πΚΦ )

(επιστροφή στις Αποστολικές Περικοπές του 2001)