Πρίν ἀπό τήν εἴσοδό μας στήν πνευματική παλαίστρα τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καλούμαστε ἀπό τήν Ἐκκλησία μας, πού ἔχει καί τήν εὐθύνη στόν ἀγώνα, πού ἀρχίζει νά δοῦμε κάποιες τελευταῖες της παραγγελίες, ἐπισημάνσεις. Μᾶς ὑπενθυμίζει λοιπόν, πώς γιά νά σταθοῦμε σωστά στήν ἀφετηρία τοῦ παλαίσματος καί νά διεξαγάγουμε μέ ἐπιτυχία τήν πνευματική αὐτή περίοδο χρειάζεται ὑπέρβαση τῶν πολλαπλῶν κακοτήτων νά στεφθεῖ νικηφόρα ἡ προσπάθειά μας. Εἶναι πολύ χαρακτηριστική ἡ γλῶσσα τῶν ὕμνων  τοῦ ὄρθρου τῆς Κυριακῆς τῆς Τυρινῆς, στήν ὁποία τονίζεται ἐπανειλημμένα ἡ εἰκόνα τοῦ πνευματικοῦ σταδίου καί μαζί γιά τήν πανοπλία τῆς πίστεως, πού χρειάζεται: “τόν τῆς νηστείας καιρόν φαιδρῶς ἀπαρξώμεθα πρός ἀγῶνας πνευματικούς ἑαυτούς ὑποβάλλοντες…”, καί στό “στάδιον τῶν ἀρετῶν ἠνέωκται, οἱ βουλόμενοι ἀθλῆσαι, εἰσέλθετε…”, ἔχοντες ὑπόψει πώς “οὐδείς στεφανοῦται ἐάν μή νομίμως ἀθλήσῃ” .

    Τό στόμα τοῦ Χριστοῦ μας μέσα ἀπό τό εὐαγγελικό κείμενο τονίζει πρωταρχικά μιά σημαντική προϋπόθεση, πού ἀποτελεῖ καί τήν ἀπαρχή τῆς  ἐκκινήσεως στό κατόρθωμα τοῦ πνευματικοῦ σταδίου. Εἶναι ἡ συγγνώμη μας πρός τούς ἄλλους μιά μέσα ἀπ’ αὐτήν ἐνεργεῖται καί ἡ παροχή τῆς ἀφέσεως τῶν δικῶν μας ἁμαρτημάτων ἀπό τόν Θεό. ” Ἐάν γάρ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τά παραπτώματα αὐτῶν, ἀφήσει καί ὑμῖν ὁ πατήρ ἡμῶν ὁ οὐράνιος”. Οἱ ἀνθρώπινες πράξεις κατά κανόνα δημιουργοῦν ἐντάσεις καί ἐνστάσεις ἀνάμεσα στίς διανθρώπινες σχέσεις, δημιουργώντας ἀντιπαλότητες καί μαζί μ’ αὐτές ἐχθρότητες, πού ὀρθώνουν ἀδιαπέραστα τείχη. Στήν ἔνταση τῶν προσπαθειῶν τῆς καθημερινότητας ἡ συγχωρητικότητα  εἶναι πράξη πού ἀπαιτεῖ μεγάλη γενναιότητα, ἀφοῦ μέσα ἀπ’ αὐτήν κάνουμε ὑπέρβαση τοῦ ἐγώ μας, στηρίζοντας τό σύ τοῦ συνανθρώπου. Ὅταν λειτουργεῖ σωστά τό αἰσθητήριο τῆς παρουσίας τοῦ ἄλλου δίπλα μας, τότε ἔχουμε κατακτήσει μεγάλο μερίδιο στό ἀγώνισμα, ἀφοῦ θά ‘χουμε τήν δύναμη νά προσφέρουμε ἀφειδώλευτα τήν συγγνώμη μας.  

(πΚΦ )

(επιστροφή στις Αποστολικές Περικοπές του 2001)