Γ΄των Νηστειών

   Βρισκόμαστε ἤδη στά μέσα τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Ἡ πορεία μας πρός τό σταυροναστάσιμο γεγονός συνεχίζεται. Καί κάθε χριστιανός μέσα ἀπ’ τόν προσωπικό του ἀγώνα προσπαθεῖ νά προσεγγίσει καί νά γευθεῖ τούς καρπούς τοῦ ὑπερτάτου γεγονότος τῆς ἀναστάσιμης του προοπτικῆς, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τήν πρόγευση  τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ καί πού μᾶς ἐγγυᾶται ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Τό γεγονός τῆς Ἀναστάσεως δέν ἐγκρύπτει γενικότητες καί φροῦδες ἐλπίδες πού τό γιορτάζουμε τήν ἀνοιξιάτικη ἐποχή. Εἶναι προπάντων ἡ βίωση τῆς δικῆς μας ἀναστάσεως, ὅπως αὐτή ξεδιπλώνεται μέσα ἀπό τό σταυρό καί τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Καί γίνεται πραγματικότητα μόνο ἀπό τή στιγμή τῆς εἰλικρινοῦς στρατεύσεώς μας στόν ἀγῶνα τόν καλό, ὥστε “λελαμπρησμένοι” νά γευόμαστε Τό Κυριακό Πάσχα. Προϋπόθεση συμμετοχῆς μας εἶναι ἡ ἀπέκδυση τῶν φθαρτῶν μας καταβολῶν καί ἡ ἔνδυση τῆς καινῆς στολῆς. Τό γεγονός αὐτό πού ἤδη πραγματοποιήθηκε στήν προσωπική μας ζωή, μέσα ἀπό τήν κολυμβήθρα τοῦ Βαπτίσματος χρειάζεται νά διατηρηθεῖ ἀπό μέρους μας τῆς φωτεινότητας τοῦ πνευματικοῦ χιτῶνος πού ντυθήκαμε.

   Ἡ προσπάθεια αὐτή δέν εἶναι καθόλου εὔκολη. Ἀπαιτεῖ πολύ κόπο καί ἀνάληψη συντονισμένου ἀγώνα. Ὁ πνευματικός ἀγώνας, πού κατά τή γνώμη τῶν ἁγίων Πατέρων μας, ἀπαιτεῖ πολύ προσοχή καί συντονισμένες ἐνέργειες, καί πάντοτε κάτω ἀπό τήν καθοδηγητική σκέπη τῆς Ἐκκλησίας μας, γιά νά διατηρηθοῦμε στήν καθαρότητα, πού χρειάζεται ὁ δαιτυμών τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

    Γιά νά φθάσουμε ὡς ἐκεῖ ὅμως χρειάζεται νά ἀνταπεξέλθουμε νικηφόρα κατά τῶν παθῶν μας. Τά πάθη εἶναι σύμφυτα τῆς πεσμένης μας φύσεως. Ὁ ἄνθρωπος ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ κάτω ἀπό τήν αὐτονόμευσή του κατά τοῦ Δημιουργοῦ ἔγινε παίγνιο αὐτῆς τῆς πραγματικότητος. Τά πάθη εἶναι δεσμευτικά καί περιοριστικά τῆς βουλήσεώς μας, γιά τήν νίκη  τῶν ὁποίων χρειάζεται πάνω ἀπό ὅλα ἡ νηστεία, ἡ προσευχή, ὥστε νά γίνει κατορθωτή ἡ  ὑπέρβασή τους. Τό ἐκφράζει αὐτό πολύ καλά ἡ ἀποστολική διατύπωση “οὐ γάρ ὅ θέλω ποιῶ ἀγαθόν, ἀλλ’ ὅ οὐ θέλω κακόν τοῦτο πράσσω. εἰ δέ ὅ οὐ θέλω ἐγώ τοῦτο ποιῶ, οὐκέτι ἐγώ κατεργάζομαι αὐτό, ἀλλ’ ἡ οἰκοῦσα ἐν ἐμοί ἁμαρτία… βλέπω ἕτερον νόμον ἐν τοῖς μέλεσί μου ἀντιστρατευόμενον τῷ νόμῳ τοῦ νοός μου καί αἰχμαλωτίζοντά με τῷ νόμῳ τῆς ἁμαρτίας τῷ ὄντι ἐν τοῖς μέλεσί μου.” (Ρωμ. 7, 19 -23).

    Στήν κρίσιμη αὐτή στιγμή πού ὁ ἕτερος τῆς ἁμαρτίας νόμος ἀντιστρατεύεται στόν ἀγώνα μας, ὁ ἀγωνιζόμενος ὁδοιπόρος ἔχει τήν ἀνάγκη τῆς πνευματικῆς  ἀνάνηψης, τοῦ φρεσκαρίσματος τῶν δυνάμεων του, γιά τή συνέχιση τοῦ παλαίσματός του. Ἐδῶ, σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας, προβάλλει σέ προσκύνηση τό “τρισμακάριστον Ξύλον“. Ἡ προσκύνηση τοῦ Σταυροῦ στή μέση τῆς ἐπίπονης πορείας μας πρός τήν “Λαμπροφόρο ἡμέρα τῆς ἐγέρσεως” ἔχει μεγάλη σημασία στήν προσωπική μας ζωή. Ὁ Τίμιος Σταυρός “ὁ τῶν πιστῶν στηριγμός” προσφέρει τή δύναμη καί τήν ἐλπίδα στήν ἀγωνιστική μας κινητοποίηση. Ὁ Σταυρός εἶναι τό σημεῖον τῆς νίκης καί τοῦ θριάμβου τοῦ Κυρίου μας κατά τῶν ἀντιθέων δυνάμεων, πού παρεμβάλλονται στήν πορεία μας γιά τή σωτηρία. Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ τό “σημεῖον” τῆς παρουσίας τοῦ “Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου“. Πάνω στό ξύλο τοῦ Σταυροῦ δόθηκε ἡ μεγαλύτερη μάχη καί ἐπιτεύχθηκε ἡ παντοτεινή νίκη κατά τοῦ διαβόλου καί τοῦ θανάτου καί ἔκτοτε “ὡδοποιήθηκε πάσῃ σαρκί” ἡ δυνατότητα τῆς προσωπικῆς της μάχης, καί νίκης κατά τῶν ἀντιτιθεμένων. Ἡ  προσκύνηση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, δίνει τό ἀπαραίτητο κουράγιο στόν ἀγωνιστή αὐτῆς τῆς “διά βίου μάχης“. Εἶναι ὁ ἀναπαμός στή σκληρή διεκδίκηση τῆς ζωῆς κατά τοῦ θανάτου. Τό “Σύ μου σκέπη κραταιά ὑπάρχεις” ἀποτελεῖ μιά ἱκετευτική παράκληση πρός τόν Σταυρωθέντα καί Ἀναστάντα Κύριο μας.  

     Ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή αὐτή τή σημασία ἔχει, γι’ αὐτό καί στή μέση της ἐμφανίζει ἡ Ἐκκλησία γιά προσκύνηση τό κατ’ ἐξοχήν σύμβολο τοῦ ἀγῶνος. Τόν Τίμιο Σταυρό, τό “Κυριακόν σημεῖον“. Ὁ Σταυρός γίνεται ὁ βοηθός στά πνευματικά μας παλαίσματα.     

   Ἡ λαμπρότητα τῆς πνευματικῆς μας στολῆς εἶναι ἀπαραίτητη. Γιά τή διατήρηση τῆς καθαρότητάς της χρειάζονται τά δάκρυα τῆς εἰλικρινοῦς μετανοίας μας, τῆς ἐπιστροφῆς μας στήν πατρική ἀγκαλιά. Ἡ κίνηση τῶν βημάτων μας σ’ αὐτή τήν κατάκτηση χρειάζεται τήν ὑπέρβαση τῶν ἐγωκεντρικῶν μας καταβολῶν, οἱ ὁποῖες  μᾶς κρατοῦν στόν ἀσφυκτικό τους ἐναγκαλισμό καί δέν μᾶς ἀφήνουν νά δοῦμε τίς  προοπτικές τῆς ζωῆς μας μέσα ἀπό τό μυστήριο τῆς παρουσίας τοῦ Ζῶντος Χριστοῦ.

Ἀδελφοί μου,

   Τό μικρό εὐαγγέλιο τῆς σημερινῆς Κυριακῆς τό σημειώνει καθαρά. Ἡ ἀκολουθία τοῦ Χριστοῦ ζητεῖ τήν αὐταπάρνηση. Ἡ αὐταπάρνηση πάλι βιώνεται μέσα ἀπό τή σταύρωση. Ἡ σταύρωση ὅμως, ὀδυνηρή πράξη, γίνεται μόνο, ὅταν πετάξουμε ἀπό πάνω μας τόν παλαιό ἑαυτό τῆς ἁμαρτίας καί πάνω στήν ἀπόρριψη αὐτή νά ὑψώσουμε τό σταυρώσιμο προσωπικό μας γεγονός, πού μέσα ἀπ’ τίς “παγκόσμιες διαστάσεις” τοῦ Τιμίου Σταυροῦ τοῦ Κυρίου μας,  ἀποκτᾶ ὑπέρλαμπρο κόσμο.

   Καί τότε μέ καθαρότητα εἰσερχόμαστε στό χῶρο τῶν “κεκλημένων“. Σ’ αὐτόν πού ὅλοι οἱ ὁδοιπόροι αὐτῆς τῆς πνευματικῆς περιόδου ἔχουμε στραμμένη τήν προσοχή, μιά καί ἤδη μπαίνουμε στό ἄλλο μισό αὐτῆς τῆς περιόδου, στό τέλος τῆς ὁποίας εἰσοδεύουμε στή φωτεινότητα, πού ἀφήνει ὁ Σταυρός καί ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ.   

(πΚΦ)