ΙΖ’ Ματθαίου (2003)

     Στήν τρίχρονη διάρκεια τῆς δράσεώς του, ὁ Κύριος μας ἐπιχείρησε μιά ἔξοδο ἔξω ἀπό τά ὅρια τῆς Παλαστίνης, ὅπως διηγοῦνται τά εὐαγγελικά κείμενα. Στήν ἔξοδο αὐτή, ἡ ὁποία  δέν γίνεται τυχαία, ἔφθασε στήν περιοχή τῆς Τύρου. Ἐδῶ γίνεται μεταξύ τῶν ἄλλων καί ἡ συνάντησή του μέ μιά γυναίκα τῆς περιοχῆς. Ἡ γυναίκα αὐτή δέν ἀνῆκε στούς ἐκλεκτούς. Δέν ἦταν γόνος τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Δέν γνώριζε τίς ἐπαγγελίες τοῦ Θεοῦ στόν Ἀβραάμ. Κατοικοῦσε ἔξω ἀπό τά ὁρισμένα ὅρια τοῦ περιουσίου λαοῦ. Ζοῦσε στούς καθημένους «ἐν σκότει καί σκιᾷ θανάτου». Ἦταν εἰδωλολάτρισσα: «Ἦν Ἑλληνίς, Συροφοινίκισσα τῷ γένει», θά σημειώσει ὁ Εὐαγγελιστής Μᾶρκος τή λεπτομέρεια.

    Ἡ γυναίκα αὐτή ζοῦσε ἕνα καθημερινό μαρτύριο. Εἶχε μιά θυγατέρα πού τήν ἔβλεπε νά μεγαλώνει σέ μιά ἀνείπωτη δοκιμασία, παραδομένη στά αὐθαίρετα γοῦστα τοῦ δαίμονα.

    Στή γυναίκα αὐτή ἐνδεχομένως νἆχε φτάσει στ’ αὐτιά της ἡ πληροφορία γιά τόν παράδοξο θεραπευτή τῆς Παλαιστίνης, πού «καί τά δαιμόνια ὑποτάσσεται τῷ ὀνόματί του» (Λουκ. 10, 17). Μποροῦμε αὐτή τήν πληροφορία νά τή συνδυάσουμε μέ τά γραφόμενα ἀπό τόν Εὐαγγελιστή Ματθαῖο: «Καί περιῆγεν ὅλην τήν Γαλιλαίαν ὁ Ἰησοῦς…καί ἀπῆλθεν ἡ ἀκοή αὐτοῦ εἰς ὅλην τήν Συρίαν καί προσήνεγκαν αὐτῷ πάντας τούς κακῶς… καί ἔχοντας ποικίλαις νόσοις καί βασάνοις συνεχομένους, καί δαιμονι-ζομένους καί ἐθεράπευσεν αὐτούς» (Ματθ. 4, 24). Ἡ πληροφορία ὅτι κατέφθασε στήν περιοχή της ὁ Ἰησοῦς ἔδωσε φτερά στά πόδια της καί ἐλπίδα στήν ἀπελεπισία της. Ἀφήνοντας κατά μέρος ὅλες τίς ἐπιφυλάξεις ἔτρεξε νά ζητήσει τή βοήθειά του. Στή καρδιά της ἀχνόφεγγε ἡ πίστη, πώς μποροῦσε νά ἐλευθερωθεῖ «τοῦ χαλεποῦ δαιμονίου» πού  ταλάνιζε χρόνια τώρα τό τραγικό της κορίτσι.

    Ἀσφαλῶς ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ στά μέρη Τύρου καί Σιδῶνος θά προκάλεσε τή συγκέντρωση μεγάλου πλήθους. Ὅλοι θέλησαν νά δοῦν, νά ἀκούσουν. Ἡ Χαναναία μέσα στήν ὀχλοβοή μάταια παρακαλεῖ. Δέν ἀκούγεται ἡ παράκληση της, γι’ αὐτό ἀρχίζει νά φωνάζει τόσο δυνατά, πού προκάλεσε τήν ἀγανάκτηση τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ, «κραυγάζει ὄπισθεν ἡμῶν». Ἡ κραυγή της ὅμως ἦταν ἱκεσία. Ὁ πόνος τήν ἔκανε πιό ἀσφαλῶς φορτική. Ἡ καρδιά της παρά τή δυσκολία νά πλησιάσει τό Διδάσκαλο εἶχε μιά βεβαιότητα. Εἶχε ἐμπιστο-σύνη στόν Χριστό.

    Παρά τήν ἀρχική ἀποδοκιμασία πού εἰσπράττει μένει ἀταλάντευτη στήν ἱκεσία της. Τελικά ἦλθε  τό ἀποτέλεσμα πού ἤθελε. Προκάλεσε τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ γιά τό σπλάγχνο της. Ἡ κραυγή της δέν εἶχε τόνο ἀγανάκτησης γιά τό σταυρό τοῦ μαρτυρίου της. Ἦταν «γλυκειά» κραυγή, παρά τίς δοκιμασίες στίς ὁποῖες ὑποβάλλεται, “σκυλάκι” ὀνομάστηκε. Ἡ πίστη της δέν κάμφθηκε. «Ναί, Κύριε, καί τά σκυλιά ἔχουν ἀνάγκη ἀπό τήν ἀγάπη σου».

     Πολλές φορές διαβάζοντας τούτη τήν περικοπή, διερωτόμαστε, γιατί δέν ἀπάντησε ὁ Χριστός ἄμεσα στή θερμή ἱκεσία της; Καί ἀκόμη πιό πολύ προβληματιζόμαστε γιατί σέ δικά μας αἰτήματα δέν παίρνουμε ἀπάντηση, ἀφοῦ Ἐκεῖνος μᾶς διαβεβαίωνε, ὅτι «πᾶς ὁ αἰτῶν λαμβάνει καί ὁ ζητῶν εὑρίσκει καί τῷ κρούοντι ἀνοιγήσεται»; Τό γιατί ἀφήνει ὁ Θεός ἀναπάντητα τά αἰτήματά μας οὔτε γνωρίζουμε, οὔτε εἶναι δυνατό ποτέ νά τό μάθουμε. Αὐτή εἶναι καί ἡ μόνη λογική, καί τιμία ἀπάντηση τήν ὁποία μποροῦμε νά δώσουμε καί πού τόσο δύσκολα ὅμως ἀποδεχόμαστε. Δέν μποροῦμε νά γνωρίζουμε τόν πραγματικό λόγο τῆς σιωπῆς τοῦ Θεοῦ. Κάτι τέτοιο μᾶς ἀδύνατο, ἀφοῦ πρέπει  νά γνωρίζουμε τήν παντογνωσία τοῦ Θεοῦ.

   Εἶναι γεγονός ὅμως ὅτι ὅλα τά αἰτήματά μας ἔχουν σάν στόχο τήν ἐκπλήρωση γηίνων αἰτημάτων, πού μᾶς βολεύουν καί κάνουν τή ζωή μας πιό ἄνετη, πιό ἀνώδυνη. Ὅ,τι προξενεῖ ὀδύνη θέλουμε νά τό ἀποδιώξουμε καί τό κάνουμε ἐξορκισμό στήν προσευχή γιά νά ἀπαλλαχθοῦμε γρήγορα ἀπ’ αὐτό. Ποτέ μας δέν ἀποδεχθήκαμε τήν ὀδύνη τοῦ μαρτυρίου.

   Στήν Κυριακή Προσευχή, τό γνωστό «Πάτερ ἡμῶν…» σημειώνεται: «ἐλθέτω  Βασιλεία σου».  Ἔχουμε σκεφθεῖ ὅμως τί ἐννοεῖται μέσα στή λέξη αὐτή; Ἀσφαλῶς δέν ὑπονοεῖται κάποια ἐγκόσμια βασιλεία. Ἐδῶ ὁπωσδήποτε τονίζεται ἡ προοπτική νά βασιλεύσει μέσα στίς  καρδιές μας ἡ Χάρη Του, τό θέλημά Του, ἡ Ἀγάπη Του. Νά μπεῖ μέσα στήν ὕπαρξή μας ὁ τρόπος σκέψεώς Του. Νά συντονιζόμαστε καί νά ἐργαζόμαστε ὄχι αὐθαίρετα, ὅπως ἀρέσει στό ἐγώ μας, ἀλλά ὅπως θέλει ὁ Θεός. Καί αὐτό πάλι ὄχι ἐξαναγκαστικά, ἤ μέ τρόπο σεμνότυφο, ἀλλά ἤρεμα, ἁπαλά, νά ἀφομοιώνουμε τό λόγο, τό ξεχείλισμα τῆς ἀπέραντης ἀγάπης Του στόν ἁμαρτωλό. Ἔτσι θά μποροῦμε νά Τοῦ ποῦμε: «ἄς ἔλθει καί σέ μένα ὁ τρόπος ὁ δικός σου, ἡ δική σου μέθοδος, ὥστε νά σκέπτομαι καί νά ἐνεργῶ ὄχι μέ τά μέτρα καί σταθμά πού ἱκανοποιοῦν τό ἐφήμερο καί πολλές φορές τόν ἐγωιστικό τρόπο ζωῆς μου».

    Δέν θά πρέπει, λοιπόν νά περιμένουμε ἀπάντηση, ὅπως τό μικρό παιδί, ὅταν ἔχει τά πείσματά του καί ζητάει ἐκνευριστικά «δός μου αὐτό, ἤ ἐκεῖνο». Στό παιδί λέμε «δέν ξέρεις ἐσύ ἀκόμη». Καί ἐμεῖς τά μεγάλα παιδιά ζητοῦμε, σώνει καί καλά, νά μᾶς δώσει ἄμεσα ἐκεῖνο πού ζητοῦμε.

   Στό σημεῖο αὐτό δέν πρέπει νά μᾶς διαφεύγει τοῦτο: Πολλές φορές ὅταν ὁ Θεός δέν μᾶς ἐκπληρώνει τό αἴτημά μας, ἐμεῖς ἀποκάμνουμε, ἀπογοητευόμαστε, καί στρεφόμαστε ἐναντίον του καί ἀπό ἱκέτες γινόμαστε τιμητές ἤ ἀκόμη καί ὑβριστές. Δέστε τήν περίπτωση τῆς Χαναναίας, ὁ Χριστός ἀρχικά δέν δίνει σημασία, τήν ἀποφεύγει «οὐκ ἀπεκρίθη αὐτῇ λόγον». Καί ὄχι μόνο μιά λέξη παρηγοριᾶς δέν λέει, ἀλλά τήν ἀποκαλεῖ καί σκυλί. Ὅμως ἡ Χαναναία δέν ἔφυγε ἀπό κοντά του, δέν ἐγκατέλειψε τήν προσπάθεια τῆς παρακλήσεως, ἕως ὅτου πῆρε τήν ἀπάντηση πού ἤθελε: τό «γεννηθήτω σοι ὡς θέλεις».

   Δέν μπορεῖ ὁ Θεός ν’ ἀφήσει προσευχή ἀναπάντητη. Στήν Ἁγία Γραφή βλέπουμε προσευχές πού μένουν γιά πολλά χρόνια δίχως ἀπάντηση. Γιά παράδειγμα, ἡ προσευχή τῆς Σάρρας, τοῦ Ζαχαρία καί τῆς Ἐλισάβετ καί τόσων ἄλλων δικαίων. Ἀλλά καί αὐτή ἡ ἱκεσία «τῶν ἐσφαγμένων διά τόν λόγον τοῦ Θεοῦ καί διά τήν μαρτυρίαν τοῦ Ἀρνίου;» (Ἀποκ. 6, 10), μετά ἀπό πόσους αἰῶνες θά πάρει ἀπάντηση;

    Ἀδελφοί,

    Καμμιά προσευχή πού γίνεται πρός τόν Θεό δέν μένει ἀναπάντητη. Ἄν ἔχουμε ἐμπιστοσύνη καί ἐπιμονή, τό κάθε πρόβλημα πού τοῦ ἀπευθύνουμε μέσα ἀπό τήν ἱκεσία μας, ἡ οὐράνια ἀπάντηση θά ἔλθει.

    Ἡ Χαναναία κραύγασε ἀπ’ τό βάθος τῆς καρδιᾶς της, γιατί πίστεψε στή θεότητα τοῦ Ἰησοῦ, «τήν σήν αἰσθομένη θεότητα». Ἐμπιστεύθηκε τήν ἀπεριόριστη ἀγάπη Του. Δέν γνώριζε γιά τίς ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ. Ἄν καί ἀλλόθρησκη εἶχε καρδιά μέ ζέση, ἡ ὁποία συντοντίστηκε στή συχνότητα πού ἐκπέμπει ἡ μοναδική  ἀγάπη, πού ἀγκαλιάζει τόν κάθε ἄνθρωπο μέ τά ὅποιά του προβλήματα.

   Ἡ Χαναναία ἀποτελεῖ πάντοτε μιά διδαχή γιά ὅλους ἐμᾶς τούς ὀλιγόπιστους, τούς βιαστικούς πού θέλουμε ἐδῶ καί τώρα νά παίρνουμε ὅ,τι ζητοῦμε, ἔστω κι ἄν αὐτό συνιστᾶ μιά αὐθάδεια.

    Μόνο μέσα ἀπό τήν ἐμπιστοσύνη μας στό Πρόσωπο  τοῦ Χριστοῦ μποροῦμε νά ἀκούσομε τήν ἀπάντηση «ὦ γύναι μεγάλη σου ἡ πίστις! γεννηθήτω σοι ὡς θέλεις».

(πΚΦ)