Κυριακή Προ της Υψώσεως

   Ἡ ἑορτή τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ δίνει τό ἰδιαίτερο χρῶμα  στό μήνα Σεπτέμβριο, καί καθώς εἶναι τοποθετημένη στή μέση τῶν ἡμερῶν του, ἐπηρεάζει ἑορτολογικά, κατά κάποιο τρόπο καί τίς πρίν, ἀλλά καί τίς μετά τήν ἑορτή ἡμέρες του. Ἔτσι οἱ δυό Κυριακές πού βρίσκονται μεταξύ τῆς ἑορτῆς τοῦ Σταυροῦ,  στή λειτουργική γλῶσσα τῆς Ἐκκλησίας λέγονται ἡ μέν πρώτη Κυριακή πρό τῆς Ὑψώσεως καί ἡ ἄλλη Κυριακή μετά τήν Ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.

    Στή σημερινή Κυριακή ἔχει ὁρισθεῖ νά διαβάζεται σάν εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα ἕνα μικρό ἀπόσπασμα ἀπό τό κατά Ἰωάννην Εὐαγγέλιο, πού περιέχει κάποιο τμῆμα ἀπό τή συνομιλία, πού εἶχε ὁ Χριστός μας μέ τόν Νικόδημο, ἕνα ἐπίσημο μέλος τοῦ ἰουδαϊκοῦ συνεδρίου, πού εἶχε τή θέληση νά ἀκούσει ἀπό κοντά τόν Ἰησοῦ. Τόν ἄνθρωπο αὐτό θά τόν συναντήσουμε ἀργότερα κατά τήν ταφή τοῦ Χριστοῦ. Ἡ συνομιλία αὐτή ἔγινε νύκτα, λόγω τῆς ἐπισήμου θέσεως τοῦ Νικοδήμου, ἴσως νά μήν ἤθελε νά ἐκτεθεῖ ὁ ἴδιος, ἀλλά καί νά ἐκθέσει τό συνομιλητή του. Σ’ αὐτήν ἀσφαλῶς συζητήθηκαν πολλά καί ἐνδιαφέροντα, μέ πρώτιστο στοιχεῖο, τή σωτηρία. Ἀσφαλῶς κάθε ἄνθρωπος στό βάθος τῆς ὑπάρξεώς του ἐπιζητεῖ τή σωτηρία του. Καί ὅταν λέμε σωτηρία ἐννοοῦμε τήν ἐπαναπόκτηση τῆς ἀκεραιότητος τῆς ὑπάρξεώς μας. Τήν ὕπαρξή μας τήν διασπᾶ ἡ ἁμαρτία πού τήν κατακομματιάζει σέ ἀντιτιθέμενα καί ἀλληλοσυγκρουόμενα θελήματα. Ἡ ἀτομική θέληση, ἡ φυσική ἐπιβίωση τῆς ἀτομικότητος, καταδικάζει καί τή θέληση τῶν ὑπολοίπων προσώπων σέ ἀτομικές θελήσεις διασπώντας τήν κοινωνία τῆς ἑνιαίας ἀνθρωπίνης φύσεως.

    Ὁ Νικόδημος, προσωπικότητα μέ λεπτές πνευματικές ἀνησυχίες διαπίστωνε τό ἀδιέξοδο τῶν νομικῶν διατάξεων πού ἐπικρατοῦσαν  καί ἀναζητοῦσε καίρια ἀπάντηση καί στό πρόβλημα τῆς ὑπάρξεως καί στό ζήτημα τῆς σωτηρίας. Γι’ αὐτό ὁδηγεῖται στόν Ἰησοῦ. Ἔρχεται νά ἀνοίξει τήν καρδιά του στόν Χριστό.

    Ὁ ἱερός Εὐαγγελιστής περισώζει μιά μικρή περίληψη τῆς συνομιλίας. Τό σπουδαιότερο ὅμως ἀπ’ ὅλα ἦταν ἀσφαλῶς ἡ ἀποκάλυψη τοῦ μεγέθους τῆς θεϊκῆς ἀγάπης. Ἀγάπης πού ἐκδηλώνεται μέσα ἀπό τήν προσφορά καί θυσία τοῦ “υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου” ὥστε νά σωθοῦν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι. Στή συνάντηση αὐτή ὁ Χριστός προβαίνει σέ μιά μοναδική ἀποκάλυψη. Παρουσιάζει στό συνομιλητή του τό μέγεθος τῆς θείας ἀγάπης, αὐτό τόν μανικό ἔρωτα τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπο, πού φθάνει πέρα κι ἀπό τό θάνατο, προκειμένου νά χαρίσει καί πάλι στόν ἄνθρωπο τή δυνατότητα νά ἐπαναποκτήσει τό πρωτόκτιστον κάλλος τῆς ὑπάρξεώς του. Ἐπαναποκτώντας ὁ ἄνθρωπος αὐτή τή δυνατότητα ἐλευθερώνεται ἀπό τήν ἀτομικότητα τοῦ βιολογικοῦ εἴδους καί πετυχαίνει τήν κοινωνία του μέ τά ἄλλα ἀνθρώπινα πρόσωπα μέσα ἀπό τήν ὁποία θά ἀποκαταστήσει τήν πραγματική ἑνότητα τῆς κοινῆς μέ ὅλους τούς ἀνθρώπους φύσεως. 

     Καί ὅπως ἡ δημιουργία τοῦ κόσμου καί τοῦ ἀνθρώπου ἦταν τό ξεχείλισμα τῆς θείας Ἀγάπης, τό ἴδιο καί ἡ ἀναδημιουργία του, πού πραγματοποιεῖται μέσα ἀπό τό γεγονός τῆς σαρκώσεως τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, εἶναι πάλι τό ἀποτέλεσμα τῆς Ἀγάπης τοῦ Τριαδικοῦ μας Θεοῦ.

    Ἡ ἀγάπη, ἡ κάθε πραγματική ἀγάπη, δέν εἶναι μιά θεωρητική διατύπωση, εἶναι ἡ φανέρωση  ἐμπράκτων ἐνεργειῶν μέσα ἀπό τίς ὁποῖες φανερώνεται τό μέγεθος της. Στήν περίπτωση τῆς θείας ἀγάπης, ἔχουμε σάν ἔμπρακτη ἐκδήλωση τή θυσιαστική προσφορά τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου Θεοῦ:  “οὕτω γάρ ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον, ὥστε τόν υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἔδωκεν…”, καί ὄχι ἁπλά τόν ἐμφανίζει στόν κόσμο σαρκοφόρο, μέσα ἀπό τό μυστήριο τῆς “κενώσεως“, ἀλλά τόν δωρίζει σέ μιά θυσιαστική προσφορά προκειμένου νά ζήσει ὁ κόσμος.

    Ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη καί ἐνεργεῖ ἀπό ἀγάπη γιά κάθε ὑπαρκτό μέσα στή δημιουργία Του. Ἡ ἀγάπη  Του θέλει τόν ἄνθρωπο νά ζεῖ καί νά ἐνεργεῖ κι αὐτός μέ ἀγάπη. Ἡ ἀγάπη εἶναι πάντοτε θυσιαστική. Ποτέ ἡ ἀγάπη δέν εἶναι μιά θεωρητική ἀνάπτυξη, ἀλλά πρακτική ἐνέργεια. Κάθε τι τό ἐνεργούμενο, ἀπαιτεῖ μόχθο, ὁ ὁποῖος πολλαπλασιάζεται, ὅταν ἔχει καί κίνητρό του τήν ἀγάπη. Μόχθος καί ὀδύνη συμπορεύονται καί τότε κατακτοῦν τήν ἀγάπη.

    Ὁ Θεός προσφέρει ἀπό ἀγάπη τή ζωή καί  ὅλα ὅσα μᾶς συντηροῦν στή ζωή. Ὅμως δέν σταματᾶ σ’ αὐτά πού ἔχουν σχέση μέ τή βιολογική μας διαιώνιση. Δίνει πάνω ἀπ’ ὅλα τόν Υἱό Του τόν Μονογενῆ, πού μέσα ἀπό τό μυστήριο τῆς ἐνσαρκώσεώς Του προσφέρει τή Ζωή του θυσία, ὥστε ὅποιος πιστεύει σ’ Αὐτόν νά ζεῖ αἰώνια. Ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ καί ἡ πίστη σ’ Αὐτόν καί ἡ μετάγγιση στήν ὕπαρξή μας τοῦ ζωοπαρόχου Σώματος καί Αἵματός Του  ἐξουδετερώνουν τό δηλητήριο τῆς φθορᾶς.

   Ὁ Θεός προσφέρει τήν ἀγάπη Του, ἐκεῖνο πού ἀπαιτεῖ ἀπό μᾶς εἶναι νά ἀγάπη. Βέβαια ὁ δρόμος τῆς ἀγάπης εἶναι δύσκολος, πού τόν κάνει ἀκόμη δυσκολότερο ἡ ὀδύνη πού συντροφεύει τόν ἀγαπητικό του δρόμο.

    Τό ἀποκορύφωμα τῆς θείας ἀγάπης εἶναι ὁ Σταυρός. Στό ξύλο τοῦ Σταυροῦ θυσιάστηκε ὁ Χριστός μας προσφέροντας τήν ὑπερτάτη θυσία, γιά τήν σωτηρία τοῦ κόσμου καί τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ θυσία αὐτή ἔγινε ἀπό ἀγάπη. Ἡ θυσία τοῦ Σταυροῦ δέν ἀποτελεῖ ἕνα ἱστορικό ἐπισόδειο στή ζωή τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά εἶναι πράξη ὑπερτάτης ἀγάπης, πού ὑπερβαίνει ὁποιαδήποτε λογική προσέγγιση, “ὅτι πῶς ὁ ἐν ὑψίστοις ἀκατάληπτος ὤν“, ὑψώνεται σάν κατάδικος στό ξύλο τοῦ σταυροῦ. Ὁ νοῦς σιωπᾶ, καί μέσα ἀπό τῆς καρδιᾶς τόν χτύπο ψαύει τοῦ μυστηρίου τό μέγεθος.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

    Ἡ σταυρική καταδίκη τοῦ Χριστοῦ ἀπό τόν ἄνθρωπο εἶχε σάν ἀποτέλεσμά της μιά ἄλλη καταδίκη. Ὁ Ἐσταυρωμένος κατάδικος “καταδικάζει” ὅλους μας στήν ἀναστάσιμη ζωή, στή ζωή τῆς ἀθανασίας. “Ἀμήν λέγω σοι σήμερον μετ’ ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῶ παραδείσῳ“.

    Σέ ὅλες τίς σελίδες σχεδόν τίς σελίδες τῆς θείας Γραφῆς γίνεται λόγος γιά τρία σημαίνοντα στοιχεῖα· τόν Θεό, τόν ἄνθρωπο καί τή σωτηρία τοῦ κόσμου καί τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά καί γιά τόν συνεκτικό κρίκο πού συνδέει αὐτά καί ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, μιά ἀγάπη πού “πάντα στέγει“, “πάντα ὑπομένει“, “ἵνα τέκνα Θεοῦ κληθῶμεν“. 

(πΚΦ )

(επιστροφή στις Αποστολικές Περικοπές του 2003)