Κυριακή ΣΤ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ
(Ματθ. 9, 1- 8).
Μέσα ἀπό τό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα ἀνακύπτει γιά μιά ἀκόμη φορά τό θέμα πίστεως καί ἀπιστίας πρός τόν Χριστό μας. Φυσικά τό ζήτημα αὐτό ποτέ δέν πρόκειται νά ἐκλείψει, γιατί ἡ πίστη πρός τόν Θεό, καί ἡ σχέση πού προκύπτει μέσα ἀπ’ αὐτήν ὁδηγεῖ τελικά στή σωτηρία. Πίστη χωρίς σωτηριολογικές προεκτάσεις δέν μᾶς χρειάζεται. Αὐτή ἡ πίστη δέν μπορεῖ ποτέ νά εἶναι ἕνας ἐξαναγκασμός, “βουλομένων καί οὐκ ἐξαναγκαζομένων” καί ἡ πίστη, ἀλλά καί ἡ σωτηρία.
Τό ἱερό κείμενο διηγεῖται γιά τή μεταφορά ἑνός παραλυτικοῦ πρός τό Χριστό καί τή θαυμαστή θεραπεία πού ἐπακολούθησε. ‘Ασφαλῶς ὅλοι αὐτοί πού πῆραν τήν ἀπόφαση τῆς μεταφορᾶς τοῦ ἀρρώστου ἀνθρώπου, εἶχαν πεισθεῖ, πίστεψαν δηλαδή στή θεραπευτική δύναμη τοῦ Χριστοῦ. Μέσα τους ἐνεργοῦσε ἡ πίστη σάν ἐμπιστοσύνη πρός τό Θεανθρώπινο Πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ.
Τό πρόσωπο αὐτό εἶναι τό μόνο πού μπορεῖ νά προσφέρει τήν ὑγεία στόν ἄνθρωπο καί ὄχι μόνο ἀλλά καί αὐτή τῆς ψυχῆς. Ἡ ψυχοσωματική ὑγεία φέρνει τή λύτρωση καί κατ’ ἐπέκταση τή σωτηρία σάν ὁλοκλήρωση καί τελείωση τοῦ ἀνθρώπου.
Τό περιστατικό τῆς θεραπείας τοῦ παραλυτικοῦ τῆς Καπερναούμ τό διηγοῦνται μέ κάποιες μικρές παραλλαγές καί οἱ τρεῖς συνοπτικοί εὐαγγελιστές, Ματθαῖος, Μᾶρκος καί Λουκᾶς. Ὁ Ἰωάννης διηγεῖται κι αὐτός θεραπεία παραλυτικοῦ, ἡ ὁποία ἔγινε ὄχι στήν Καπερναούμ, ἀλλά στά Ἱεροσόλυμα.
Ὅταν ἔγινε ἡ θεραπεία δίπλα στό Χριστό βρίσκονταν πολλοί ἄνθρωποι. Ἄλλοι τόν εἶχαν ἀποδεχθεῖ, πίστεψαν δηλαδή στό ἔργο του, ἄλλοι πάλι βρίσκονταν ἐκεῖ ἀπό περιέργεια, ἐνῶ κάποιοι ἄλλοι τόν παρακολουθοῦν ἀπό φθόνο. Εἶναι οἱ Γραμματεῖς καί οἱ Φαρισαῖοι.
Μπροστά στό Χριστό στεκόμαστε ὅλοι, πιστεύοντες καί μή. Αὐτοί πού πιστεύουν βλέπουν τά θαυμάσιά Του, ὄχι σάν θέαμα, γιατί αἰσθάνονται τή ζωή τους ἕνα διαρκές θαῦμα, πού τό βιώνουν μέσα ἀπό τή μοναδικότητα πού δημιουργεῖ ἡ σχέση τους μέ τόν Χριστό. Εἶναι οἱ ἀναζητητές, πού ὅταν ἀνακαλύψουν τήν παρουσία Του, νοιώθουν νά τούς συντροφεύει διαρκῶς. Ὅλα αὐτά βέβαια εἶναι θέματα πίστεως, καί τά ὁποῖα μόνο μέσα ἀπό ἐνεργή πίστη συλλαμβάνονται καί ψαύονται.
Ἡ πίστη δέν εἶναι προΐόν γνώσεως, γιατί τότε ἔπρεπε νά εἶναι πιστοί ὅλοι οἱ σπουδαγμένοι. Ἡ πίστη δέν εἶναι ἕνα σύστημα ἀπό θεωρητικές θέσεις, πού μαθαίνονται ἤ ἔστω ἀποστηθίζονται. Οὔτε πάλι τήν πίστη τή γεννάει μιά τυπική παρουσία μας σέ κάποιες ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ πίστη εἶναι ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ. Ἄν πιστεύεις στό Θεό δέν τό κάνεις ἐπειδή κάποιες θεωρητικές διδασκαλίες στό ὑπαγορεύουν. Ἡ πίστη σέ μιά ἀνώτερη προσωπική ἀρχή γεννιέται μέσα ἀπό τήν ἐμπιστοσύνη στά ἔργα αὐτῆς τῆς πραγματικότητος, στήν ἱστορική της πράξη, στίς παρεμβολές μέσα στήν Ἱστορία. Ὅλα αὐτά ἀποτελοῦν στοιχεῖα τά ὁποῖα κάνουν τόν κάθε ἄνθρωπο νά θέλει νά δημιουργήσει σχέση μέ τήν ὑπερκόσμια καί ὑπέρχρονη αὐτή μοναδικότητα. Ἡ σχέση αὐτή δημιουργεῖται μέ τήν πίστη, πού μπορεῖ νά εἶναι ἄμεση ἤ ἔμμεση. Πιστεύω σέ κάποιον πού τόν ἔχω συνταντήσει, τόν γνωρίζω, σχετίζομαι μαζί του. Ἀλλά πιστεύω καί σέ κάποιο, πού δέν τόν γνώρισα προσωπικά, ὅταν οἱ μαρτυρίες ἐμπίστων ἀνθρώπων δίνουν ἐγγύηση γιά τήν ὕπαρξή του. Πιστεύουμε σέ κάποιο καλλιτέχνη, πού ποτέ δέν γνωρίσαμε, ὅμως τό ἴδιο του τό ἔργο δίνει τήν μαρτυρία τῆς ὑπάρξεώς του.
Ἔτσι καί ἡ πίστη πρός τό Θεό. Μπορεῖ νά ἀρχίσει μέ μόνη τήν ἐμπιστοσύνη στή μαρτυρία ἀνθρώπων πού τόν γνώρισαν, συνανεστράφηκαν μαζί του καί ἀξιώθηκαν τή θέα τοῦ Προσώπου του. Στό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐμπιστευόμαστε τή μαρτυρία τῶν μαθητῶν καί ἀποστόλων του, πού τόν εἶδαν, τόν ἄκουσαν καί ἔδωσαν τή μαρτυρία τῆς παρουσίας του, δίχως νά ἀποβλέπουν σέ ἴδιο ὄφελος. Ἡ ἐμπιστοσύνη στή μαρτυρία τῶν προσώπων μπορεῖ κατόπιν νά προχωρήσει στή σπουδή τῶν ὅσων εἶπε καί δίδαξε, καί τελικά στήν ὅλη παρεμβολή τῆς ἀποκαλύψεώς του μέσα στήν Ἱστορία. Ἡ πίστη αὐτή εἶναι μεταμορφωτική, μεταβάλλεται σέ βεβαιότητα καί ὁδηγούμαστε στό νά παραδώσουμε τό εἶναι μας στήν ἀγάπη του, στό ἄρρητο κάλλος τῆς μορφῆς του. Φτάνουμε στό Θεό μέσα ἀπό ἕνα τρόπο ζωῆς κι ὄχι ἀπό ἕνα τρόπο σκέψεως.
Στό σημερινό περιστατικό πού διηγεῖται τό Εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα βλέπουμε, ὅτι μιά μερίδα ἀνθρώπων πού προέρχονταν ἀπό τό θρησκευτικό κατεστημένο τῆς ἐποχῆς ἀντιδροῦσε στήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ καί ἀμφισβητοῦσε αὐτό πού ὅλοι εἶδαν καί ἄγγιξαν. Πολλές φορές ὁ ἐγωισμός δέν ἀφήνει τόν ἄνθρωπο νά δεῖ τήν πραγματικότητα καί νά πιστέψει. Οἱ Ἰουδαῖοι, λαός τῶν αἰσθήσεων, ζητοῦσαν “σημεῖον“, γιά νά σημειώσει πολύ ἀξιοπρόσεκτα ὁ Χριστός “γενεά πονηρά καί μοιχαλίς σημεῖον ἐπιζητεῖ, καί σημεῖον οὐ δοθήσεται αὐτῇ εἰ μή τό σημεῖον Ἰωνᾶ τοῦ προφήτου” (Ματθ. 12, 39). Ἡ θεϊκή παρουσία τοῦ Χριστοῦ εἶναι κατοχυρωμένη μέ πολλά σημάδια, πού μέσα ἀπό τήν πίστη σάν ἐμπιστοσύνη σ’ ὅσα βλέπουμε τόν ἀποδεχόμαστε στή ζωή μας. Ταυτόχρονα ἡ ὁμολογία τῆς πίστεως μας εἶναι καί στοιχεῖο βαρειᾶς μας εὐθύνης ἔναντι τῆς παρουσίας τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Κυρίου. Ὁ λαός βλέποντας τό θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ παραλυτικοῦ “ἐθαύμασε καί ἐδόξασε τόν Θεόν“. Ἡ ὁμολογία τοῦ γεγονότος εἶναι πράξη, πού φανερώνει εἰλικρίνεια καί τιμιότητα, σεβασμό πρός τήν ἀλήθεια, ὅπως τήν ἀντιλαμβάνονται οἱ αἰσθήσεις μας. Καί αὐτό εἶναι μιά σημαντική προϋπόθεση γιά νά δεχθοῦμε τό λόγο τῆς πίστεως. “Ἡ πίστις ἐξ ἀκοῆς, ἡ δέ ἀκοή διά ρήματος Θεοῦ” γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολή του.
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Ἡ πίστη γεννιέται μέσα στούς ἀνθρώπους σάν δωρεά τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο. Ὁ ἄνθρωπος παρακινούμενος ἀπ’ αὐτήν προάγεται στήν κατά Θεόν αὔξησή του, μέ τήν προαγωγή του στήν ἀρετή. Χωρίς τήν πίστη στήν ἀλήθεια τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ δέν μποροῦμε νά ξεχωρίσουμε τό καλό ἀπό τό κακό μιά καί παθαίνουμε πόρωση, δηλαδή πνευματική ἀναπηρία. Γι’ αὐτό καί στόν καιρό μας, ἐποχή πνευματικῆς κρίσεως, ἐξαιτίας τῆς ὀλιγοπιστίας μας εἶναι μειωμένη κάθε πνευματική μας ἀντίσταση καί ὁ καθένας βλέπει μέσα ἀπό ὑποκειμενικές ἐκτιμήσεις τό καλό καί τό κακό.
Ὅ,τι ξέρουμε γιά τή σωτηρία μας καί ὅ,τι ἐλπίζουμε γιά τήν ἀπεραντωσύνη τῆς αἰωνιότητος εἶναι θέματα πίστεως· “διά πίστεως περιπατοῦμεν, οὐ διά εἴδους“.
(πΚΦ )
