Κυριακή των Αγίων Πάντων

     Τήν περασμένη Κυριακή, ἡμέρα τῆς ἁγίας Πεντηκοστῆς, γιορτάσαμε τήν ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στούς μαθητές τοῦ Χριστοῦ, οἱ ὁποῖοι πλέον ἀναδεικνύονται σέ Ἀποστόλους τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή σέ ἀπεσταλμένους μέ συγκεκριμένη ἀποστολή. Ποιά εἶναι αὐτή ἡ ἀποστολή; Νά πορευθοῦν σ’ ὁλόκληρο τόν κόσμο καί νά διδάξουν τούς ἀνθρώπους τήν καινούργια πραγματικότητα, πού ἔφερε ἡ παρουσία Του στόν κόσμο. Τόν καινούργιο τρόπο ζωῆς τοῦ κόσμου καί τοῦ ἀνθρώπου πού ἐγκαινίασε ἡ παρουσία τοῦ Θεανθρώπου ἀνάμεσά μας.

   Τό ἔργο τῶν Ἀποστόλων τοῦ Χριστοῦ δέν ἦταν καθόλου εὔκολο. Οἱ ἄνθρωποι δέν εἶναι διατεθειμένοι νά πεισθοῦν εὔκολα καί νά ἀλλάξουν συνήθειες καί τρόπο ζωῆς, μάλιστα ὅταν εἶναι ὁλοσδιόλου ξένοι σέ κάποια πνευματική παράδοση. Ἔτσι  ἡ ἀποστολή τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν, πού δέν εἶχαν βγεῖ καλά, καλά, ἔξω ἀπό τά ὅρια τῆς Παλαιστίνης, καί πού πρίν λίγο καιρό, ἡ κύρια ἀπασχόλησή τους ἦταν νά πιάνουν ψάρια, τώρα ἀναλαμβάνουν μιά σημαντική ὑποχρέωση “τοῦ βαστάσαι τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ ἐνώπιον ἐθνῶν καί βασιλέων υἱῶν τε Ἰσραήλ” (Πράξ. 9, 15). Νά παρουσιάσουν στόν κόσμο μιά νέα πραγματικότητα, ἕνα συγκεκριμένο τρόπο ζωῆς.  Νά κάνουν τόν κόσμο Ἐκκλησία. Καί ἀκούσαμε τήν περασμένη Κυριακή, τί εἶναι ἡ Ἐκκλησία καί τί ἐπιδιώκει ἡ παρουσία της μέσα στόν κόσμο.

   Οἱ Ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ, πρίν ἀναλάβουν τό τεράστιο αὐτό ἔργο, ἦταν ἄνθρωποι τοῦ μόχθου, πού πάσχιζαν γιά τίς καθημερινές τους ἀνάγκες. Ἡ κλήση τους νά ἀκολουθήσουν τόν Χριστό, γίνεται ἁπλά χωρίς ἐξετάσεις, δίχως νά τούς ζητηθοῦν βιογραφικά σημειώματα. Ἦταν ἁπλοί ἄνθρωποι, χωρίς ἐξουσιαστικές, ἤ φιλοσοφικές περγαμηνές. Τά ἱερά εὐαγγελικά κείμενα ξεκάθαρα ὁριοθετοῦν τήν ταυτότητά τους. Οἱ ἴδιοι δέν εἶχαν  φαντασθεῖ τίς ἀπροσμέτρητες διαστάσεις τῆς ἀποστολῆς, πού ἐπρόκειτο νά διακονήσουν. Αὐτό ὅμως δέν γίνεται ἔτσι τυχαία. Καλοῦνται ἄνθρωποι ἁπλοϊκοί γιά νά φανεῖ ὅτι πρωταγωνιστής στήν τεράστια αὐτή προσπάθεια τῆς μαθητείας ὅλων τῶν ἀνθρώπων εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Θεός. Τό γράφει ξεκάθαρα ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: “τά μωρά τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεός… ὅπως μή καυχήσεται πᾶσα σάρξ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ” (Α’ Κορ. 1, 28).

    Παρά τίς δυσκολίες ἡ ἀποστολή τους ἔγινε πραγματικότητα. Καθοδηγούμενοι ἀπό τήν πανσθενή δύναμη τοῦ Παρακλήτου μαθήτευσαν καί μαθητεύουν ὅλο τόν κόσμον πρός δόξαν Θεοῦ, ὁμολόγησαν τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ μέ παρρησία. Καί μέ τό παράδειγμα, τή διδασκαλία τους μαθήτευσαν ἔθνη καί λαούς. Ἡ μαθητεία τους πρός τόν κόσμο γρήγορα ἔφερε καρπούς ἀγλαούς. Οἱ ἅγιοι Πάντες, τά νέα μέλη γίνονται στήν κυριολεξία Μάρτυρες Χριστοῦ πού χωρίς δισταγμούς καί συμβιβασμούς ἔγιναν μέλη τοῦ Μυστικοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ.

  Θά μπορούσαμε ἀκόμη νά χαρακτηρίσουμε τή σημερινή Κυριακή ἡμέρα τῆς ὁμολογίας. Πράγματι οἱ συνεχιστές τοῦ ἀποστολικοῦ ἔργου ἀνεξάρτητα τοῦ τρόπου τελειώσεώς τους, εἶναι ὅλοι μάρτυρες καί ὁμολογητές Χριστοῦ, φορεῖς τῆς ζωῆς καί τῆς ἀλήθειας πού ἐκπροσωπεῖ ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Γι’ αὐτό ἡ Ἐκκλησία ὅλους αὐτούς τούς μάρτυρες τῆς ἀλήθειάς της τούς τιμᾶ ἀμέσως μετά τήν ἱστορική της φανέρωση στόν κόσμο.

    Κάνοντας ὅμως καί  μιά ἀναφορά στό λειτουργικό εὐαγγέλιο τῆς σημερινῆς Κυριακῆς, διαπιστώνουμε τήν ἐπικαιρότητα τῶν ὅσων εἰπώθηκαν ἀπό τόν Κύριό μας, ἔστω καί σέ διαφορετικές περιπτώσεις, μιά καί αὐτό εἶναι σταχυολογημένο ἀπό λόγους, πού εἰπώθηκαν σέ διαφορετικές περιστάσεις καί τούς ὁποίους ἡ Ἐκκλησία συνάρμωσε σέ ἕνα ἑνιαῖο κείμενο, πού τό διαβάζει στήν Λειτουργία τῆς σημερινῆς Κυριακῆς.

   Τιμώντας ἡ Ἐκκλησία μας τούς ἁγίους της, δέν τιμᾶ μόνο τά ἀθλητικά τους παλαίσματα, τήν ὁμολογία, καί τό αἷμά τους. Πρώτιστα τιμᾶ τήν ἐπιβεβαίωση τῆς ἀλήθειας πού κομίζει. Οἱ Ἅγιοι εἶναι οἱ ἀπαρχές τῆς ζωῆς  τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι οἱ πρῶτοι καρποί πού ἄνθισαν στό μυστικό Ἀμπελῶνα καί γι’ αὐτό δέν πρέπει νά μᾶς φαίνεται παράξενο, ὅτι ἀμέσως μετά τήν Κυριακή τῆς Πεντηκοστῆς πού γιορτάσαμε τό γεγονός τῆς Ἐκκλησίας, καλούμαστε νά τιμήσουμε τό θρίαμβο, πού κομίζει στόν παραλογισμό τοῦ κόσμου τό θαῦμα τῆς Ἐκκλησίας, μέ τούς ἁγίους Μάρτυρες καί Ὁμολογητές Της. Οἱ Ἅγιοι τελικά εἶναι ὁ θρίαμβος ἀλήθειας τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

   Στό κείμενο τοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος τρία εἶναι τά κύρια σημεῖα πού τό σπονδυλώνουν. Τό θάρρος τῆς ὁμολογίας: “χριστιανός εἰμί “, ἡ ἄρση τοῦ σταυροῦ καί ἡ ἀποκοπή τους ἀπό τά ἐγκόσμια δελεάσματα. Ὅλα αὐτά συμφωνοῦν μέ τόν τρόπο πού προσδιορίστηκαν ἀπό τόν Κύριος μας: ” Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ, καί ἀκολουθείτω μοι “. Ἀκολουθία Χριστοῦ, ἀπάρνηση ἑαυτοῦ, ἄρση σταυροῦ.  Αὐτό τό τρίπτυχο ἀκολούθησαν οἱ Μάρτυρες.

    Σήμερα τό μαρτύριο δέν συμπορεύεται μέ αἷμα, συνυπάρχει ὅμως μέ τό μαρτύριο τῆς συνειδήσεως. Ὁ κόσμος ἔχει ἀνάγκη τήν καλή ὁμολογία τῶν χριστιανῶν. Ὁ κάθε τρόπος ζωῆς τῶν χριστιανῶν εἶναι “μαρτυρία” Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἐρημίτης καί ὁ ἀσκητής, ὁ ἀγωνιστής ὁ πιστός χριστιανός πού μοχθεῖ καί ζεῖ στήν ἐρημιά τῶν πόλεων, αὐτός πού πρωτοστατεῖ σέ πνευματικούς ἀγῶνες καί μεταφέρει μέσα στόν κόσμο τή ζείδωρο πνοή τοῦ Εὐαγγελικοῦ λόγου, δέν κάνει τίποτε ἄλλο παρά νά μαρτυρεῖ “Ἰησοῦν Χριστόν“.

Ἀγαπητοί Ἀδελφοί,

    Στήν ἐποχή μας βέβαια ὁ Χριστός δέν ζητᾶ μαρτύριο αἵματος, ἄν καί δέν εἶναι λίγες οἱ περιπτώσεις, ὅπως στή μαρτυρική Ρωσική Ἐκκλησία, πού πρίν ἀκόμη λίγα χρόνια ὑπῆρξαν χιλιάδες οἱ μάρτυρες καί ὁμολογητές τῆς πίστεως. Ὁ Χριστός σήμερα ἀπαιτεῖ ἀπό μᾶς μέ τό παράδειγμα μας περισσότερη ὁμολογία καί παρρησία μέσα στόν κοινωνικό μας περίγυρο. Οἱ λεγόμενοι ἄ-θεοι καί ψευδο- κουλτουριάρηδες προπαγανδίζουν τό ψεῦδος, τήν ἀπάτη, τή συμφορά. Ἐμεῖς πού ἔχουμε τήν Ἀλήθεια, πού ζοῦμε ὄχι μόνο  γιά τό νῦν, ἀλλά καί τό ἀεί, δέν πρέπει ν’ ἀρνούμαστε, νά καταθέτουμε, τήν ὁμολογία τῆς πίστεως μας στόν Χριστό. Οἱ ἅγιοι Μάρτυρες, πού σήμερα τιμοῦμε τή μνήμη τους, μᾶς προτρέπουν στή μίμησή τους ἐφόσον: “τιμή μάρτυρος, μίμησις μάρτυρος“.

(πΚΦ )

(επιστροφή στις Αποστολικές Περικοπές του 2003)