Της Υπαπαντής (2003)

         Στίς ἑορτές τοῦ λειτουργικοῦ χρόνου τῆς Ἐκκλησίας μας κάποια γεγονότα πού ἀνήκουν στό χῶρο τῆς σωτηρίας, ἔχουν μιά ἰδιαίτερη σπουδαιότητα ἀφοῦ μέσα ἀπ’ αὐτά σάν ἀπό χαραμάδες, ἀτενίζουμε τό φιλάνθρωπο σχέδιο τῆς θείας οἰκονομίας γιά τή λύτρωσή μας. Τά σωτηριολογικά γεγονότα στή χρονική τους ἐναλλαγή ξεκινοῦν ἀπό τήν ἐκπλήρωση τῆς ἀρχαίας βουλῆς, μέ τόν Εὐαγγελισμό τῆς Θεοτόκου. Ἤδη γευθήκαμε τή χαρά τῆς Γεννήσεως Του καί τώρα σαράντα ἡμέρες μετά, γιορτάζουμε τήν Ὑπαπαντή, στήν ὁποία κατ’ ἄνθρωπον ὁ Θεάνθρωπος ἐκπληρώνει τίς νομικές διατάξεις: “Ὁ τοῦ Νόμου ποιητής τά τοῦ Νόμου ἐκπληροῖ“.  

    Ὁ Νόμος ἀκόμη ὅριζε, ὅτι ἡ γυναίκα πού θά γεννοῦσε πρωτότοκο ἀρσενικό παιδί ἦταν γιά ἑπτά μέρες, μέχρι τήν περιτομή του δηλαδή, αὐστηρά ἀκάθαρτη καί παρέμενε ἀκόμη ἀκάθαρτη, γιά ἄλλες τριάντα τρεῖς ἡμέρες. Στό διάστημα αὐτό δέν ἔπρεπε νά πλησιάσει κάτι πού ἦταν ἱερό, ἀλλά οὔτε καί τῆς ἦταν ἐπιτρεπτό νά μπεῖ στό χῶρο τοῦ Ναοῦ.  Μετά τήν τεσσαρακοστή μέρα ἔπρεπε νά προσέλθει στό Ναό καί νά προσφέρει “ἀμνόν ἐνιαύσιον ἄμωμον εἰς ὁλοκαύτωμα καί νεοσσόν περιστερᾶς ἤ τρυγόνα περί ἁμαρτίας ἐπί τήν θύραν τῆς Σκηνῆς τοῦ Μαρτυρίου πρός τόν ἱερέα” ( Λευιτ. 12, 7 -8). Ὁ ἱερέας μέσα ἀπό τήν πράξη τῆς ἱερουργίας προέβαινε σέ ἐξιλεωτική θυσία γιά τόν καθαρισμό της καί τήν ἀφιέρωση τοῦ παιδιοῦ της στό Θεό.

   Αὐτή τήν νομική ὑποχρέωση ἔπρεπε νά ἐκπληρώσει καί ἡ Παναγία. Ἤδη μέ τή συνοδεία τοῦ μνήστορος Ἰωσήφ, ἔρχεται στά Ἱεροσόλυμα κρατώντας στήν ἀγκαλιά της τό Βρέφος Ἰησοῦ καί μαζί τούς δύο νεοσσούς περιστερῶν γιά τή θυσία τοῦ καθαρισμοῦ. Τό γεγονός αὐτό ἀναφέρεται ἀπό τόν εὐαγγελιστή Λουκᾶ (2, 22-25).

    Ὁ ἴδιος εὐαγγελιστής διασώζει καί ἕνα ἄλλο περιστατικό σχετικό μέ τό δίκαιο Συμεών, ὁ ὁποῖος κατά τή στιγμή τῆς εἰσόδου στόν περίβολο τοῦ Ναοῦ «προϋπάντησε» τήν Παναγία καί τό Βρέφος. Στό Συμεών εἶχε ἀποκαλυφθεῖ ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα, ὅτι δέν θά πέθαινε ἕως ὅτου νά δοῦν τά μάτια του τόν σαρκωθέντα Θεό, «ἦν αὐτῷ κεχρηματισμένον ὑπό τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου μή ἰδεῖν θάνατον πρίν ἤ ἴδῃ τόν Χριστόν Κυρίου» (Λουκ. 2. 26).

    Ὁ δίκαιος Συμεών μέ ἰδιαιτέρα συγκίνηση πῆρε καί κράτησε στήν γεροντική του ἀγκαλιά τό βρέφος. Μέ τά μάτια στραμμένα στόν οὐρανό καί μέ χείλη πού κινοῦνται εὐλαβικά προσφέρει θερμοτάτη εὐχαριστία πρός τόν Θεόν μιά καί ἀξιώνεται νά δεῖ Ἐκεῖνον, πού χρόνια περίμενε καρτερικά: ” Νῦν ἀπολύεις τόν δοῦλον, δέσποτα, κατά τό ρῆμά σου ἐν εἰρήνῃ· ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαμοί μου τό σωτήριόν σου, ὅ ἡτοίμασας κατά πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν, φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν καί δόξαν λαοῦ σου Ἰσραήλ“. Ὁ γέροντας θά στραφεῖ ὕστερα ἀπ’ αὐτό πρός τήν μητέρα τοῦ παιδιοῦ καί θά πεῖ μιά κουβέντα ὁ ἀπόηχος τῆς ὀποίας ἔχει μιά διαχρονικότητα, “Ἰδού οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καί ἀνάστασιν πολλῶν …  καί εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον“.

    “Σημεῖον ἀντιλεγόμενον” εἶναι ὁ Χριστός. Ἤδη ἀπό τή στιγμή τῆς ἐνσαρκώσεώς Του ἔγινε σημεῖο ἀντιλογίας. Διαβάζοντας τά ἱερά κείμενα τῶν Εὐαγγελίων εὔκολα διαπιστώνεται ἡ στάση τῶν συγχρόνων του Ἰουδαίων ἔναντι τοῦ προσώπου καί τοῦ ἔργου Του. Ἔβλεπαν τόσα θαυμαστά σημεῖα και ὅμως ἔλεγαν “ἐν τῷ ἄρχοντι τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει τά δαιμόνια“.  Ἡ προσωπικότητα, τό ἔργο, ἡ διδασκαλία Του εἶναι φῶς ἑλκυστικό μέ μιά μοναδικότητα. Οἱ ἄνθρωποι προσκαλοῦνται νά πάρουν θέση. Ἀνάλογα πρός στή στάση πού παίρνουν χωρίζονται πάντοτε σέ δυό παρατάξεις τῶν πιστῶν ἤ τῶν ἀρνητῶν. Ὁλόκληρη ἡ ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος κινεῖται γύρω ἀπό τόν Χριστό εἴτε σέ θετική, εἴτε σέ ἀρνητική ἀναφορά, ὥστε τό βαθύτερο νόημα τῶν ἱστορικῶν γεγονότων κάθε ἐποχῆς δέν εἶναι τό ἀποτέλεσμα ὑλικῶν καί μάλιστα οἰκονομικῶν μόνο παραγόντων, ὅπως κάποιοι ἀναλυτές ὅλως αὐθαιρέτως θέλησαν νά ἑρμηνεύσουν, ἀλλά εἶναι ἡ ἔκφραση καί  ἡ ἐκδήλωση τῆς στάσεως, πού παίρνει ἡ κάθε ἀνθρωπίνη ὕπαρξη ἀπέναντι στόν Χριστό. Ἄλλοι Τόν δέχονται, καί ἄλλοι Τόν ἀρνοῦνται. Ἄλλοι συστρατεύονται στήν πορεία πού χάραξε καί ἄλλοι καταπολεμοῦν τά ὅσα κήρυξε. Ἡ μετά Χριστόν ἱστορία μέσα ἀπό τά ἐναλλασόμενα γεγονότα  δείχνει τήν κίνηση καί πορεία πού ἀκολουθεῖ σύνολη ἡ ἱστορική πραγματικότητα. Πράγματι ὅσοι τόν δέχονται καί συμμορφώνονται στό θέλημά Του ἔχουν μιά ἐξέλιξη “εἰς ἀνάστασιν” παρά τίς ὁποιεσδήποτε δοκιμασίες πού συναντοῦν. Ἀντίθετα, ὅσοι παίρνουν ἀρνητική θέση ἔναντι τοῦ θεανθρωπίνου Προσώπου, ὁδηγοῦνται “εἰς πτώσιν” δηλαδή ἐπακολουθεῖ σ’ αὐτούς ἡ κατάπτωση καί ἡ καταστροφή. Αὐτό τό βλέπουμε καί στήν πιό κρίσιμη στιγμή τῆς ἐπί γῆς ζωῆς τοῦ Κυρίου μας. Στόν Γολγοθᾶ. Ὁ ἕνας ληστής πιστεύει, ὁμολογεῖ καί σώζεται, ὁ ἄλλος ἀμφισβητεῖ, κατακρίνει καί μένει ἀδικαίωτος.

  Ἡ θεανθρωπότητα τοῦ Χριστοῦ, ποτέ δέν μπόρεσε νά γίνει ἀποδεκτή ἀπό τήν ἀνθρώπινη λογική, ἡ ὁποία εἴτε σάν φιλοσοφία, εἴτε σάν ἐπιστημονική παρατήρηση ἀκουμπώντας σέ κάποιες σταθερές τῆς λογικῆς, δέν μπορεῖ εὔκολα νά ἀποδεχθεῖ τό σκάνδαλο τοῦ Χριστοῦ.

  Ἀλλά καί μέσα στήν Ἐκκλησία ἐκδηλώθηκαν ἀπό πολύ νωρίς οἱ προσπάθειες παρερμηνείας πού, ἤ σάν νεστοριανισμός, ἤ σάν μονοφυσιτισμός, ταλάνισαν τό ἐκκλησιαστικό οἰκοδόμημα.

    Ἀδελφοί,

   Κάθε φορά πού μόνο νοησιαρχικά, λογικά, προσπαθεῖ ὁ ἄνθρωπος νά προσπελάσει τό μυστήριο τοῦ Προσώπου τοῦ Χριστοῦ θά σκοντάφτει, μιά καί μόνο μέσα ἀπό τῆς πίστεως τήν προοπτική μπορεῖ νά ψαυσθεῖ. Γι’ αὐτό ὅταν καλόπιστα πλησιάζουμε  τό ἄρρητο κάλλος τοῦ Προσώπου Του, πάντοτε θά δεχόμαστε τό ἀναπόφευκτο ἐρώτημα “δύνασαι πιστεῦσαι“; Μπορεῖς νά δώσεις ἐμπιστοσύνη στήν ἔνσαρκη παρουσία τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ;

    Τότε μόνο μπορεῖς νά γευθεῖς τήν ἀνείπωτη χαρά, πού δίνει ἡ παρουσία Του κοντά σου.

(πΚΦ)