Κυριακή του Παραλυτικού
(Ἰωάν. 5, 1-15).
Ἡ ἀναστάσιμη ἀτμόσφαιρα κυριαρχεῖ καί στή σημερινή Κυριακή, ἡ ὁποία ἔχει ὀνομασθεῖ Κυριακή τοῦ Παραλυτικοῦ, ἐξαιτίας τοῦ θαύματος τῆς θεραπείας τοῦ παραλυτικοῦ πού διηγεῖται ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή. Βέβαια ὅλες οἱ Κυριακές τοῦ χρόνου εἶναι ἀφιερωμένες στήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας.
Στή μεταπασχάλια ὅμως περίοδο τόσο οἱ Κυριακές, ὅσο καί οἱ λοιπές ἡμέρες τῆς ἑδβομάδος ἔχουν πιό ἔντονο τό χρῶμα τῆς Ἀναστάσεως, ἀφοῦ καί σ’ αὐτές ψάλλονται τά ἐπινίκια τῆς Ἀναστάσεως μέ κυριαρχοῦντα ὕμνο τόν παιάνα τῆς Ἀναστάσεως, δηλαδή τό “Χριστός Ἀνέστη“.
Στά εὐαγγελικά ἀναγνώσματα τῶν δυό πρώτων Κυριακῶν μετά τό Πάσχα, δηλαδή τοῦ Θωμᾶ, καί τῶν Μυροφόρων, καταχωροῦνται εὐαγγελικά ἀναγνώσματα στά ὁποῖα ἐμφανίζουν τόν Ἀναστάντα, ἤ διηγοῦνται τά γεγονότα τῆς “ὀψέ σαββάτων, τῇ ἐπιφωσκούσῃ εἰς μίαν σαββάτων“. Ἐνῶ στίς Κυριακές πού ὑπολείπονται μέχρι τήν Πέμπτη τῆς Ἀναλήψεως τά ἐπιλεγμένα ἱερά εὐαγγελικά ἀναγνώσματα ἐμφανίζουν τόν ἐνανθρωπήσαντα, τόν παθόντα, ταφέντα καί ἀναστάντα Θεόν Λόγον νά ἀναδημιουργεῖ τόν κατεστραμμένο ἀπό τήν ἁμαρτία καί τήν παραλυσία ἄνθρωπο. Νά ἐμφανίζεται σέ μιά γυναίκα καί νά τῆς ἀποκαλύπτει τήν ἀλήθεια τῆς μεσσιανικότητός Του. Τήν σώζουσα ἀλήθεια πού δέν εἶναι μιά ἰδέα ἤ μιά θεωρία, ἀλλά τοῦτο αὐτό τό Πρόσωπο τοῦ Θεοῦ Λόγου, τό ὁποῖο νοηματοδοτεῖ τή δίψα τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως. Καί τέλος νά ἀποδίδει τό φῶς στούς τυφλούς, σημάδι τῆς καινούργιας καταστάσεως, πού εἰσβάλλει στόν κόσμο τοῦ σκότους καί τῆς ἁμαρτίας.
Στό ὅλο πνεῦμα αὐτῆς τῆς καινῆς παραγματικότητος ἔχει τοποθετηθεῖ ἡ ἀνάγνωση τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος, πού ἀναφέρεται στό θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ παραλυτικοῦ.
…” κλοιόν τόν βαρύ τόν τῆς ἁμαρτίας “…
Ἡ παραλυσία δέν εἶναι μόνο ἡ ἀρρώστεια, πού ρίχνει τόν ἄνθρωπο σέ μιά γωνιά ἄχρηστο καί γιά τόν ἑαυτό του καί γιά τό κοινωνικό σύνολο. Ἡ παραλυσία σχετίζεται καί μέ πράξεις καί ἐνέργειες μας πού διαπράττουμε κάτω τόν “κλοιόν τόν βαρύ τόν τῆς ἁμαρτίας” καί ἀχρηστεύουμε τήν οὐσία τῆς ὑπάρξεώς μας.
Ὁ παραλυτικός, ὅπως ἀναφέρεται τό ἱερό κείμενο, περίμενε μέ ἀγωνία τόν ἄνθρωπο, πού θά τόν ἔρριχνε πρῶτο στά νερά τῆς κολυμβήθρας γιά βρεῖ τήν ἴαση, ὅταν ὁ ἄγγελος τοῦ Θεοῦ πού κάποτε κάποτε κατέβαινε ἀπ’ τόν οὐρανό καί τάρασσε τά νερά της. Μάταιος ὅμως ὁ κόπος τῆς προσμονῆς γιά βοήθεια. Δέν εἶχε κάποιο δικό του, πού νά σταθεῖ μέ στοργή κοντά του.
Τό παράπονό του ὁ παραλυτικός τό διατυπώνει μέ σπαραγμό σ’ Ἐκεῖνον πού γιά μᾶς ἔγινε ἄνθρωπος. “Κύριε ἄνθρωπον οὐκ ἔχω“.
Πράγματι εἶναι σπαρακτική ἡ κραυγή τοῦ ἀνθρώπου πού τριάντα ὀκτώ χρόνια βρίσκεται κατάκοιτος στή στοά τῆς κολυμβήθρας τοῦ Σιλωάμ: ” Κύριε ἄνθρωπον οὐκ ἔχω“. Ἡ κραυγή, ἱκεσία, δείχνει τό μέγεθος τῆς ἀπανθρωπίας πού ἔχει ἐμφυλοχωρήσει μέσα στήν ἀνθρώπινη καρδιά, ἀποτέλεσμα κι αὐτό τῆς διαστροφῆς, πού πῆρε καθολική ἀνθρώπινη φύση μετά τήν προπατορική ἁμαρτία.
Ἡ αὐτονόμευση πού ἔκτοτε ἐπικράτησε, ἔγινε καθημερινός τρόπος ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου σ’ ὅλα τά γεωγραφικά πλάτη καί μήκη τῆς γῆς, μέ ἄμεσο ἐπακολούθημα τήν ἀδιαφορία τοῦ ἀνθρώπου πρός τό συνάνθρωπό του. Ἐρημιά καί μοναξιά γύρω μας κι ἄς βρισκόμαστε μέσα σέ πολυάνθρωπες πόλεις. Χιλιάδες καί μυριάδες οἱ ἄνθρωποι δίπλα μᾶς προσπερνοῦν βιαστικά χωρίς καμμιά ἐπικοινωνία, οὔτε κἄν ἕνας χαιρετισμός. Ἔγραφε πρίν μερικά χρόνια σύγχρονος διανοητής: “Ἡ μοναξιά εἶναι ἡ πιό φοβερή ὀδύνη γιά τό ἀνθρώπινο πνεῦμα… εἶναι ἡ βαρειά συναίσθηση μιᾶς τέλειας ἐγκατάλειψης ἀπ’ ὅλους κι ἀπ’ ὅλα μέσα στή ζωή…”. Πράγματι χωρίς βλέμμα, χωρίς χαμόγελο νά ἀκοῦς τόν ἀπόηχο τῶν βηματισμῶν σου στούς πολυπατημένους δρόμους τῆς ζωῆς. Σημάδι τῆς μεταξύ μας ἀποξενώσεως. Τοῦ ἀβυσσαλέου χάσματος πού ἄνοιξε ἡ ἁμαρτία. Κι εἶναι πάρα πολλές φορές τόσο μεγάλη ἡ μοναξιά, πού ἄν φωνάξει κάποιος σ’ ἕνα πολυσύχναστο μέρος, δέν θά τόν ἀκούσουν οἱ ἄλλοι, ἤ κι ἄν ἀκούσουν θά νομίσουν, ὅτι κάποιος τρελλός φωνάζει. Εἶναι πολλές οἱ περιπτώσεις πού καθένας μας ἔνοιωσε τόν ἴλιγγο τῆς ἀπόλυτης μοναξιᾶς καί μέσα στό ἀνθρώπινο πλήθος μέ παράπονο σιγοψιθύρισε τό λόγο: ” δέν ἔχω ἕνα ἄνθρωπο“…
Στίς ἀπανθρωπιᾶς τά στενά κυκλοφορεῖ ὁ ἄνθρωπος καί σέ πάμπολλες περιπτώσεις εἶναι γεμάτος μῖσος καί κακία καί ὁπλίζει τό χέρι του, εἴτε ἀτομικά, εἴτε ὁμαδικά, σέ πράξεις βίας κατά τοῦ συνανθρώπου του. Τό ἀπάνθρωπο αὐτό μῖσος γεννᾶ τόν πόνο, τήν ὀδύνη, τό θάνατο. Τό δυστύχημα εἶναι, ὅτι ἄνθρωποι μέ χριστιανική ταυτότητα προβαίνουν σέ τέτοιες ἀπάνθρωπες πράξεις!
Εἶναι καιρός ὅμως νά πάψει νά λειτουργεῖ ἡ ἀπανθρωπία, τουλάχιστον στίς χριστιανικές κοινωνίες. Ὁ Χριστός σέ ἀγωνία, ἀκούει τήν κραυγή τοῦ κάθε παραλυτικοῦ καί προσφέρεται γιά τήν ἀνάγκη του. Ἀλλά κι ἐμεῖς πού λέμε πώς εἴμαστε τοῦ Χριστοῦ μ’ ἕνα χαμόγελο καλωσύνης μποροῦμε νά δείξουμε τίς καρδιᾶς μας τήν ἀνθρωπιά. Τήν ἔχουμε ὅλοι ἀνάγκη.
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Ἡ κραυγή του εἶναι κραυγή ὅλων μας, συνοδευτική ἱκεσία τῆς μοναξιᾶς μας.
Ἡ ἁμαρτία ἔχει κάνει μεγάλη ζημιά. Ἡ πολυδιάσπαση τῆς ἑνότητος τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως δημιούργησε τήν ἀποξένωση τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν ἄνθρωπο. Καί ἔκτοτε βιώνουμε αὐτή τή θλιβερή πραγματικότητα. Τό βλέπει κανείς αὐτό σ’ ὅλες τίς ἐποχές. Ὁ Διογένης ἔψαχνε τό καταμεσήμερο μέ τό λυχνάρι νά βρεῖ ἄνθρωπο, ὄχι πιστελυω στή μορφή, ἀλλά στή ψυχή.
Καί ἦρθε ὁ Θεός. Ἔγινε ἄνθρωπος. Πρότυπο γιά ὁμοίωση. Κάθε στιγμή πλησιάζει τήν παραλυσία τῆς ψυχῆς μας γιά νά τήν ὁδηγήσει στή θεραπεία μέσα ἀπό τή μοναδικότητα τῆς κολυβήθρας τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ μοναδικοῦ χώρου ὅπου ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά ὑπερβεῖ τή μοναχικότητα καί νά ζήσει σάν πρόσωπο πού νά κοινωνεῖ μέ τούς ἄλλους.
Στήν Ἐκκλησία βρίσκεται καί χρονικά καί τροπικά, προσφέροντας τή θεραπεία. Καί ὄχι μόνο, ἀλλά εἶναι πάντοτε πρόθυμος νά ἀναλάβει τό φορτίο τῆς ὁποιασδήποτε ταλαιπωρίας μας, καί νά γίνεται ὁ Κυρηναῖος τῆς ζωῆς μας, ὁ συμβαστάζων τό σταυρό τοῦ προσωπικοῦ μας μαρτυρίου.
(πΚΦ )
