Τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα τῆς σημερινῆς Κυριακῆς εἶναι ἀπό τήν πρός Ἐφεσίους Ἐπιστολή. Μελετώντας τήν περικοπή βλέπουμε νά κυριαρχεῖ στίς γραμμές της ἡ διδαχή γιά τή δωρεά τῶν χαρισμάτων, πού ὁ Θεός ἁπλόχερα μοιράζει ἤ καλύτερα χαρίζει, σέ κάθε ἄνθρωπο πού ἔρχεται στόν κόσμο. Οἱ δωρεές χαρίσματα μοιράζονται ἀνάλογα μέ τή θεία λογική πού εἶναι ὁλωσδιόλου διαφορετική ἀπό τή δική μας. Πιστεύω, ὅτι εἶναι μιά λογική συνέχεια, ὅσων ἀκούστηκαν στήν ἀποστολική περικοπή τῶν Φώτων.

    Ὁ Θεός τά χορηγεῖ προσωπικά χαρίσματα ἀνάλογα μέ τήν ἀποστολή τοῦ καθενός ἀνθρώπου, πού γεννιέται στόν κόσμο. Τό «ἴδιον χάρισμα» εἶναι μοναδικό. Καί αὐτό συνδυαζόμενο μέ τά ἄλλα τά ἐξωτερικά του στοιχεῖα φανερώνουν τήν ἰδιοπροσωπία, τή φανέρωση τῆς ἑτερότητος μας. Τά στοιχεῖα της δίνουν τή δυνατότητα νά ὑπάρξει κοινωνία ζωῆς, μέ τέλος νά γίνεται πραγματοποιήσιμη ἡ ἐπιβίωση τοῦ ἀνθρώπου.

    Ἄν αὐτό συμβαίνει στήν καθημερινή ζωή, πόσο μᾶλλον στή ζωή τῆς ἁγιοπνευματικῆς κοινωνίας μας μέσα στήν ἐκκλησιαστική ζωή. Καί στόν κατ’ ἐξοχή χαρισματικό αὐτό χῶρο ἐδῶ χορηγοῦνται ποικιλόμορφα πνευματικά δωρήματα. Τό Ἅγιο Πνεῦμα, πού πέμπεται ἀπό τόν Ἰησοῦ Χριστό, ὁ ὁποῖος  «κατῆλθεν ἐν τοῖς κατωτάτοις τῆς γῆς». Τό Παράκλητο ἅγιο Πνεῦμα, ὁ «θησαυρός  τῶν ἀγαθῶν», κατά πώς ψάλλει ἡ Ἐκκλησία ὁδηγεῖ καί παράλληλα νά χορηγεῖ τά ἀνάλογα δόματα «ἑκάστῳ κατά τήν ἰδίαν δύναμιν» (Ματθ. 25, 15).

    Βέβαια στήν Ἐκκλησία ἐκτός τῶν γενικῶν χαρισμάτων λειτουργοῦν καί «εἰδικά» χαρίσματα. Στή περικοπή τοῦ ἀποστολικοῦ ἀναγνώσματος γίνεται περισσότερο λόγος γιά τά «εἰδικά» χαρίσματα. Οἱ πρῶτοι πού γεύτηκαν τή χάρη τῶν εἰδικῶν αὐτῶν δωρεῶν, ἦταν οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι, πού ἀπό ἁλιεῖς ἔγιναν πνευματέμφοροι κήρυκες τῆς σωτηρίου χάρης τοῦ Θεοῦ. Ἔγιναν ὄργανα τοῦ Θεοῦ στήν κλήση τῶν ἀνθρώπων γιά  νά γίνουν Ἐκκλησία.

    Ἡ ἀποστολική χάρη πού πῆραν, τούς ἔκανε νά διατρέχουν τήν τότε οἰκουμένη, ἱδρύοντες καί στηρίζοντες τίς κατά τόπους Ἐκκλησίες, ἐνῶ ἡ γραφίδα τους μᾶς χάρισε μοναδικές ἐπιστολές, ὑποθῆκες ζωῆς καί πορείας πρός τήν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ.  

    Εἰδικό εἶναι καί τό χάρισμα τῆς προφητείας, τή δύναμη δηλαδή, νά βλέπουν μέ τά πνευματικά τους αἰσθητήρια πιό μακρυά ἀπό τούς ἄλλους, καί σάν ὄργανα τοῦ Παρακλήτου νά μεταφέρουν τίς βουλές τοῦ Θεοῦ σέ μιά σωστή χειραγωγία τοῦ πιστοῦ λαοῦ. 

    Ἄλλοι ἀκόμη ἔγιναν εὐαγγελιστές καί μέ τρόπο μοναδικό κατέγραψαν «τό σημεῖον» τοῦ Χριστοῦ, ἐνῶ μέχρι σήμερα οἱ χαρισματοῦχοι αὐτοί ἐξακολουθοῦν νά «εὐαγγελίζουν» αὐτή τήν σώζουσα πραγματικότητα. Τό χέρι τοῦ Θεοῦ δώρισε σέ μιά κατηγορία τό χάρισμα τῆς ποιμαντικῆς φροντίδας «τοῦ λογικοῦ του ποιμνίου». Σημαντικό, ἀλλά καί πολλαπλά ὑπεύθυνο χάρισμα.

    Εἶναι ἀρκετές οἱ περιπτώσεις πού ὁ Κύριος μίλησε γιά «μάνδρα», ὑπονοώντας ἀσφαλῶς ὄχι τό μανδρί, πού μπαίνουν τά πρόβατα, ἀλλά γιά τήν Ἐκκλησία του. Ἡ ἁπλοϊκή αὐτή παρομοίωση τῆς Ἐκκλησίας μέ τό μαντρί δείχνει κάποιες ἀναλογίες, μέ τίς ὁποῖες λειτουργοῦσε ἡ σκέψη τοῦ ἀνθρώπου τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, πού ἡ ζωή τότε ἦταν πιό φυσιοκρατική, ποιμενική ὡς ἐπί τό πλεῖστον, καί εὔκολα ἀντιλαμβανόταν τέτοιου εἴδους εἰκονολογικές διατυπώσεις. Βέβαια καί σήμερα παρά τήν πρόοδο, καί τόν ἐκσυγχρονισμό, τό κοπάδι ἐξακολουθεῖ νά θέλει φύλαξη καί φροντίδα. Κατά ἀνάλογο τρόπο καί τό «λογικόν ποίμνιον». Καί αὐτό χρειάζεται πνευματική καθοδήγηση, γι’ αὐτό καί ἔχει ἀνάγκη πνευματικῶν ποιμένων. Καί αὐτούς τούς ἀναδεικνύει ἡ δωρεά τοῦ Χριστοῦ.

    Τά χαρίσματα αὐτό δόθηκαν μέ ἀντικειμενικό σκοπό τόν καταρισμό καί τήν τελείωση τῶν «πρός καταρτισμόν τῶν ἁγίων εἰς ἔργον διακονίας, εἰς οἰκοδομήν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ».

    Οἱ «ἅγιοι», ὅλοι οἱ πιστοί ἔχουν τό «γενικό χάρισμα», ὅτι δηλαδή ἔγιναν μέλη Χριστοῦ. Μᾶς ἔχει δοθεῖ ἡ δυνατότητα νά ὁλοκληρωνόμαστε καί νά ἀποκτοῦμε τήν ἡλικία τοῦ Χριστοῦ. Ὅταν λέμε ἡλικία ὄχι στήν χρονική της ἔννοια, ἀλλά τήν πνευματική. Αὐτό δείχνει τή δυναμική, πού ἔχει καθένας πιστός νά κατακτᾶ τήν ἁγιότητα. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ἔχοντας αὐτό ὑπόψη του δίνει τή χαρακτηριστική προτροπή: «Διά πασῶν ὅδευσον ἀμέπτως τῶν ἡλικιῶν τοῦ Χριστοῦ καί δυνάμεων, ὡς Χριστοῦ μαθητής, ἁγνίσθητι, περιτμήθητι, συσταυρώθητι, συνενεκρώθητι, συντά-φητι προθύμως, ἵνα συναναστῇς καί συνδοξασθῇς καί συμβασιλεύσῃς».

    Εἶναι ἀσφαλῶς μεγάλη ἡ τιμή, πού μᾶς κάνει ὁ Θεός μέσα ἀπό τήν ἔκχυση τῶν δωρεῶν πού μᾶς χαρίζονται,  παράλληλα εἶναι καί μεγάλη ἡ εὐθύνη πού ἔχουμε νά κρατήσουμε, καί νά αὐξήσουμε τό τάλαντο πού μᾶς δόθηκε. «Τό δοθέν σοι τάλαντον φιλοπόνως ἔργασαι».

   Τροπικά πρῶτα καί ποσοτικά ὕστερα ἄς κάνουμε πράξη στήν ὕπαρξή μας τή δωρεά τοῦ Χριστοῦ.     

(πΚΦ )

(επιστροφή στις Αποστολικές Περικοπές του 2003)