Ἡ εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ θέλει πάντοτε τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Καί αὐτό, γιατί ὁ σκοπός τῆς δημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου ἦταν καί εἶναι ἡ μετοχή του στή θεϊκή ζωή, «ὡς κατά χάριν Θεός».

    Ἡ θεία πανσοφία ἀμέσως μέ τήν πτώση τοῦ ἀνθρώπου θέτει σέ ἐνέργεια τό σχέδιο τῆς ἐπαναφορᾶς τοῦ πλανηθέντος βασιλείου πλάσματος στή σωστή πορεία του. Τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐξαρχῆς  ἐπισκίασε πολλά πνευματικά ἀναστήματα, καί μέσα ἀπό τόν λεγόμενο «σπερματικό λόγο», ὅπως δίδαξε, ἡ σκέψη τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου, φιλοσόφου καί μάρτυρος, καί χορήγησε σέ πνευματικά ἀναστήματα τῶν ἐθνῶν ἀνταύγειες τῆς ἀλήθειας του. Τά ἀναστήματα αὐτά μέσα ἀπό θαυμαστές διατυπώσεις τους προσέγγιζαν τό ὅραμα τῆς ποθούμενης καί ἀπό τόν ἄνθρωπο ἡμέρας, πού «κηδόμενος» ὁ Θεός τῆς ὑπάρξεώς μας, θά ἔστελνε τήν παγκόσμια λύτρωση.

    Ἐκεῖ βέβαια, πού περισσότερο φαίνεται ἡ ὁδηγητική παρουσία του, ἦταν οἱ προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Οἱ προφῆτες ἔδωσαν θαυμαστές καταγραφές γιά τό μυστήριο τό «ἀποκεκρυμμένον ἀπό τῶν αἰώνων».

    Μέ τήν ἐλπίδα σ’ αὐτή τή νοσταλγία ἐρχόταν καί ἔφευγαν οἱ ἄνθρωποι στόν κόσμο, μέχρι τήν εὐλογημένη ἡμέρα, πού ἡ εὐδοκία τοῦ Θεοῦ «ἐπεσκίασεν» τή θυγατέρα τοῦ Ἀδάμ. «Ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν», καί «ὅσοι ἔλαβον αὐτόν ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι».

    Ὁ ἀπόστολος Παῦλος μετά τήν θαυμαστή συνάντηση στήν πύλη τῆς Δαμασκοῦ, ἐφοδιασμένος πιά μέ πλούσια τή χάρη τοῦ Θεοῦ, ρίχνεται στήν περιπέτεια τῆς μαθητείας τῶν ἐθνῶν, μεταφέροντας σ’ αὐτούς τήν ἐμπειρία πού ἔλαβε. Ἐπιδίωξη καί στόχος ζωῆς του, νά μή μένει κανείς ἀπό ὅσους δέχθηκαν τόν Χριστό, χωρίς πνευματική πρόοδο, ὥστε «μή εἰς κενόν τήν χάριν τοῦ Θεοῦ δέξασθαι».

    Ὁ Θεός πράγματι, μέσα ἀπό τήν ἀπροσμέτρητη θεία ἀγάπη του χορηγεῖ στόν κόσμο τή χάρη του. Ὁ ἄνθρωπος κυριολεκτικά κολυμπᾶ μέσα σ’ αὐτή.

    Τό μέγεθός της πρέπει νά φανερώνεται. Ἡ Χάρη δέν δεσμεύεται, δέν φυλακίζεται. Φανερώνεται μέσα ἀπό τίς πράξεις τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Θεός δέν θέλει τόν ἄνθρωπο παθητικό ἀποδέκτη, ἐπιθυμεῖ ἐνεργό τό συμμέτοχο. Γι’ αὐτό καί στήν Ἐκκλησία μιλοῦμε γιά «συνεργεία». Ὁ Θεός εἶναι «ὁ ἐνεργῶν» καί ὁ ἄνθρωπος «ὁ συνεργῶν». Καί μέσα ἀπό τήν συνεργασία αὐτή Θεοῦ, δηλαδή τῆς χάρης του, καί τοῦ ἀνθρώπου ἐμφανίζεται ὁλοκάθαρα ἡ πνευματική μας προαγωγή. Ἐνεργοποιοῦνται, θά λέγαμε τά θεῖα στοιχεῖα, πού ἔχουμε μέσα στήν ὕπαρξή μας, ἐφόσον ἔχουμε πλασθεῖ κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωση τοῦ Θεοῦ, γιά νά χαριτώνεται ἡ καρδιά μας.

    Προσοχή ὅμως, νά μήν ξεχνοῦμε, ὅτι ἡ φύση μας εἶναι κτιστή.  Καί ὅπως κάποια στιγμή μέσα ἀπό τήν ἐλεύθερη μας θέληση καί ἐπιλογή ξεπέσαμε καί ἔγινε «πεπτωκυῖα», ἐλοχεύει ὁ κίνδυνος κάθε στιγμή νά μένουμε ἔγκλειστοι σ’ αὐτό τό κατάντημα. Ὁ πειρασμός αὐτός παραμένει, παρά τό ὅτι ἦλθε ὁ Θεός κοντά μας μέ τή θεία του ἐνανθρώπιση.

    Καί τόν βλέπουμε αὐτόν νά ὑπάρχει γαργαλιστικός στήν ὕπαρξή μας.

    Γιατί κάθε φορά πού προσπαθεῖ τήν αὐτοθεοποίησή του, γίνεται ἕρμαιό του. Εἰδικά στίς ἡμέρες μας εἶναι θαμπωμένος  ἀπό τήν τεχνο-γνωσία καί τεχνολογία του καί ἐπιχειρεῖ τή δῆθεν ἀποδέσμευσή τους ἀπό κάθε θεϊκή κηδεμονία. Καί ἐνῶ ἔχει φθάσει νά μελετᾶ καί ἐμβαθύνει στόν μικρόκοσμο, νά δημιουργεῖ μέσα ἀπό κάποιες τεχνικές τόσο σημαντικά, μέχρι καί κλωνοποιητική ἀναπαραγωγή, νά κάνει πλεύσεις μέσα στό ἀστρικό διάστημα καί νά ἐρευνᾶ τόν μακρόκοσμο. Σημαντικά καί πολλαπλῶς θαυμαστά κατορθώματα, τόν ὁδηγοῦν στήν ἔπαρση. Νά σημειώσουμε, ὅτι ὅλα τά θαυμαστά ἐπιτεύγματα δέν γίνονται αὐτόνομα, μᾶς ἔχουν χαριστεῖ.

    Ὅλα αὐτά βρίσκονται μέσα στό πλαίσιο τῶν δυνατοτήτων, πού μᾶς ἔχουν προσφερθεῖ ἀπό τό Θεό. Καί δέν πρέπει σέ καμμιά περίπτωση νά μᾶς δημιουργοῦν τό αἴσθημα τῆς αὐτονομεύσεως καί αὐτοθεώσεως. Κάθε αὐτονόμευση ἀπό τόν τελικό προορισμό ὁδηγεῖ σέ δυσάρεστα ἀποτελέσματα. Σέ ὑποβάθμιση καί ὑποτίμησή μας. Ἡ σύγχρονη τεχνογνωσία δέν πρέπει νά φέρει μιά νέα Βαβέλ, ὑποδουλώσεως πού τελικά θά ὁδηγήσει στόν ὄλεθρο καί τόν ἀφανισμό.

    Ὁ χορηγός ὅσων ἔχουμε καί κατέχουμε εἶναι ὁ Θεός. Ὁ ἄνθρωπος ἁπλά τά διαχειρίζεται. Προσφερόμενος διαρκῶς ὁ Θεός, καί, ὁδηγεῖ ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς τήν ἀρρωστημένη μας ὕπαρξη στή θεραπεία καί ἀποκατάστασή της μέσα ἀπό τήν πραγματική γνώση τῶν δυνατοτήτων μας, ὥστε νά φθάνουμε τήν ποθούμενη  θέωση μας.

    Μέσα ἀπό μιά τέτοια προοπτική «συνεργοῦντες» ἀποκτοῦμε τό πλῆθος τῶν δωρεῶν τῆς Χάρης τοῦ Θεοῦ, «γενόμενοι Θεοί κατά χάριν καί εὐδοκία τοῦ Θεοῦ Πατρός μας».            

(πΚΦ )

(επιστροφή στις Αποστολικές Περικοπές του 2003)