Ἀντί Εἰσαγωγῆς Ἡ ἐλλείψῃ τῆς ζωντανῆς ἐπικοινωνίας εἷναι μία χαρακτηριστική πραγματικότητα τῆς ἐποχῆς μᾷς. Όλο καί λιγότερο χρησιμοποιούμε τόν προφορικό λόγο μᾷς. Πολύ περιορισμένο τό λεξιλόγιο τῶν παιδιῶν μᾷς. Ἀποτέλεσμα Ἡ ζωντανή ἐπικοινωνία νᾷ υποβαθμίζεται καί νᾷ υπολειτουργεί ἡ δημιουργία σωστῆς ἐπικοινωνίας. Ἡ ζεστή σχέση ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους παγώνει. Μόνο στα ἀπαραίτητα καί τά τετριμμένα τῆς καθημερινότητος χρησιμοποιούμε σε κάποιες αναπότρεπτες σχέσεις με τόν ἄλλο. Οἱ λόγοι πού δέν μιλούμε εἷναι πολλοί καί δέν μπορούν νᾷ αναλυθούν τῆ στιγμή αὑτῇ. Ἡ κυριότερη ὅμως αἰτία πού περιθωριοποιεί τῆ ζεστασιά τῆς ἐπικοινωνίας εἷναι ὁ τρόπος, ὁ ῥυθμός, ζωῆς πού, δυστυχῶς, μᾷς ἔχει επιβληθεί καί δέν αφήνει περιθώρια γία παραγωγή λόγου. Καί ὁ έλ-λογος ὁδηγεῖται στῇ α-λογία. Σέ πίο παλαιότερες εποχές τά μέλη τῆς οἰκογενείας, ὁ βασικότερος τόπος παραγωγῆς λόγου, βρίσκονταν περισσότερες ώρες μαζί. Άμεση ἡ σχέση, πληθωρικός ὁ λόγος. Μέσα ἀπό τήν ἀνταλλαγή θέσεων καί ἀπόψεων τῶν μελῶν πλουτίζονταν ἡ ἐπικοινωνία. Καί έβγαινε καί πρός τά ἔξω. Είχαμε παραγωγή καί ὡς ἐκ τούτου καί ἐξαγωγή. Σήμερα δέν φτάνουν οἱ ώρες. Ὁ ἔνας ἔρχεται στο σπίτι, ὁ ἄλλος φεύγει, κί ἀν βρεθούν κάποιες στιγμές μαζί, ὁ κόπος, ἡ ένταση δέν αφήνουν πολλά περιθώρια γία κουβέντες, πέρα ἀπό τά τυπικά καί τετριμμένα. Ἡ παραδοσιακή αποσπερίδα χάθηκε, τῆ θέση τῆς τήν πηρέ ἡ τηλεόραση με τις αποχαυνωτικές σειρές καί τά ἄχρωμα σήριαλς τῆς. Τό καφενείο τοῦ χωρίου, ἤ τῆς γειτονιᾷς στις πόλεις, που μάζευε κάθε βραδύ τούς ἀνθρώπους καί κουβέντιαζαν, σιγᾷ, σιγᾷ ἐξαφανίζεται. Τά ποικιλώνυμα μπαρ, καφετέριες κλπ ἀναδύονται σάν μανιτάρια, ἐκεῖ ἐπικρατεῖ ὅμως ἡ επιφύλαξη, ἡ σιγή, ἡ προσκαιρότητα τῶν σχέσεων ἡ τό πιο συνηθέστερο νᾷ γίνεται προσφορά ἄλλων ὑπηρεσιῶν. Όλες αυτές οἱ νέες συνήθειες αφήνουν ἔντονα τά σημάδια τούς στην καθημερινή ἀναστροφή μᾷς. Ἀποτέλεσμα νᾷ φτωχαίνουμε υπαρξιακά. Νᾷ φτηνύνει σημαντικά ἡ ζωή μᾷς. Δέν εἷναι καθόλου τυχαίο τό γεγονός τῆς γλωσσική μᾷς πενίας σήμερα. Οἱ λέξεις που χρησιμοποιούμε στην καθημερινή συναναστροφή μᾷς φθάνουν δε φθάνουν τις 400 λέξεις! Τόσο πολύ ἔχει φτωχύνει τό γλωσσικό επίπεδο τοῦ νεοέλληνα. Ἀν αφουγκραστούμε τῆ γλῶσσα που χρησιμοποιούν τά παιδιά μᾷς, τότε σε πιανεῖ ἴλιγγος. Ὄλα αὑτά εἷναι σημάδια τῆς ἀπομονώσεως πού κυριαρχεί στις ψυχές μικρῶν καί μεγάλων. Ὅμῷς ἡ ἐπικοινωνία εἷναι κάτι τό ζωντανό, όσο κί ἀν υποβαθμίζεται ἀπό τήν σημερινή ἀπανθρωπία μᾷς, κάποιες νέες πρακτικές ἀνακαλύπτονται, νέες μεθόδους βρίσκει γία νᾷ επιβιώνει, γιατί ὁ φορέας τῆς, ὁ ἄνθρωπος, εἷναι ἐκ φύσεως επικοινωνιακός. Κί ἀν σήμερα στην καθημερινή συναναστροφή τοῦ δέν τά καταφέρνει καλά, ἡ ἐπικοινωνία βρίσκει μονοπάτια γία νᾷ προσεγγίζονται οἱ ἄνθρωποι. Έτσι ἔχει εμφανισθεί στούς καιρούς μᾷς μία καινούργια επικοινωνιακή μέθοδος. Εἷναι ὁ ἠλεκτρονικός ὑπολογιστής καί μέσα ἀπ’ αὑτόν τό διαδίκτυο (Internet). Ἑκατομμύρια οἱ συνδέσεις, οἱ σελίδες, οἱ ανταλλαγές πληροφοριῶν. Πολλοί οἱ χρήστες τοῦ. Ὁ ἄνθρωπος κάθεται στην ὀθόνη τοῦ ὑπολογιστῇ τοῦ. Ψάχνει γία τήν ἐπικοινωνία. Βέβαια ἡ προσέγγιση αὑτῇ δέν μπορεί νᾷ ἔχει τῆ ζωντάνια τοῦ ζεστοῦ προσωπικοῦ λόγου, τῆς ζωντανῆς ἀνθρωπίνης σχέσεως. Ὅμως παρά τό σχεδόν καθόλου ζωντανό, καλό προβάλλει καί τό διαδίκτυο, τό επικοινωνιακό μέσο τῆς ἐποχῆς μᾷς, έτσι «στην ανυδριά καλό καί τό χαλάζι». Στόν εκκλησιαστικό χώρο τά πράγματα ἔχουν κί αὑτά μία παράλληλη πορεία. Ὁ λόγος τῆς Ἐκκλησίας εἷναι πάντοτε πλούσιος. Ὅμως κί ἔδω ἡ ἐπικοινωνία δέν εἷναι στα ἐπιθυμητά ἐπίπεδα. Κί ἔδω τό πρόβλημα τῶν καθημερινῶν σχέσεων ἐξακολουθεῖ νᾷ εἷναι τό ίδιο με αὑτό τῶν καθημερινῶν διαπροσωπικών σχέσεων. Οἱ χριστιανοί δέν γνωρίζονται μεταξύ τούς. Ἡ μοναδικότητα τῆς προσφωνήσεως «ἀδελφοί» δέν βρίσκει τήν δέουσα ανταπόκριση μένει πολλές φορές μία ανοημάτιστη λέξῃ. Ἡ Ἐνορία τῶν μεγαλουπόλεων δέν λειτουργεῖ στα πλαίσια τῆς «ἐν Χριστῷ» κοινωνίας. Τό ευχαριστιακό μυστήριο τῆς «καινῆς», ἀλλά καί «κοινῆς» ζωῆς δέν συνδέει σε προσωπική ἑνότητα τούς «κοινωνοῦντες». Τό «δι’ εὐχῶν» τῆς τῆς ευχαριστιακής συνάξεως, δέν συγκρατεῖ γία πολύ τούς μέχρι πιο λίγο συμμετέχοντες τοῦ μυστηρίου τῆς προσωπικῆς φανερώσεως. Οἱ πιστοί γίνονται πάλι ἄτομα καί χάνονται στῇ χοάνη τῆς καθημερινότητας. Πολλές αξιόλογες προσπάθειες καταβάλλονται στο ενοριακό πλαίσιο γία τῆ διατηρήσῃ τῆς κοινωνίας, ἀλλά καί ἐπικοινωνίας, τῶν μελῶν τοῦ ἐνοριακοῦ σώματος. Μέσα σ’ αυτές τις προσπάθειες εἷναι καί ἡ καταγραφή πολλῶν ενημερωτικών ἐντύπων, ἤ καί ἡ κυκλοφορία φυλλαδίων ἐνοριακῆς οἰκοδομῆς. Τό «Φώς Ἱλαρόν» τῆς Ἐνορίας μᾷς ἐντάσσεται στην προσπάθεια αὑτῇ καί στοχεύει νᾷ καλύψει κάποιες ανάγκες τῆς ιδιόμορφης περιοχῆς μᾷς. Ἡ προσπάθεια ξεκίνησε τό 1993. Ἤδη ἔχει ξεπεράσει τά 170 τεύχη κυκλοφορίας τοῦ καί ελπίζουμε με τῆ βοήθεια τοῦ Θεοῦ νᾷ συνεχίσουμε. Ενημερωτικά σημειώνουμε, ὅτι ἡ περιοδική αὑτῇ έκδοση, πέρα ἀπό τό χώρο τῆς Ἐνορίας, ταχυδρομείται καί σε ἀρκετούς χριστιανούς τόσο τοῦ κέντρου, όσο καί τῆς ἐπαρχίας.
|
Με τῆ βοήθεια τῆς ἠλεκτρονικῆς ἐπικοινωνίας δημιουργούμε τῆ σελίδα καί προσφέρουμε τό ταπεινό αὑτό «δίλεπτο» σε πιο ευρύτερο κοινό, στο χώρο τοῦ διαδικτύου, με τήν ἐλπίδα ὅτι κάτι χρήσιμο καί εποικοδομητικό θα προκύψει στόν τομέα τῆς ἐν Χριστῷ οἰκοδομῆς. Κυρίαρχο σημείο μᾷς τοῦτο: «ἡ κοινωνία τῆς πίστεως ἐνεργής γένηται ἐν ἐπιγνώσει παντός ἀγαθοῦ τοῦ ἐν ἡμῖν εἰς Χριστόν Ἰησοῦν». (Φιλήμ. 6).
