Ἀπό τή γῆ μαζεύονται ὅλοι οἱ καρποί, ὅλα τά ἀγαθά πού χρειάζεται ὁ ἄνθρωπος γιά τήν ἐπιβίωσή του. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι διαχειριστής καί ὄχι ἰδιοκτήτης τους καί ὅλοι ἀνεξαιρέτως οἱ ἄνθρωποι ἔχουν δικαίωμα στή διαχείριση καί χρήση τῶν ἀγαθῶν, πού προσφέρονται ἁπλόχερα ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.

…”οὐκ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν ἀλλά τήν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν“…

    Ὁ ἄνθρωπος κατά τή στιγμή τῆς εἰσόδου του στόν κόσμο αὐτό, ὅταν δηλαδή γεννιέται, δέν φέρνει τίποτε πού εἶναι καταδικό του του, παρά μόνο τήν ψυχοσωματική του ὀντότητα καί ἔχει τήν ὑποχρέωση μέσα στή χρονικότητα τῆς ζωῆς νά δημιουργήσει νά μεγαλουργήσει, ὄχι σάν μόνιμος κάτοικος τῆς ζωῆς αὐτῆς ἀλλά μέ τή ματιά στραμμένη στήν αἰωνιότητα στήν ὁποία ὁδεύει “οὐκ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν ἀλλά τήν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν” κατά τή χαρακτηριστική ἔκφραση τοῦ ἀποστόλου Παύλου. Ἔτσι κατά  τήν ὥρα τῆς ἐξόδου του ἀπ’ αὐτή τή ζωή, ὅσα κι ἄν εἶχε, ὅσα κι ἄν διάχειρίστηκε  δέν παίρνει μαζί του τίποτε ἀπ’ αὐτά.

  Ὅμως ζώντας τήν μεταπτωτική του ζωή ἐλλωχεύει ὁ πειρασμός τῆς κτήσεως ἤ καλύτερα τῆς κατακτήσεως τῆς ὑλικότητος, καί ἄν δέν προσέξει, γίνεται ἕνας ἐγωκεντρικός συλλέκτης, πού πιστεύει ὅτι πίσω ἀπό τή συσσώρευση ἀγαθῶν θά ἀποκτήσει αὐτοδυναμία καί ἀνεξαρτησία ἔναντι τῶν ἄλλων συνανθρώπων του. Ἀλλά καί οἱ ἄλλοι κάτι ἀνάλογο ἐπιχειροῦν. Συντονίζονται σέ ἀνάλογη ἐργώδη προσπάθεια ἀποκτήσεως ἀγαθῶν. Ὅλη αὐτή ἡ πάλη τῆς ἀποκτήσεως ὑλικῶν ἀγαθῶν δημιουργοῦν χαοτικές καταστάσεις τίς συνέπειες τῶν ὁποίων ἔχει πληρώσει μέ ἀρκετό αἷμα, ὅπως πληροφορούμαστε ἀπό τήν ἱστορία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Ὅλη ἡ ζωή ἀπό κοινωνία ἀγάπης πού πρέπει νά εἶναι, ἔχει γίνει σκληρή ἀντιπαλότητα, τρελλή κούρσα συγκεντρώσεως ὑλικῶν ἀποκτημάτων. Ἡ συγκέντρωση τῆς ὕλης γίνεται αὐτοσκοπός, καί ἡ ἀγωνία γιά τή φύλαξή της νεύρωση.

    Στόν ἄφρονα πλούσιο τῆς παραβολῆς, καθρεφτίζεται ὁ καθένας μας. Μαζεύει, ἀποθηκεύει καί φυλακίζει στίς ἀποθῆκές του τούς καρπούς καί τά γεννήματα τῶν ἀγρῶν του· κάνει μιά κίνηση ἀντίστροφη πρός ὅ,τι κάνει ἡ φύση. Ἐνεργεῖ μέ μιά μέθοδο καί μέ μιά διαλεκτική, πού καταργεῖ τή διαλεκτική καί τήν ἄνετη κίνηση ὁλόκληρης τῆς δημιουργίας. Ἡ γῆ δέν παράγει καρπούς, γιά νά τούς δεσμεύσει καί νά τούς κρατήσει, μέ σκοπό νά τούς ἀπολαύσει ἡ ἴδια. Ὅ,τι ἔχει τό προσφέρει γιά τήν ἐξυπηρέτηση ὅλων τῶν δημιουργημάτων μέ πρῶτο καί καλύτερο τόν ἄνθρωπο. Ὅλοι γευόμαστε τά ἀγαθά της καί γεμίζει ἀπό χαρά ἡ ὕπαρξή μας. Μᾶς τρέφει καί νά κρατηθοῦμε στή ζωή. Ἔτσι ἐνεργεῖ ἡ γῆ σάν δημιουργία τοῦ Θεοῦ. Ἀντίθετα οἱ ἀτομικότητές μας καταπιάνονται σέ μιά ἐργώδη προσπάθεια, καί ἀποζητοῦν τήν ψευδοχύρωση τοῦ εἶναι μας πίσω ἀπό τά ὑλικά ἀποκτήματα.

    Ὁ ἄφρονας πλούσιος τῆς παραβολῆς μέσα στήν παραζάλη τῆς καρποφορίας τῶν ἀγρῶν του προσπάθησε νά βρεῖ τρόπους ἐξασφαλίσεως τους καί μέσα στήν παραζάλη τῶν σχεδιασμῶν, ξέχασε τήν προσωρινότητα καί τοῦ ἴδιου καί τῶν ὑλικῶν του ἀγαθῶν. Ἡ ὕλη καί ἡ λάμψη της τελικά εἶναι μιά αὐταπάτη, ἡ ὁποία καταλήγει στήν τραγικότητα καί τήν ἀπογοήτευση.

   Ἡ ἀφθονία τῶν ἀγαθῶν μας, καί ἀγαθά δέν εἶναι οἱ καρποί ἤ τά χρήματα, εἶναι κάθε τι πού μᾶς δημιουργεῖ τό αἴσθημα τῆς αὐτάρκειας, μᾶς κάνουν νά ξεχνοῦμε καί τό αὔριο καί τήν αἰωνιότητα. Ἡ ὕλη, σκληρή καί ἄσπλαχνη δέν μπορεῖ νά μᾶς συνοδεύει πάντοτε. Ἔρχεται ἡ στιγμή πού πρέπει νά βγοῦμε ἔξω ἀπό τήν ὑλικότητα. Ἡ πόρτα τῆς ἐξόδου, ἡ ὁποία εἶναι ἡ ἴδια γιά ὅλους, χωράειτίς διαστάσεις τοῦ εἶναι πού φέραμε κατά τή στιγμή τῆς εἰσόδου μας, ὅτι δηλαδή φέραμε κατά τή γέννησή μας. Ὅλα τ’ ἄλλα δέν χωροῦν. Ἀπ’ τό κατώφλι της μόνο οἱ νοσταλγοί τῆς αἰωνιότητος χωροῦν. Ἄν δέν ἀγαπήσαμε τήν προοπτική τῆς αἰωνιότητος, ἄν δέν τήν ποθήσαμε, ἄν δέν ἑτοιμαστήκαμε γι’ αὐτήν, τότε ἰσχύει καί γιά μᾶς ἡ μεγάλη ἀλήθεια: “ἅ δέ ἡτοίμασας, τίνι ἔσται;”.      

    Ὁ τρόπος ζωῆς τοῦ πλουσίου πού ἡ παραβολή τόν χαρακτηρίζει ἄφρονα, δείχνει τήν ἠθική του ἀναλγησία ἔναντι τοῦ ἑαυτοῦ του, τοῦ συνανθρώπου του, ἀλλά καί τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ.

…”πάντα σκιᾶς ἀσθενέστερα, πάντα ὀνείρων ἀπατηλότερα“…

     Ἀσφαλῶς ὁ ἄνθρωπος αὐτός οπως καταγράφεται ἀπό τό ἱερό κείμενο δέν εἶχε μεταφυσικές ἀγωνίες. Φανταζόταν ὅτι μόνος αὐτός ὑπῆρχε καί ὅλα γύρω του ἔπρεπε νά ὑπηρετοῦν τήν ἐγωκεντική του πορεία. Φαίνεται, ὅτι ὁ πλοῦτος ὅταν αὐξηθεῖ, ἀντί νά δημιουργεῖ εὐαισθησία στήν καρδιά, τήν ξηραίνει μέ ἀποτέλεσμα νά βλέπει ὅλα μόνο σάν ἀτομική ἀποκλειστικότητα καί στεῖρα ἀπόλαυση τῶν ἡδονῶν κόσμου. Ἀλλά οἱ νομιζόμενες χαρές, οὔτε διάρκεια ἔχουν, οὔτε προσφέρουν τήν ἐξασφάλιση πού θά ἤθελε ὁ κάτοχος πλούτου, μιά καί  ὅλα τά ἐγκόσμια τά διέπει ἡ ἀστάθεια καί ἡ φθαρτότητα, “πάντα σκιᾶς ἀσθενέστερα, πάντα ὀνείρων ἀπατηλότερα“. Τά πάντα   διάρκεια, ἀλλά μετά τήν ἀπόγευσή  τους φέρνουν τήν πλήξη, τήν ἀπογοήτευση.

     Ὁ πλούσιος τῆς παραβολῆς  χαρακτηρίζεται “ἄφρονας“, γιατί στήριξε τή ζωή του στή ρευστότητα τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν. Τά ὑλικά ἀγαθά ποτέ δέν προσφέρουν βεβαιότητες. Ὁ ἄφρονας τῆς παραβολῆς μέσα στήν παραζάλη τῆς ἀφθονίας καί τῶν σχεδιασμῶν γιά τό μέλλον στράφηκε στόν ἑαυτό του, στάθηκε στήν ψευδαίσθηση ἑνός διαρκοῦς παρόντος: ” Ψυχή, ἔχεις πολλά ἀγαθά ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου”. Ὅμως τά νομιζόμενα τόν ὁδήγησαν στήν παγίδα τῆς ψεύτικης εὐμάρειας. Στόν παρόντα κόσμο, τόν ἀπατεώνα, ἡ μόνη βεβαιότητα εἶναι τό τέλος καθώς καί ὅσων τόν συνιστοῦν.

    Ποτέ δέν στάθηκαν ἱκανά τά ὑλικά ἀγαθά γιά νά ἀποτρέψουν τόν ἄνθρωπο ἀπό τό τέλος. Θυμηθεῖτε τήν κραυγή τῆς ἀπόγνωσης τοῦ Ἕλληνα κροίσου μπροστά στόν θανάσιμα τραυματισμένο του γιό…

 Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

    Κάθε ἄνθρωπος εἴτε μέ τά πολλά, εἴτε μέ τά λίγα, πρέπει νά μή σταματᾶ στά ὅσα ἔχει καί κατέχει. Μέσα στήν ὑλικότητα “τοῦ παρόντος αἰῶνος τοῦ ἀπατεῶνος“, πρέπει νά προσβλέπει στήν πνευματικότητα τοῦ “μέλλοντος αἰῶνος“, καί μέσα ἀπ’ ὅλες αὐτές τίς ρευστές χαρές νά ἀπεργάζεται τήν ἔξοδο ἀπό τόν κόσμο αὐτό.  

    Ὅταν δοῦμε σωστά τίς πραγματικές μας διαστάσεις σάν διαχειριστῶν καί ὄχι σάν κατακτητῶν τῶν ἀγαθῶν τοῦ Θεοῦ, τότε εὔκολα θά διακρίναμε, ἀπό τό ἕνα μέρος, τήν ἀπάτη τῆς ὕλης καί τήν ἀποχαυνωτική εὐμάρεια, καί ἀπό τήν ἄλλη ἐλευθερία καί τήν ἀπεραντωσύνη τῆς αἰωνιότητος, τήν ὁποία κατακτοῦμε μόνο ὅταν μπορέσουμε ὁδηγοῦμε κι ὄχι νά ὁδηγούμαστε ἀπό  τά “ἔχει” τοῦ νῦν καιροῦ.      

(πΚΦ )

(επιστροφή στις Αποστολικές Περικοπές του 2003)