Κυριακή, ΣΤ’ ΛΟΥΚΑ

    Ἡ θεραπεία τοῦ δαιμονισμένου τῶν Γαδαρηνῶν ἀποτελεῖ τό θέμα πού μᾶς διδάσκει ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή. Ὅπως περιγράφεται στήν περικοπή ἀπό τή γραφίδα τοῦ εὐαγγελιστῆ Λουκᾶ, ὅλη ἡ ἱστορία τοῦ δυστυχισμένου αὐτοῦ ἀνθρώπου δείχνει τήν ἀποτρόπαια κατάσταση στήν ὁποία τόν εἶχε ὁδηγήσει ὁ παμπόνηρος σατανᾶς. Ἦταν πραγματικά ἕνα δυστυχισμένο πλάσμα, μιά ὕπαρξη, πού τήν ταλαιπωροῦσε ἡ δαιμονική κυριαρχία. 

…”ἱμάτιον οὐκ ἐνεδιδύσκετο καί ἐν οἰκίᾳ οὐκ ἔμενεν, ἀλλ’ ἐν τοῖς μνήμασιν“…

    Ὁ δαιμονιζόμενος τῶν Γαδαρηνῶν ζοῦσε καθημερινά τό δράμα του “ἱμάτιον οὐκ ἐνεδιδύσκετο καί ἐν οἰκίᾳ οὐκ ἔμενεν, ἀλλ’ ἐν τοῖς μνήμασιν“, καί κάτω ἀπό τή δαιμονική κυριαρχία εἶχε χάσει κάθε τι, πού νά ἔδειχνε τό ἀνθρώπινό στοιχεῖο. Τί κι ἄν εἶχε τήν ἀνθρώπινη φυσιογνωμία. Ἔφριττε ὅποιος τύχανε νά τόν συναντήσει.  Αὐτός ἔσπαζε τίς ἁλυσίδες μέ τίς ὁποῖες τόν ἔδεναν καί κατέφευγε στήν παγερή σιωπή τῶν τάφων. Αὐτή ἦταν ἡ καθημερινή κατάσταση, πού ζοῦσε ὁ τραγικός αὐτός ἄνθρωπος, στόν ὁποῖο μιά ὁλόκληρη λεγεώνα δαιμόνων εἶχε βρεῖ τό καταφύγιό της. Ἀξιοθρήνητη ἡ κατάσταση στήν ὁποία ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο ὁ σατανᾶς. Τόν κάνει νά διαλύει κάθε κοινωνικό καί συγγενικό δεσμό καί νά ἀποζητᾶ τήν ἀπομόνωση, τήν ἀντικοινωνικότητα, πού ἐκδηλώνεται μέ τό φόβο, πού προκαλεῖ σ’ ὅσους βρεθοῦν κοντά του.

…”ἱματισμένος καί σωφρονῶν παρά τούς πόδας τοῦ Ἰησοῦ“…

   Ὁ δαιμονιζόμενος πρέπει γιά ἀρκετά χρόνια νά περιφέρονταν στά πέριξ τῆς πόλεως. Ὅλοι ἀσφαλῶς οἱ κάτοικοι τῶν Γαδαρηνῶν ἦταν γνώριζαν πιά τήν παρουσία του αὐτή. Ὅταν ὅμως ἐμφανίστηκε ὁ Κύριος καί διατύπωσε τήν προσταγή Του τά δαιμόνια ἐγκατέλειψαν τό θύμα τους καί ὁ δαιμονισμένος ἐμφανίζεται “ἱματισμένος καί σωφρονῶν παρά τούς πόδας τοῦ Ἰησοῦ“.

   Ὁ Θεός μπορεῖ πολύ εὔκολα νά δώσει προσταγή νά φύγουν ἀπό τόν ἄνθρωπο ὁποιεσδήποτε δαιμονικές ἐπιρροές. Χρειάζεται ὅμως νά ὑπάρχει καί ἡ σύμφωνη γνώμη τοῦ ἀνθρώπου. Μονομερῶς ὁ Θεός δέν ἐνεργεῖ γιά νά μή καταλύσει τήν ἐλευθερία, πού χάρισε στόν ἄνθρωπο. Τό βλέπουμε καθαρά στή χώρα τῶν Γαδαρηνῶν. Οἱ κάτοικοι μετά τή θεραπεία τοῦ δαιμονόπληκτου συμπολίτη τους ἀπό τόν Χριστό, ἀντί νά ζητήσουν τήν παραμονή του κοντά τους, τόν παρακαλοῦν νά φύγει ἀπό τό χωριό τους. Προτιμοῦν τήν παρουσία τοῦ σατανᾶ, ἀπό τή θέα τοῦ Χριστοῦ.

   Ἡ στάση τους αὐτή δείχνει τήν ὑπουδούλωσή τους στίς δαιμονικές δυνάμεις. Μακριά ἀπό τό Χριστό ὁ ἄνθρωπος γίνεται δέσμιος τῶν ἀντίθεων δυνάμεων, καί ὄχι μόνο, δέν νοιώθει συμπάθεια γιά τό Θεό, ἀλλά οὔτε καί γιά τό συνάνθρωπό του νοιάζεται, μέ τόν ὁποῖο βρίσκεται σέ καθημερινή συναναστροφή. Τό ἔργο τοῦ τοῦ διαβόλου εἶναι ὁ χωρισμός τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τό Θεό. Ὁ χωρισμός αὐτός δημιουργεῖ καί τή διάσπαση καί ρήξη καί  μέ τόν ἑαυτό μας, ἀλλά καί μέ τούς ἄλλους. Καί ὅπου διάσπαση καί χωρισμός μεταξύ τῶν ἀνθρώπων ἐκεῖ κυριαρχεῖ ὁ σατανᾶς.

    Ὁ Τριαδικός Θεός εἶναι ἡ αἰώνια προσωπική κοινωνία, δημιουργός καί χορηγός τῆς ζωῆς καί τῆς ἐλευθερίας ὅλων τῶν λογικῶν του δημιουργημάτων, ἀγγέλων καί ἀνθρώπων. Καί ὁ κόσμος τῶν ἀγγέλων ἀλλά καί ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἶναι καλεσμένοι σέ ζωή προσωπικῆς κοινωνίας. Σ’ αὐτήν κοινωνία διασώζεται τό ἀνθρώπινο πρόσωπο, ὡς ὁ γνήσιος καί αὐθεντικός τρόπος ὑπάρξεως. Τήν κοινωνία τήν θρυμματίζει μόνο  ὁ ἐγωκεντρισμός, τοῦ ὁποίου ἐφευρέτης καί εἰσηγητής εἶναι ὁ διάβολος. Ὁ ἄνθρωπος ἀπό τήν κατάσταση τῆς κοινωνίας καί μέ τό Θεό καί τό συνάνθρωπό του, βρέθηκε ὕστερα ἀπό τή δαιμονική προτροπή στήν ἀκοινωνησία. Γλύστησε ἀπό τή ζωή κοντά στόν Θεό, στήν δαιμονική ἐπιρροή, στή μακάβρια ἐρημιά τῶν μνημάτων, στή μορφή τοῦ δαιμονιζομένου τῶν Γαδαρηνῶν, στόν πνευματικό θάνατο τελικά. Ἔτσι ἡ δαιμονολογία ἔγινε μιά πραγματικότητα στήν ἐπίγεια ζωή μας. Οἱ δαιμονικές ἐπιδράσεις πολλές καί ποικίλες. Ὁ ἄνθρωπος ἀποκομμένος ἀπό τή χάρη τοῦ Θεοῦ δοκιμάζεται στίς ποικίλες ἐπιθέσεις τοῦ σατανᾶ.

…”ἡ πιό ἔξυπνη πονηρία τοῦ διαβόλου εἶναι νά μᾶς πείθει ὅτι δέν ὑπάρχει“…

   Ἡ ὕπαρξη τοῦ κακοῦ δέν εἶναι μιά ἀοριστολογία. Μόνο ὅταν βρεθοῦμε ἀντιμέτωποί του, τότε ἀρχίζουμε νά τόν συνειδητοποιοῦμε ὄχι σάν μιά γενικότητα, ἀλλά  νά αἰσθανόμαστε τήν προσωπική προσβολή. Ὁ διάβολος κρύβεται καλά στίς παγῖδες πού παρεμβάλλει στήν πορεία τῆς ζωῆς μας. Ἡ προσπάθεια του βέβαια εἶναι νά κρύβει τήν ὕπαρξή του καί εἶχε δίκιο ὁ Γάλλος ποιητής Μπωντλέρ ὅταν σημείωνε τά ἑξῆς χαρακτηριστικά: “ἡ πιό ἔξυπνη πονηρία τοῦ διαβόλου εἶναι νά μᾶς πείθει ὅτι δέν ὑπάρχει“.

    Ὁ διάβολος καί ἡ κακότητά του δέν εἶναι κάτι τό γενικό, τό ἀόριστο, πού τό προσδιορίζουμε κάτω ἀπό μιά γενικότητα καί ἀοριστία. Σύμφωνα μέ τήν Ἐκκλησία μας τό κακό ἔχει τόν ἐκφραστή του, πού δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τό διάβολο, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ ὕπαρξη διακριτή καί ἀνήκει στόν πνευματικό κόσμο. Ἡ Ἐκκλησία μας διδάσκει πώς εἶναι τό ἐκπεσόν ἀγγελικό τάγμα, καί ἔχει ἀρχηγό του τόν Ἑωσφόρο. Τό τάγμα αὐτό ἐπαναστάτησε κατά τοῦ Θεοῦ καί αὐτοκαδικάστηκε καί ἐξέπεσε τοῦ κόσμου τῶν ἀγαθῶν πνευμάτων, δηλαδή τῶν Ἀγγελικῶν δυνάμεων. Ἔκτοτε ἔγινε ὁ διάβολος, πού συνεχῶς διαβάλλει τό ἔργο τοῦ Θεοῦ.

    Ἡ πτώση τοῦ πρωτοπλάστου στήν ἁμαρτία ἦταν τό ἀποτέλεσμα τῆς δαιμονικῆς προτροπῆς. Ἡ ἔκπτωτη πλέον ἀποτελεῖ τήν πορεία τοῦ ἀνθρώπου πάνω στή γῆ καί ἡ ζωή τοῦ καθενός μας τήν συνταράσσει ἡ δαιμονική κυριαρχία μέ ὅλα τά δεινά καί τίς ὀδύνες. Ἡ ἐλευθερία ἀπό τήν καταδυναστεία τοῦ πονηροῦ πνεύματος ἐνεργεῖται ἀπό τή χάρη τοῦ Θεοῦ πού ἔγινε ἄνθρωπος προκειμένου νά λύσει τά ἔργα τοῦ διαβόλου.

    Στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα φάνηκε ξεκάθαρα αὐτή ἡ ἀλήθεια. Ὁ τραγικός δαιμονισμένος τῶν Γαδαρηνῶν μετά τή συνάντησή του μέ τόν ἐλευθερωτή Χριστό τόν μεταβάλλει ριζικά· ἀπό γυμνός ἐμφανίζεται “ἱματισμένος καί σωφρονῶν“· ἀπό ἀκοινώνητος, ζοῦσε στά μνήματα καί τίς ἐρημιές, παρουσιάζεται ἀπαλλαγμένος ἀπό τή δαιμονική κυριαρχία, μπορεῖ καί ἐπικοινωνεῖ μέ τούς συνανθρώπους του, στούς ὁποίους σπεύδει νά διηγηθεῖ τήν ἐλευθερία ἀπό τά δαιμονικά δεσμά.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

    Ὁ ἄνθρωπος τῆς ἐποχῆς μας παρά τά μεγαλειώδη ἐπιτεύγματα τῆς τεχνολογίας μένει ἐκτεθειμένος στή δαιμονική τυραννία. Ἡ κακία, τό μῖσος, ἡ διαφθορά, οἱ καταστροφές, ἀλλά καί ἄλλα πολλά δεινά κατατρύχουν τήν πορεία τῆς ζωῆς του. Εἶναι ἄπειρες οἱ διηγήσεις καί οἱ προσωπικές μαρτυρίες τῶν δαιμονικῶν ἐπιθέσεων. Οἱ προσπάθειες γιά ἀπαλλαγή ἀπό τή δύναμη τοῦ κακοῦ δέν τελεσφορεῖ εὔκολα. Οὔτε τά ψυχοφάρμακα, οὔτε ἡ ψυχιατρική, οὔτε τίποτε ἄλλο μπορεῖ νά προσφέρει τήν ποθειτή λύτρωση. Ἡ μοναδική καί μόνιμη θεραπεία συντελεῖται μόνο μέσα ἀπό τή χάρη τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία προσφέρει τήν ὑπαρξιακή ἀλλαγή στόν καταδυναστευόμενο ἄνθρωπο ἀπό τή δαιμονική τυραννία.   

(πΚΦ )

(επιστροφή στις Αποστολικές Περικοπές του 2003)