Γιά μιά ἄρρωστη γυναίκα μᾶς διηγεῖται τό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα, ἡ ὁποία χρόνια τώρα βρίσκονταν στίς σαββατιάτικες συναθροίσεις τῆς συναγωγῆς γιά νά ἀκούει τή διδαχή καί τήν ἑρμηνεία τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ. Καί ὅταν εἶχε τή σωματική της εὐρωστία, ἦταν αὐτονόητη ἡ συνεχής παρουσία της, ἀλλά καί μετά τό σοβαρό κλονισμό τῆς σωματικῆς της ὑγείας δέν ἐγκατέλειπε τό ἱερό αὐτό χρέος. Ἡ παρουσία στή συναγωγή κάθε Σάββατο ἦταν ἀδιάκοπη. Ὅπως διηγεῖται ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς, πού μόνος ἀπό τούς ἄλλους εὐαγγελιστές διασώζει τό θαῦμα αὐτό τοῦ Χριστοῦ, ἡ γυναίκα αὐτή  εἶχε ἕνα σοβαρό πρόβλημα ὑγείας. Σάν γιατρός πού ἦταν, μονολεκτικά περιγράφει τή μορφή τῆς ἀρρώστειας της. Ἦταν «συγκύπτουσα», καμπουριασμένη ὅπως θά λέγαμε ἐμεῖς σήμερα, «μή δυναμένη ἀνακύψαι εἰς τό παντελές». Τό πρόβλημά της αὐτό ἀντί νά εἶναι ἀποτρεπτικό γιά τήν παρουσία της στό χῶρο τῆς συναγωγῆς, τήν ἔκανε νά ἔχει περισσότερη συμμετοχή στίς συναθροίσεις τοῦ Σαββάτου καί νά εἶναι γνωστή ἀκόμη καί στά ἐπίσημα μέλη της.

…«γύναι ἀπολέλυσαι τῆς ἀσθενείας σου»…

    Τή γυναίκα αὐτή συνάντησε ὁ Χριστός κάποιο Σάββατο στή συναγωγή. Ὁ ἴδιος πήγαινε στή συναγωγή τοῦ τόπου, στόν ὁποῖο  τύχαινε νά βρεθεῖ. Ὁ Καρδιογνώστης Κύριος χωρίς πολλές ἐρωτήσεις ἤ ἀπαιτήσεις πίστεως, μόλις εἶδε τή γυναίκα αὐτή, τῆς λέει ἁπλά καί καθαρά: «γύναι ἀπολέλυσαι τῆς ἀσθενείας σου». Ἡ θεραπεία ἦταν ἄμεση. Ἡ γυναίκα «παραχρῆμα ἀνορθώθη». Ἀσφαλῶς ἡ θεραπεία της στάθηκε σάν ἡ ἐπιβράβευση τῆς πολυχρόνιας ἐμμονῆς της στήν πιστότητα στόν Θεό τῶν Πατέρων της. Ἡ δυσμορφία τοῦ σώματός της δέν λειτούργησε ἀποτρεπτικά γιά νά ἀπουσιάζει ἀπό τή συναγωγή. Οὔτε τά πικρόχολα σχόλια πού ἔδρεπε σέ κάθε της ἐμφάνιση, τήν ἐμπόδιζαν στήν ὑποχρέωσή της αὐτή. Πρέπει ἡ ἴδια νά πίστευε, ὅτι τά ὁποιαδήποτε ἐμπόδια σωματικῆς ἀδυναμίας, πρέπει νά ὑπερβαίνονται, ὥστε ὁ ἄνθρωπος νά μένει πιστός στίς ὑποχρεώσεις του ἔναντι τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ. Αὐτή τήν πίστη τήν βίωνε παρά τήν ἀρρώστειά της,  καί νά σήμερα ἔρχεται ἡ εὐεργεσία ἀπό μέρους τοῦ Θεοῦ. Ἡ γυναίκα ἀπολαμβάνοντας τήν ὑγεία της, ἀνορθωμένη, δοξάζει τόν εὐεργέτη της.

…«οὐ γάρ οἱ ἀκροαταί τοῦ νόμου δίκαιοι παρά τῷ Θεῷ, ἀλλ’ οἱ ποιηταί τοῦ νόμου δικαιωθήσονται»…

    Στή συναγωγή κάθε σάββατο ἡ γυναίκα ἐκείνη, ἔδειχνε μιά καταπλήσσουσα ἐμμονή παρουσίας, ἀπόρροια τῆς πίστεώς της στίς ἐπαγγελίες τοῦ Θεοῦ πρός τούς Πατέρες της. Καί μπορεῖ νά μήν ἦταν αὐτή ἑρμηνεύτρια τοῦ Νόμου μέ εἰδικές σπουδές ἑρμηνευτικῆς του, ὅμως μέ συνέπεια ἐφάρμοζε καί βίωνε τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ ὅπως εἶναι διατυπωμένες στό νόμο του. Στήν περίπτωση της ἰσχύει ἐκεῖνο, πού σημειώνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος «οὐ γάρ οἱ ἀκροαταί τοῦ νόμου δίκαιοι παρά τῷ Θεῷ, ἀλλ’ οἱ ποιηταί τοῦ νόμου δικαιωθήσονται» (Ρωμ. 2, 13). Ἡ ἡμέρα τοῦ Σαββάτου ἦταν σύμφωνα μέ τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ ἁγία ἀφιερωμένη στόν ἴδιο, γι’ αὐτό καί ἡ θεοσεβής γυναίκα σέρνοντας τά σπαράγματα τῆς σωματικῆς κακώσεως ἔτρεχε κάθε Σάββατο στή συναγωγή γιά νά ἀκούσει λόγο παρακλήσεως καί νά προσευχηθεῖ στό Θεό τῶν Πατέρων. Ἡ συγκύπτουσα ἀσφαλῶς ζοῦσε κι αὐτή τήν ἐλπίδα τῆς ἀναμονῆς τοῦ Μεσσία. Καί ἐκεῖ στή συναγωγή συνάντησε μπροστά της «τήν παράκλησιν», πού περίμενε. Καί ὁ Χριστός ἡ ἐλπίδα κάθε ἀνθρώπου τῆς χάρισε καί τή σωματική της ὑγεία.

    Τό ἄλλο πρόσωπο εἶναι ὁ ἀρχισυνάγωγος, προϊστάμενος τῆς συναγωγῆς, πρόσωπο σημαντικό, πού ἐνέπνεε καί ἴσως νά ἐνθουσίαζε μέ τίς βαθυστόχαστες ἑρμηνεῖες τούς ἀκροατές τῆς συναγωγῆς. Ὅμως ὅταν εἶδε νά συντελεῖται τό θαῦμα στήν ταλαίπωρη γυναίκα, ἀντί νά χαρεῖ στράφηκε καί κατά τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί κατά τῆς γυναίκας πού θεραπεύτηκε λέγοντας ὅτι μέ τήν ἐνέργεια αὐτή καταλύθηκε ἡ ἀργία τοῦ Σαββάτου. Ἀλήθεια, ἀδελφοί μου, πόσο κοντόφθαλμα εἶδε ὁ ἀρχισυνάγωγος τήν εὐεργεσία τοῦ Χριστοῦ πρός τή συγκύπτουσα!  ἀλλά καί πόσο φαρμάκι ἔσταξε τό χείλι του κατά τοῦ Χριστοῦ! 

   Ὁ ἀρχισυνάγωγος εἶχε μεγαλώσει μέσα στό τυπολογικό περιβάλλον τοῦ ἰουδαϊσμοῦ, πού λίγο πρίν τόν ἐρχομό τοῦ Μεσσία εἶχε φθάσει στό ἔσχατο σημεῖο καταπτώσεως. Οἱ θρησκευτικές διατάξεις, οἱ νομικοί τύποι, εἶχαν γιά τά καλά παγιδεύσει τούς γνωρίζοντες σέ μιά τυπολογία δυστυχῶς, ἐμφάνειας, χωρίς νά ἀγγίζεται ἡ οὐσία. Αὐτή ἡ τυπολογία εἶχε δυστυχῶς διοχετευθεῖ καί στόν πολύ λαό, μέ ἀποτέλεσμα πνευματικός λιμός νά  εἶχε ἁπλωθεῖ παντοῦ, καί μόνο κάποιοι ἁπλοί ἄνθρωποι ζοῦσαν μέ τήν θεϊκή ἐλπίδα «προσδεχόμενοι παράκλησιν τοῦ Ἰσραήλ» (Λουκ. 2, 25).

    Ὁ ἐπόπτης τῆς τηρήσεως τοῦ νόμου ἀγανάκτησε, γιά νά εἰσπράξει ὅμως ἀπό τόν Κύριό μας τόν ἐλάχιστα κολακευτικό  χαρακτηρισμό: τοῦ «ὑποκριτῆ». Ὁ ὑποκριτής ἔχει μιά ἀσυνέπεια ἀνάμεσα σέ λόγους καί ἔργα. Ὁ ἀρχισυνάγωγος ἦταν ἐντυπωσιακός στά λόγια, ὅμως ἐλλειματικός στήν πράξη. Ἀντί νά χαρεῖ καί νά εὐχαριστήσει Ἐκεῖνον πού γιάτρεψε ἕνα δικό του πνευματικό παιδί, ἄρχισε νά μέ τρόπο σκληρό νά ἐπιτιμᾶ, τόσο τόν Χριστό, ὅσο καί τή γυναίκα πού θεραπεύτηκε. Ὁ κάθε ὑποκριτής ἀπονοηματίζει τήν οὐσία, καί δίνει προτεραιότητα στόν τύπο, τήν ἐξωτερικότητα, δηλαδή σέ δευτερεύοντα στοιχεῖα.

   Οἱ χριστιανοί, ὅλοι ἐμεῖς δηλαδή χρειάζεται νά ἀποβάλλουμε τήν ὑποκριτική ἐπιφανειακότητα τῶν τύπων καί νά κάνουμε τρόπο ζωῆς τό βίωμα τῆς ἀπελευθερώσεως ἀπό τή σχηματοποίηση, καί νά στρεφόμεστε, ἀλλά καί νά τρεφόμαστε πνευματικά ἀπό τό πνεῦμα τῆς ἐλευθερίας τῆς κατά Χριστόν ζωῆς. Ἡ τυπολολατρεία εἶναι μιά παγίδα διαβολική, πού δέν ἀφήνει περιθώρια νά δεῖ κάποιος τήν πραγματικότητα τοῦ Θεοῦ κατάματα.

    Ἡ ὑποκρισία ἀρρωστημένη εὐσεβοφάνεια, βρίσκει πάντοτε εὔλογες δικαιολογίες γιά συμπεριφορές χωρίς οἶκτο, δίχως καλωσύνη. Ἡ προσποιημένη εὐσέβεια δέν μπορεῖ νά ἀποδεχθεῖ τήν εὐεργεσία, ὅταν αὐτή προσφέρει χαρά καταργώντας κάποιες τυπικότητες. Ἡ περίπτωση τοῦ ἀρχισυναγώγου φανερώνει τή δουλεία του στήν τυπολογία. Ὑπερασπίζεται τό γράμμα καί κλείνει τά μάτια μπροστά στήν αὐτοπρόσωπο παρουσία τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ.

   Ὁ Χριστός στόν κόσμο χωρίς νά καταργεῖ τό Νόμο, πού ὁ Ἴδιος χάρισε στό λαό Του, ἔρχεται νά καταργήσει τό γράμμα, δηλαδή τήν κενότητα, πού ὁδηγεῖ σέ δουλεία στό γράμμα τοῦ τύπου. Αὐτή πού εἴδαμε σ’ ὅλη τή συμπεριφορά τοῦ ἀρχισυναγώγου, πού ἀντί νά ἀναδεικνύει σάν ἑρμηνευτής τῶν Γραφῶν, τήν οὐσία πού ἐλευθερώνει ἀπό τή σκιά τῶν νομικῶν τύπων καί διατάξεων, σχολίασε πικρόχολα τήν πράξη τῆς ἐλευθερίας τοῦ Χριστοῦ.

 Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

    Καθένας μας χρειάζεται μέ εἰλικρίνεια νά κάνει τήν ὑπέρβαση τῶν τυπικοτήτων, καί νά δώσει προτεραιότητα στό πνεῦμα τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, πού δίνει τήν εὐχέρεια νά εἰσδήσουμε στό χῶρο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού ἐλευθερώνει ἀπό τίς τυπικές διατάξεις.

    Στήν πνευματική μας παράδοση τό κέντρο βάρους τοποθετεῖται στήν οὐσία τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ. Ὅταν ἀγνοεῖται ἡ ἀλήθεια αὐτή τότε καταντοῦμε τυπολάτρες, ἡ οὐσία τῆς πίστεως ἀπονοηματίζεται καί ὁδηγούμαστε σέ μιά σειρά εἰδωλολατρικῶν πράξεων, πού δέν ἔχουν καμμιά σχέση μέ τό σωστικό εὐαγγελικό κήρυγμα. Ἡ νοσηρή αὐτή κατάσταση δίνει προτεραιότητα σέ δευτερεύοντα στοιχεῖα καί παραμερίζει τήν οὐσία τῆς πίστεως.

   Πολλές φορές ρέπουμε σ’ αὐτοῦ τοῦ εἴδους τή θρησκευτικότητα ἡ ὁποία παραποιεῖ αὐτό πού εἶναι ἡ ἀποκεκαλυμμένη χριστιανική ἀλήθεια. Ὁ χριστανισμός στήν περίπτωση αὐτή καταντᾶ ἀπό τρόπος ζωῆς σέ μιά θρησκεία σάν κι αὐτές, πού αἰῶνες τώρα δημιουργεῖ ὁ ἄνθρωπος, καί πού σέ τελική ἀνάλυση δέν τήν χρειαζόμαστε, μιά καί ἀντί νά ἐλευθερώνουν, ὑποδουλώνουν, σέ τύπους καί θρησκευτικά σχήματα. Ἡ νοοτροπία αὐτή συνοδεύεται ἀπό ἕνα τυφλό φανατισμό καί ἀντί γιά ἐλευθερία κατευθύνει σέ μιά ἐπιφανειακότητα, μακρυά ἀπό τήν «ἐν Χριστῷ» ἀναγέννηση, πού μεταμορφώνει τόν ἄνθρωπο σέ θεοειδή ὕπαρξη.

(πΚΦ )

(επιστροφή στις Αποστολικές Περικοπές του 2003)