Κυριακή Ζ’ ΛΟΥΚΑ

     Τό θαῦμα τῆς θεραπείας μιᾶς γυναίκας πού αἱμορραγοῦσε γιά δεκαεπτά ὁλόκληρα χρόνια, ἀλλά καί τό θαῦμα τῆς ἀναστάσεως τῆς δεκαεπτάχρονης θυγατέρας τοῦ ἀρχισυναγώγου Ἰαείρου μᾶς διηγεῖται τό εὐαγγέλιο τῆς σημερινῆς Κυριακῆς.

…”ἡ ψυχή πάσης σαρκός αἷμα αὐτοῦ ἐστιν“…

    Ἡ ἄγνωστη γυναίκα μαστίζεται ἀπό μιά πολυχρόνια αἱμορραγία. Οἱ θεραπεῖες στίς ὁποῖες ἀσφαλῶς ὑποβλήθηκε, στάθηκαν δίχως ἀποτέλεσμα. Ἡ πολυχρόνια μάστιγα πού τήν ταλαιπωροῦσε, τήν ἔφερνε σέ ἀπόγνωση, καί πρέπει νά τήν ἔχει καταβάλλει ψυχικά, μιά ὅλοι τήν θεωροῦσαν ἀκάθαρτη. Ἡ συνεχής αἱμορραγία τήν καταδίκαζε στά μάτια τῆς τότε κοινωνίας μέ τίς παράξενες ἀντιλήψεις, πού εἶχε γύρω ἀπό τό αἷμα. Ὅλες οἱ θρησκευτικές ἀντιλήψεις τῶν ἀρχαίων λαῶν θεωροῦσαν τό αἷμα σάν κάτι τό ἱερό. Πίστευαν δηλαδή, ὅτι τό αἷμα εἶναι ὁ φορέας τῆς ζωῆς καί  κάθε τι, πού συνδέεται μέ τή ζωή, ἔχει ἄμεση ἐπίπτωση στήν ψυχή· “ἡ ψυχή πάσης σαρκός αἷμα αὐτοῦ ἐστιν” (Λευϊτ. 17, 11) καί τελικά ἔχει ἀναφορά καί σχέση μέ τόν Θεό, πού εἶναι ὁ κύριος τῆς ζωῆς.

    Ἐξαιτίας αὐτῆς τῆς ἀντιλήψεως ὁ φόνος ἦταν μιά φρικτή καί ἀοπτρόπαια πράξη. Ἀκόμη τό αἷμα δέν ἀποτέλεσε ποτέ τροφή τοῦ ἀνθρώπου. Τό χρησιμοποιοῦσε μόνο στίς διάφορες θρησκευτικές τελετές καί θυσίες πρός τούς θεούς ἤ γιά τόν καθαρμό. Ἡ αἱμορραγία στή γυναίκα, ἐκτός ἀπό πρόβλημα ὑγείας, ἦταν καί μιά κατάρα, ἀφοῦ τό αἷμα ἐκτρεπόμενο ἀπό τόν ἄμεσό του προορισμό, τό ἔβλεπαν σάν ἀκαθαρσία, καί ὅποιος ἄγγιζε τήν πηγή τῆς ἀκαθαρσίας γίνονταν καί ὁ ἴδιος ἀκάθαρτος.

    Ἡ ἀνώνυμη γυναίκα τῆς διηγήσεως τοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος, πίστεψε ὅτι ὁ μόνος, πού μποροῦσε νά τήν ἀπαλλάξει ἀπό τήν κατάρα της ἦταν ὁ Χριστός. Κρύβεται μέσα στό πλῆθος καί προσπαθεῖ τό σωτήριο πλησίασμα, νά ἀγγίξει ἔστω καί τό ροῦχό του.

…”ἔλεγε γάρ  ἐν ἑαυτῇ ὅτι ἐάν ἅψωμαι κἄν τῶν ἱματίων  αὐτοῦ σωθήσομαι“…

    Πῶς νά μπορέσει νά πεῖ κατάματα τό πρόβλημά τους, πού τό συνόδευε τόση προτατάληψη; Ὁ εὐαγγελιστής Μᾶρκος πού διασώζει κι αὐτός τό θαῦμα, διηγούμενός το σημειώνει τά ἑξῆς· “ἔλεγε γάρ  ἐν ἑαυτῇ ὅτι ἐάν ἅψωμαι κἄν τῶν ἱματίων  αὐτοῦ σωθήσομαι” (Μάρκ. 5, 28). Ὁ Χριστός γίνεται πιά ἡ μοναδική της ἐλπίδα.

    Ὅταν προχώρησε στό πλησίασμα αὐτό, πρέπει νά εἶχε ξεκαθαρίσει στό νοῦ της τήν κάθε κίνηση. Πράγματι ὅταν βρέθηκε στό καθοριστικό σημεῖο τῆς συνάντησης, ἡ “αἱμορροοῦσα” δέν ἐκβάλλει κραυγές,  οὔτε κἄν συζητᾶ τό πρόβλημά της. Ἐκεῖνο πού κάνει εἶναι ἕνα ἁπλό ἄγγιγμα. Ἡ καρδιά της σκιρτοῦσε στήν ἐλπίδα τῆς προσψαύσεως τοῦ ἱματίου τοῦ Χριστοῦ. Πίστευε, ὅτι ἡ θεραπεία ἦταν βεβαία. Καί πράγματι πέτυχε “τοῦ ἐφετοῦ“.

   Αἴτημά της κρυφό, κλεισμένο στά βάθη τῆς καρδιᾶς ἔγινε ἀποδεκτό, καί ἡ θεραπεία ἔγινε πραγματικότητα. Ἡ βαθειά πίστη τῆς γυναίκας δέν μποροῦσε νά μείνει κρυφή. Ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός τήν κάνει ἐμφανή, ἐπαινώντάς την. Ἐπιβραβεύεται ἡ πίστη τῆς γυναίκας μέ τή σωματική της θεραπεία. Μετά τή θεραπεία, τήν ἀναζητάει ὁ Χριστός καί τήν ξεχωρίζει μέσα ἀπό τόν ὄχλο, πού τόν “συνέθλιβε“, καί φανερώνει τήν πληθωρικότητα τῆς πίστεώς της.

     Ἡ θεραπεία τῆς αἱμορροούσης δίνει τήν ἀφορμή νά δοῦμε μερικές πτυχές τοῦ μεγάλου θέματος τῆς ἐκκλησιοποιήσεως τοῦ ἀνθρώπου. Ὅταν εἶναι μόνος του ὁ ἄνθρωπος παραμένει ἀποκομμένος ἀπό τόν ὑπαρξιακό του ἱστό. Ἡ εἴσοδος στήν Ἐκκλησία δίνει τή δυνατότητα τῆς ἐπανερεύσεως τῆς λειτουργίας τῆς φύσεως μας ὡς κοινωνικῶν ὑπάρξεων. Ἀπομακρυνόμαστε ἀπό τήν ἀπομόνωση, ὅπου ἐπικρατεῖ ἡ θανάσιμη ἀτομικότητα καί εἰσερχόμαστε στό χῶρο τῆς κοινωνίας τῶν προσώπων μεταξύ τους καί πάνω ἀπό ὅλα μέ τόν κοινωνήσαντα τῆς φύσεως μας Κύριο Ἰησοῦ Χριστό.  

    Στόν κόσμο ἐνεργεῖ συνεχῶς ὁ Χριστός μέσα ἀπό τό Σῶμά Του, τήν Ἐκκλησία. Ὁ κόσμος εἶναι μιά μάζα, ἕνα ἀνώνυμο πλῆθος δίχως ταυτότητα, πού “συνθλίβεται” ἀπό πολλά προβλήματα καί συνεχῶς ἀναζητάει τρόπους ἐξόδου ἀπό τίς πιέσεις πού δέχεται. Ἔχει ἀκούσει γιά τή λυτρωτική δύναμη τοῦ Χριστοῦ καί πολλές φορές τόν ἀναζητάει. Ἡ ἀναζήτηση αὐτή πολλές φορές ἐκτρέπεται μόνο σέ περιέργεια νά τόν συναντήσει, ἤ ἐλπίζει σέ μιά μαγική ἐπέμβασή Του στά πολλά καί ποικίλα τῆς ζωῆς του. Τό πλησίασμα τοῦ Χριστοῦ εἶναι εὔκολο, γιά νά πάρει κανείς ὅ,τι καί ἡ “αἱμορροῦσα” χρειάζεται πίστη. Βαθειά πεποίθηση ὅτι κοντά Του μπορεῖ νά ἐπιτύχει τή θεραπεία τῆς συνεχοῦς του αἱμορραγίας πού τοῦ προξενεῖ ἡ κακότητα τῆς ἀνωνυμίας, αὐτή πού δημιουργεῖται ἀπό τή μαζοποίηση μας. Ἡ φύση τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι μιά διαρκής συνάντηση μέ τόν Χριστό καί ἕνωση ὅλων στή θεανθρώπινη Φύση Του. Ἡ ἔνταξη μας μέ τό Βάπτισμα ἀποτελεῖ τήν ἐπίσημη εἴσοδο μας στήν Ἐκκλησία στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Τό νά γίνουμε ἁπλῶς μέλη δέν ἀρκεῖ, χρειάζεται νά εἴμαστε καί ζωντανά μέλη αὐτῆς τῆς ζωντανῆς παρουσίας τοῦ μυστηρίου τοῦ Χριστοῦ.

    Ἡ ἐνσάρκωση τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ στοχεύει στήν ἕνωση, ἤ καλύτερα στήν ἐπανένωση ὅλων τῶν ἀνθρώπων καί ἐπανεύρεση τῆς ἑνότητος τῆς καθολικῆς ἀνθρωπίνης φύσεως. Ἡ ἔνταξη στό σταυρωμένο καί ἀναστημένο Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Σωτηρία δέν σημαίνει ἀπομόνωση καί ἀπομάκρυνση ἀπό τούς ἄλλους συνανθρώπους μας. Τό ἐνδεχόμενο αὐτό μᾶς ἀποκόπτει ἀπό τήν κοινή μας φύση. Ἡ κοινή μας φύση μέ τήν πρόσληψή της ἀπό τόν Χριστό βρίσκει τή θεραπεία της, καί ὅταν εἰσερχόμαστε στή θεραπευτική κοινωνία τῆς Ἐκκλησίας ἡ ἀτομική μας ὀντότητα προσλαμβάνει τούς χυμούς τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ καί τρέφεται, συντηρεῖται καί αὐξάνεται.

   Ἡ εἴσοδός μας στήν Ἐκκλησία δέν σημαίνει τήν κατάργηση τῶν προσωπικῶν μας δεδομένων. Αὐτό πού εἴμαστε διατηρεῖται ἀναλλοίωτο. Ἡ κοινωνία τῶν πιστῶν δέν καταργεῖ τό ἀνθρώπινο πρόσωπο, ἀλλά δημιουργεῖ τίς προϋποθέσεις, ὥστε ἡ ἀτομικότητά μας μέσα ἀπό τήν λειτουργία τῆς ταπεινοφροσύνης νά βρεῖ τήν παρουσία τοῦ ἄλλου. Ὁ πιστός ἀλληλοσυμπληρώνει τόν ἄλλο πιστό, πού εἶναι κι αὐτός μέλος τοῦ μυστικοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ.

 Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

   Τό θαῦμα τῆς θεραπείας τῆς γυναίκας τῆς σημερινῆς περικοπῆς, δείχνει καθαρά ἕνα σωστικό μονοπάτι γιά τήν ἐπανεύρεση τῆς δικῆς μας θεραπείας μέσα ἀπό τίς σωστικές δυνατοτήτες πού ἀνοίγονται μέ τό πλησίασμα μας μέ τόν Χριστό μας. Ὁ Χριστός διακρίνει τόν καθένα καί τό πρόβλημα πού κομίζει. Μᾶς γνωρίζει καί μᾶς καλεῖ προσωπικά “κατ’ ὄνομα“. Ἡ αἱμορροῦσα μέσα στήν ταλαιπωρία της βρῆκε τό κουράγιο νά πλησιάσει “τόν δυνάμενον σώζειν” καί ἔλαβε αὐτό πού ποθοῦσε. Ἡ κάθε καρδιά ποθεῖ τόν Χριστό, ὅσο κι ἄν δέν θέλουμε νά τό παραδεχθοῦμε. Τό σημειώνει αὐτό μιά ἀνήσυχη ψυχή, πού χρόνια ἔψαχνε νά βρεῖ τή λύτρωση, παρά τό γεγονός ὅτι εἶχε γεννηθεῖ ἀπό χριστιανούς γονεῖς. Ἡ μητέρα του μάλιστα ἦταν  πιστή χριστιανή. Μιλοῦμε γιά τόν ἱερό Αὐγουστῖνο, πού ὅταν τελικά ἔκανε τό σωτήριο ἄγγιγμα στό Χριστό, διακήρυξε ἐκεῖνο πού ἀποτελεῖ πανανθρώπινη πραγματικότητα: “ἀνήσυχη εἶναι ἡ καρδιά μας μέχρι νά ρ θεῖ καί νά ἀπαπαυθεῖ κοντά Σου“.

    Στό Χριστό βρίσκουμε τή φυσική περιοχή τῆς ἀναδείξεώς μας σέ καταξιωμένη προσωπικότητα, ἁγιασμένο μέλος τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ.

(πΚΦ )

(επιστροφή στις Αποστολικές Περικοπές του 2003)