Ἡ πρόσκληση πού μᾶς ἀπευθύνει ὁ συνάνθρωπός μας γιά νά συμμετάσχομε σέ κάποιο χαρμόσυνο γεγονός τῆς ζωῆς του μᾶς γεμίζει χαρά, μιά καί ἀποτελεῖ πάντοτε τιμή πρός τό πρόσωπό μας. Στ’  ἀλήθεια χαιρόμαστε, ὅταν κάποιος μᾶς κρίνει ἄξιους καί μᾶς προσκαλεῖ σέ κάποια συγκέντρωση χαρᾶς. Ἀλλά καί ἐμεῖς πάλι, ὅταν προσκαλοῦμε σέ κάποιο εὐχάριστο γεγονός τῆς ζωῆς μας τούς συνανθρώπους μας, αἰσθανόμαστε ἱκανοποίηση, ὅταν μέ προθυμία ἀνταποκρίνονται στήν πρόσκληση τῆς χαρᾶς μας, καί ἀρχίζουν νά προετοιμάζονται γιά τήν παρουσία τους σ’ αὐτήν.

    Καί ἄν αὐτό συμβαίνει στίς διανθρώπινες σχέσεις μέ τήν ρευστότητα καί παροδικότητα πού τίς διακρίνει, ὥστε ἡ πρόσκληση νά γίνεται πρόξενος χαρᾶς, πόση στ’ ἀλήθεια χαρά πρέπει νά μᾶς προξενεῖ, ὅταν τήν πρόσκληση  ἀπευθύνει ὁ ἴδιος ὁ Θεός γιά συμμετοχή στήν αἰώνια χαρά τῆς Βασιλείας του!

…” μακάριος ὅς φάγεται ἄριστον ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ Θεοῦ “…

    Ὁπωσδήποτε, δέν ὑπάρχει σημαντικότερη πρόσκληση ἀπ’ αὐτή, πού καταγράφεται στό κείμενο τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου. Ἔχει μιά μοναδικότητα, ἀφοῦ μέσα ἀπ’ αὐτή ὁ Θεός θέλει νά μᾶς κάνει συμμέτοχους ἑνός δείπνου, πού χορταίνει τήν πνευματική μας πείνα καί δίψα, κάνοντάς μας κοινωνούς τῆς ἴδιας του τῆς ζωῆς, καί “μακάριος ὅς φάγεται ἄριστον ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ Θεοῦ” (Λουκ. 14, 15).

    Στήν παραβολή πού δίδαξε ὁ Χριστός εἰκονολογικά ἐμφανίζεται ἡ χαρά τῆς Βασιλείας σάν πρόσκληση σέ δεῖπνο. Ὁ οἰκοδεσπότης προσκαλεῖ, ὅμως τήν κρίσιμη στιγμή τῆς ἀνταποκρίσεως “ἤρξαντο ἀπό μιᾶς παραιτεῖσθαι πάντες“. Οἱ καλεσμένοι ἀρνήθηκαν προφασιζόμενοι προσωπικές τους ὑποθέσεις καί λένε ὄχι στό τιμητικό κάλεσμα. Τό δεῖπνο δέν ματαιώθηκε αὐτοί ὅμως στερήθηκαν τήν ἐμπειρία τῆς κοινωνίας μέ τόν οὐράνιο Οἰκοδεσπότη, ἀλλά καί τούς συνδαιτυμόνες τῆς μοναδικῆς αὐτῆς χαρᾶς. Οἱ προσκαλεσμένοι ἦταν ἀνθρωποι μέ καλή διαγωγή στήν καθημερινή τους ζωή. Ἀσφαλῶς ἦταν ἐπιτυχημένοι καί ἴσως νά τούς θαύμαζε ὁ κοινωνικός τους περίγυρος. Ὅμως οἱ ἄνθρωποι αὐτοί μέ τήν προσοχή τους στραμμένη στήν καθημερινότητα καί τίς βιοτικές τους μέριμνες ἔχασαν μέσα ἀπ’ τό ὀπτικό τους πεδίο τό πρόσωπο τοῦ Θεοῦ, νεκρώθηκε τό πνευματικό τους αἰσθητήριο, καί ἔσβησε ἡ λαχτάρα τους γιά κοινωνία μέ τόν αἰώνιο Θεό.

    Τιμή σημαντική ἀποτελεῖ στόν προσκαλούμενο ἄνθρωπο νά βρεθεῖ σ’ αὐτό τό δεῖπνο, πού ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ προσφέρει σ’ αὐτόν  τόν χωρίς φειδώ. Σ’ αὐτό ἡ  χοϊκότητά μας συναντᾶ τόν Αἰώνιο. Γεύεται ξανά τή ζωή, πού ἐθελούσια ἀποποιήθηκε κάποτε ὁ γενάρχης τοῦ γένους μας, καί δυστυχῶς κληρονομήσαμε ἐμεῖς οἱ ἀπόγονοί του. Ἡ κλήση μας αὐτή δέν μπορεῖ νά συγκριθεῖ μέ ὁποιαδήποτε ἄλλη πού μᾶς γίνεται μέσα στά πλαίσια τῆς συμβατικότητας τοῦ σχήματος “τοῦ παρόντος αἰῶνος τοῦ ἀπατεῶνος“.

… ” ἄρχονται ἀπό μιᾶς παραιτεῖσθαι πάντες ” …

   Τήν κλήση αὐτή δέν τήν ἀποποιήθηκαν μόνο τά πρόσωπα τῆς παραβολῆς, δυστυχῶς κάθε στιγμή πάρα πολλοί ἀποποιοῦνται αὐτή τήν πρόσκληση. Τό ἐγκεφαλικό σχῆμα τοῦ χωροχρόνου φαίνεται, ὅτι εἶναι πιό ἀνταποκρίσιμο στό σχεδιασμό τῆς ξερῆς λογικῆς μας. Ἔτσι πλειστάκις οἱ καλεσμένοι τοῦ δείπνου “ἄρχονται ἀπό μιᾶς παραιτεῖσθαι πάντες“. Οἱ δικαιολογίες τῆς ἀποποιήσεως τῆς προσκλήσεως ἀσήμαντοι. Τό χωράφι, τά ζεύγη τῶν βοδιῶν, ὁ γάμος ἦταν τότε. Στό σήμερα βλέπουμε ὅτι τό ἐργοστάσιο, τό ταξίδι, οἱ σπουδές οἱ ἐπαγγελματικές ὑποχρεώσεις, τά προγραμματισμένα ραντεβοῦ, τό γλέντι κ.λ.π., εἶναι οἱ εὐλογοφανεῖς προφάσεις μας, οἱ ὁποῖες ἐμποδίζουν τή συμμετοχή στό δεῖπνο τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

   Παρά τίς προφάσεις καί τήν ἀδιαφορία τῶν προσκεκλημένων, τό δεῖπνο δέν ματαιώνεται. Τό σχέδιο τῆς θείας οἰκονομίας πραγματοποιεῖται, εἶναι ἀνεμπόδιστη πράξη. Ὅσοι ἀρνοῦνται τή συμμετοχή δέν ματαιώνουν τό ἔργο τοῦ Θεοῦ. Ἁπλά ἀποκλείουν τόν ἑαυτό τους ἀπό τή γεύση τοῦ δείπνου τῆς σωτηρίας.

    Τά δικά μου, εἴτε ἀποκτήματα εἶναι αὐτά, εἴτε ἡ δουλειά μου καί οἱ οἰκογενειακές μου φροντίδες ἀποτελοῦν σέ κάθε ἐποχή τό πλαίσιο μέσα στό ὁποῖο κινοῦνται οἱ προσπάθειες τοῦ καθενός μας. Οἱ φροντίδες τῶν ἐπιγείων πραγμάτων δέν πρέπει νά γίνονται τό ἐμπόδιο στήν ἐνατένιση τῶν ὑπερκοσμίων καί τελικά τῆς θέας τοῦ Θεοῦ.

     Ὁ ἄνθρωπος πολύ γρήγορα ξεχνᾶ τόν προορισμό του καί ἀντί νά προσβλέπει τόν οὐρανό χάνεται στά μονοπάτια τῆς τοῦ νῦν καιροῦ καί μένει εὐχαριστημένος ἀπό τίς μικροτέρψεις τῆς γῆς. Ὅταν τό πνευματικό του αἰσθητήριο ἀμβλύνθεῖ ἀπό τόν ὄγκο τῶν ἐγκοσμίων πραγμάτων, τότε ἐγκλωβίζεται στά παρόντα καί χάνει κάθε ἐπαφή μέ τόν οὐρανό. Ὁ Οἰκοδεσπότης τοῦ Οὐρανοῦ ποτέ ὅμως δέν σταμάτησε νά προσκαλεῖ. Τό «δεῦτε», τό κάλεσμα δηλαδή, εἶναι συνεχιζόμενο.

   Ἡ Ἐκκλησία μέσα ἀπό τήν παραβολή τοῦ μεγάλου Δείπνου βλέπει τήν πρόσκλησή μας στό εὐχαριστιακό μυστήριο, στό ὁποῖο συνεχῶς προσκαλούμαστε: “Μετά φόβου Θεοῦ, καί πίστεως καί ἀγάπης προσέλθετε“. Χρειάζεται νά ἀποβάλλουμε ὅλους τούς δισταγμούς μας καί τίς ἀνασχέσεις μας. Ἡ θεία Εὐχαριστία μέ τήν ὑπερούσια της τροφή εἶναι τελικά ἡ πιό χειροπιαστή εἰκόνα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Μέσα ἀπό τή συμμετοχή μας σ’ αὐτήν χορταίνουμε τήν πνευματική μας ἀναζήτηση. Γιατί δέν εἶναι ἀρκετά τά ξυλοκέρατα τῆς καθημερινῆς μας ἀναστροφῆς νά μᾶς χορτάσουν, δέν μποροῦν αὐτά ὁποιαδήποτε λάμψη κι ἄν ἔχουν νά ὁδηγοῦν στήν εὐτυχία. Πέρα καί πάνω ἀπ’ ὅλες τίς ἐγκόσμιες ἀπολαύσεις ὁ ἄνθρωπος χρειάζεται τήν ὑπερούσια τροφή τοῦ Δείπνου τῆς Βασιλείας.

 … « τοῦτο τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ » …

    Ἀπό τήν ἐποχή τῶν Ἀποστόλων τό Δεῖπνο αὐτό βεβαιώνει τήν πίστη στόν Χριστό. Ὁ ἄρτος καί ὁ οἶνος δέν εἶναι ἁπλά σύμβολα, ἀλλά «τοῦτο τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ». Ἡ Ἐκκλησία μας, εἶναι συνεχιστής τῆς ἀρχαίας ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως, καί οὐδέποτε προσπάθησε νά ἀποστασιοποιηθεῖ καί νά ἑρμηνεύσει λογικά τό μυστήριο, ἀλλά πάντοτε προσεγγίζει αὐτό μέσα ἀπό τή ζωντανή πίστη στή διαρκή καί πραγματική παρουσία τοῦ Κυρίου, τοῦ πάντοτε παρόντος στό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας του. Στή θεία Εὐχαριστία βλέπει πάντοτε τήν πραγματοποίηση τῆς ὑποσχέσεως τοῦ Χριστοῦ «ἰδού ἐγώ μεθ’ ἡμῶν εἰμι πάσας τάς ἡμέρας, ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματθ. 28, 20).

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

    Στό μεγάλο Δεῖπνο προσκαλούμαστε κάθε φορά, πού τελεῖται ἡ θεία Εὐχαριστία. Στό Δεῖπνο αὐτό ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας γίνεται «βρῶσις» καί «πόσις», καί μέσα ἀπό τή λήψη τῆς ὑπερούσιας αὐτῆς τροφῆς πραγματοποιεῖται ἡ ὀντολογική μας ἕνωση μέ τόν Χριστό καί ἄρα ὁδηγούμαστε στή θέωση. Τό εὐχαριστιακό Δεῖπνο εἶναι σημεῖο ἑνότητος τῶν πιστῶν, ἀλλά καί ὁρατό σημεῖο τῆς οἰκουμενικότητος τῆς Ἐκκλησίας. Σ’ αὐτή τήν πράξη τῆς Ἐκκλησίας ὁμολογεῖται ἡ ἴδια πίστη μέσα ἀπό τή μετοχή στό Ποτήριο τοῦ Ζῶντος Χριστοῦ «εἷς ἄρτος, ἕν σῶμα οἱ πολλοί ἐσμεν· οἱ γάρ πάντες ἐκ τοῦ ἑνός ἄρτου μετέχομεν» (Α’ Κορ. 10, 17). Ἡ διαρκής πρόσκληση καί οὐσιαστική προσέλευση στή μετοχή τοῦ Ποτηρίου τῆς ζωῆς δέν πρέπει νά ἀναστέλλεται ἀπό οὐδεμία δικαιολογία, πρόφασή μας. Τό εὐχαριστιακό Δεῖπνο δέν ματαιώνεται ἀπό τήν δική μας ὀλιγωρία. Ἁπλά ὁ προφασιζόμενος χάνει τή δυνατότητα νά ζεῖ κοντά στό Ζῶντα Χριστό.  

(πΚΦ )

(επιστροφή στις Αποστολικές Περικοπές του 2003)