Ἡ ἐπίσημη ἔναρξη τοῦ Εὐαγγελίου ἀπό τόν Κύριο μας, ὅπως ἀναφέρει ἡ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀρχίζει μετά ἀπό τό βάπτισμά Του στόν Ἰορδάνη, ἀπό τόν βαπτιστή Ἰωάννη.

 …” Μετανοεῖτε ἤγγικε γάρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν“…

    Ὁ ἱερός εὐαγγελιστής σημειώνει, ὅτι ἡ καθημερινή διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ πρός τά πλήθη πού τόν πλησίαζαν, ἦταν τό, ” Μετανοεῖτε ἤγγικε γάρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν“.

    Ὁ Οὐρανός ἦταν καί παραμένει ἡ μοναδική νοσταλγία τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Οὐρανός ὅμως μέ τή σημασία πού ἀναφέρεται στά ἐκκλησιαστικά κείμενα, εἶναι μιά πραγματικότητα διαφορετική ἀπό τήν ὑλικότητα καί παχυλότητα τοῦ γνωστοῦ, σ’ ὅλους μας, σχήματος πού μέ τίς αἰσθήσεις μας ἀντιλαμβανόμαστε.

    Ὁ κόσμος ὅλος καί μαζί μέ αὐτόν καί ὁ ἄνθρωπος βρεθήκαμε σέ μιά κατάσταση ξένη πρός τήν ὑπόστασή μας. Αὐτή, δυστυχῶς, προέκυψε ἀπό τό γεγονός τῆς πτώσεως, ἡ ὁποία καί ἀποτελεῖ ἐκτροπή ἀπό τό ἀρχικό σχέδιο τοῦ Θεοῦ. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι μετά τήν ἀπόρριψη τῆς ζωῆς βρέθηκαν νά εἶναι πεσμένοι στήν ὑλικότητα μέ ὅτι αὐτή συνεπάγεται.

    Ἡ γνώριμη γῆ μας εἶναι ἡ χώρα στήν ὁποία κυριαρχεῖ τό πνευματικό σκοτάδι καί ὁ θάνατος. Ὁ θάνατος τελικά εἶναι μιά κατάσταση, πού βρίσκεται ἔξω ἀπό τόν προορισμό τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἄνθρωπος πλάστηκε νά ζεῖ, νά εἶναι στό φῶς, καί νά ἀπολαμβάνει τή ζωή, πού ὁ Δημιουργός τοῦ πρόσφερε. Ὁ αὐτοπεριορισμός στήν ἀδιέξοδη περιοχή πού ἐπέλεξε, ὅταν ζήτησε τήν ἀποξένωσή του ἀπό τήν πηγή τῆς ὑπαρκτικῆς του καταβολῆς, ἔγινε πρόξενος θανάτου. Ἔκτοτε ζεῖ «δεδουλωμένος» στά στοιχεῖα τῆς φθορᾶς, εἶναι αἰχμάλωτος «ἐν χώρᾳ καί σκιᾷ θανάτου ».

    Στή χώρα τῆς σκιᾶς ἦλθε τό Φῶς τοῦ Θεοῦ «καί φαίνει πᾶσι». Τό θεϊκό ὅμως φῶς γιά νά τό δοῦμε, καί νά τό ἀπολαύσουμε χρειάζεται νά προσαρμόσουμε τά πνευματικά μας αἰσθητήρια στή συχνότητα πού ἐκπέμπει.

    Αὐτή ἡ δυνατότητα μᾶς δίνεται μέσα ἀπό τήν «μετάνοια», πού κηρύσσει σήμερα ὁ Ἐπιφανείς Χριστός, δίνοντάς μας ἔτσι τή δυνατότητα νά βγοῦμε ἀπό τήν παχυλότητα τῶν ἐγκοσμίων, καί νά ἀγγίξουμε τήν ποθειτή Οὐράνια πραγματικότητα. Ὅμως γιά νά σηκωθοῦμε ἀπό τήν «χώρα τῆς σκιᾶς καί τοῦ θανάτου» χρειάζεται τόλμη. Σήκω, ἀδελφέ,  «ἔγειραι ὁ καθεύδων καί ἀνάστα ἐκ τῶν νεκρῶν, καί ἐπιφαύσει σοι ὁ Χριστός » (Ἐφεσ. 5, 14). 

    Ἡ τόλμη εἶναι πάντοτε ἕνα ρίσκο. Γιά νά ζήσουμε στό οὐράνιο περιβάλλον χρειάζεται νά τολμήσουμε. Νά κάνουμε ἔξοδο ἀπό τή χώρα τῆς σκιᾶς. Νά ζήσουμε ἀπό ἐδῶ τό ἐκεῖ. Οἱ ἀστροναῦτες γιά νά κάνουν τό ταξίδι τους στό διάστημα, μαθαίνουν νά ζοῦν ἐδῶ στήν γῆ τίς συνθῆκες τῆς ἐμπειρίας, πού θά συναντήσουν στό διάστημα.         

(πΚΦ )

(επιστροφή στις Αποστολικές Περικοπές του 2001)